<<Μία ζεστή καλοκαιριάτικη μέρα, ένα μικρό Σύννεφο σηκώθηκε από τη θάλασσα και πέταξε απαλά στον ουρανό προς το μέρος της στεριάς. Αυτό που είδε το στενοχώρησε. Η γη ήταν κατάξερη, τα φυτά μαραμένα κι οι πτωχοί άνθρωποι θλιμμένοι, καθώς κοιτούσαν τις σοδειές τους...
«Αν μπορούσα να βοηθήσω αυτούς τους κακόμοιρους ανθρώπους και τα φυτά.
Τί χαρά θα είναι γιά εκείνους, μία χούφτα νερό να ξεδιψάσουν ή γιά τα φυτά μερικές σταγόνες γιά να σώσουν την ζωή τους», σκέφθηκε το Συννεφάκι.
Καθώς περνούσε η ώρα η ζέστη γινόταν όλο και πιό δυνατή, αλλά και το Σύννεφο όλο και μεγάλωνε. Μαζί του μεγάλωνε στην καρδιά του και η επιθυμία να βοηθήση τους ανθρώπους, τα ζώα και τα φυτά.
Οι άνθρωποι κοιτούσαν παρακλητικά στον ουρανό, έβλεπαν το Σύννεφο και έλεγαν:
«Βοήθησέ μας, καλό μας Σύννεφο!».
«Θα σας βοηθήσω», είπε αυτό και άρχισε να κατεβαίνει σιγά-σιγά προς το έδαφος. Ξαφνικά θυμήθηκε κάτι που του είχε πει ο πατέρας του, ο Ωκεανός, μόλις αυτό είχε γεννηθή: «Τα σύννεφα που πλησιάζουν πολύ στη γη, πεθαίνουν». Ασυναίσθητα άρχισε να υψώνεται πάλι, αλλά όχι πριν να προλάβη να δη την απελπισία στα πρόσωπα των ανθρώπων. Τότε άρχισε να κατεβαίνη πάλι και λέει:
«Θα σας βοηθήσω, άνθρωποι της γης, όσο κι αν πρόκειται να το πληρώσω αυτό»!
Τότε μία σιγανή βροχούλα άρχισε να πέφτη και σε λίγο μετατράπηκε σε δυνατή μπόρα. Το Σύννεφο άπλωσε τα φτερά του, αγκάλιασε τη γη και την πότιζε με το νερό, δηλαδή,το αίμα του!
Το θέαμα ήταν τόσο εντυπωσιακό που οι άνθρωποι είχαν γυρίσει το βλέμμα τους προς το Σύννεφο, τραγουδούσαν και χόρευαν από ευτυχία!
«Ναι, θα σας βοηθήσω, πλάσματα της γης. Θα δώσω την ζωή μου γιά εσάς», και καθώς είπε αυτό, ένοιωσε τέτοια ευτυχία στην ψυχή του που έλαμψε ολόκληρο, ενώ σε λίγο ακουγόταν ο θόρυβος της βροντής γιά να επιβεβαιώση την απόφασί του να βοηθήση! Ο θάνατός του συνοδεύθηκε από ένα θαυμάσιο φαινόμενο, ένα πολύχρωμο ουράνιο τόξο που σχηματίσθηκε ανάμεσα στον ουρανό και τη γη.
Σύντομα είχε και αυτό χαθή, αλλά δεν χάθηκε ποτέ από την καρδιά των ανθρώπων, η ευγνωμοσύνη γιά το Σύννεφο, που έδωσε τη ζωή του γιά να σώση τις δικές τους!>>!
Μύθος από την Βενεζουέλα.
Πηγή κειμένου: «Η Σοφία των Λαών», Χρήστος Μαγγούτας. Σελ. 74.
