Κάποτε, λέγει ένας αδελφός στον γέροντα Χαράλαμπο τον Διονυσιάτην:
«Γέροντα, ένας μοναχός κάθεται στον δείνα τόπον. Ο καϋμένος δεν έχει τίποτε. Αν του πάνε οι άλλοι, τρώει, αν όχι, δεν πάει να ζητήση. Να του στείλουμε λίγο μαγειρεμένο φαγητό να φάει;».
Και ο διακριτικός γέροντας, ερωτά:
«Μπορεί να δουλέψει αυτός ο μοναχός;».
«Ναι γέροντα», απήντησε ο αδελφός.
«Αλλά θα μου πης, είναι ασκητής και γι’ αυτό δεν δουλεύει. Έστω... Μπορεί, τουλάχιστον, να περπατήση;».
«Ναι γέροντα, μπορεί».
-Αν θες να πάρεις κόρη, τη μάνα πρωτοθώρει!
-Το σκυλί δαγκώνει τον τελευταίο!
-Κλαίει τ’ αμπέλι ακλάδευτο, κλαίει και κλαδεμένο!
-Όποιος δεν ξέρει να γδάρει, χαλάει κρέας και τομάρι!
Μοναχός είναι:
Η τάξις και η κατάστασις των Ασωμάτων Αγγέλων, που κατορθώνεται μέσα σε υλικό και ρυπαρό σώμα!
Μοναχός είναι:
Εκείνος που είναι αφοσιωμένος μόνο στις Εντολές και στους Λόγους του Θεού, και τις εφαρμόζει σε κάθε χρόνο και τόπο και πράγμα!
Μοναχός είναι:
Μία
συνεχής βία της ανθρωπίνης φύσεως και μία αδιάκοπη φυλακή των αισθήσεων!
Είπε κάποιος γέροντας:
<<Λίγο-λίγο, συνήθισε την καρδιά σου να λέει γιά τον κάθε ένα από τους αδελφούς:
«Στ' αλήθεια, αυτός είναι πιο προχωρημένος από εμένα, στον δρόμο του Θεού».
Και πάλι να λέει:
«Αυτός είναι καλλίτερος από εμένα».
<<Λέγει ο προφήτης Ησαΐας: «Κύριε, ἐν θλίψει ἐμνήσθην σου» (Ησαΐας ΚΣΤ’16’)!!!
Μέσα στις θλίψεις και στους
πειρασμούς Σέ ενεθυμήθην Κύριε.
Πολλές φορές, όταν έχουμε όλα τα αγαθά, ξεχνάμε τον Θεόν. Όπως λέγει η Γραφή γιά τον Ισραήλ: «Ἐνεπλήσθη, καὶ ἀπελάκτισεν ὁ ἠγαπημένος, ἐλιπάνθη, ἐπαχύνθη, ἐπλατύνθη· καὶ ἐγκατέλιπε τὸν Θεὸν τὸν ποιήσαντα αὐτὸν» (Δευτερ. ΛΒ’15’)!!! Τον εκαλόθρεψα, λέγει, τον Ισραήλ, τον επάχυνα, του έδωσα Λαούς γύρω να κατακτήση, του έδωσα γη, όλα αυτά, και εκείνος με απελάκτισε και με εγκατέλειψε. Και πολλές φορές επέτρεψε ο Θεός να υποδουλωθή ο Ισραηλιτικός Λαός, γιά να ξαναγυρίση εις Αυτόν!
Εξ αυτού συμπεραίνομε ότι, ο Θεός σέβεται την ελευθερία μας και μάς αφήνει να κάνουμε αυτό που θέλουμε, διότι η ελευθερία είναι δώρο Του, και ο Θεός δεν αναιρεί τον Εαυτό Του, δεν παίρνει πίσω το δώρο που μας έδωσε.
Ο
Άγιος Νεκτάριος λέγει γιά τoν χαρακτήρα και
την επαγγελία του Χριστιανισμού:
«Ο Χριστιανισμός, δεν είναι σύστημα φιλοσοφικό, ούτε εδρεύει μόνο στο γνωστικό του ανθρώπου, αλλά μάλλον στο βουλητικό και συναισθηματικό. Διότι ο Χριστιανισμός, δεν έχει σαν αρχή την μόρφωση απλώς του πνεύματος, αλλά την διάπλαση της καρδιάς!
Γιά άλλη μία φορά το απάνθρωπο πρόσωπο του αντικοινωνικού Κράτους εκδηλώνεται, σε μία επί πλέον περίπτωση, στην οικογένεια της κας Μαρίας Χ..
Αναφέρουμε συνοπτικά το
ιστορικό:
Η κα Μαρία Χ. είναι τρίτεκνη ΑΜΕΑ (με ποσοστό αναπηρίας 85%) και σοβαρά νευρολογικά προβλήματα και την όραση περιορισμένη στο 9%, και είναι μόλις ηλικίας 47 ετών...
Το δηλωθέν οικογενειακό τους εισόδημα, μόλις υπερβαίνει τις 10.000€…
<<Όταν ο Θεός δεν μας δίνει κάτι, που επίμονα του ζητούμε, τότε δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: Ή δεν μας το δίνει γιά το καλό μας, ή εμείς δεν ξέρουμε πώς και πότε να του το ζητήσουμε, χωρίς να αποκλείεται να συμβαίνουν και τα δύο μαζί.
Όσον αφορά την πρώτη περίπτωση, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το γιατί. Και τούτο, διότι είναι ανεξερεύνητες οι Βουλές του Κυρίου! Γι’ αυτό σιωπώ!
Γιά την δεύτερη, όμως, περίπτωση, θα μπορούσα να σου πω πάρα πολλά.
Πρώτα-πρώτα, όταν ζητάμε κάτι από τον Θεό, δεν πρέπει να στυλώνουμε τα πόδια μας και να του λέμε: «Τώρα θέλω αυτό». Διότι, κάτι τέτοιο, δεν είναι μόνον απαράδεκτον, αλλά αποτελεί και μεγάλη ασέβεια προς τον Δημιουργό μας. Ποιός είσαι εσύ, ή αν θέλεις, ποιός είμαι εγώ, που μπορώ να ζητήσω απαιτητικά κάτι από τον Θεό μας και μάλιστα να Του προσδιορίσω και τον χρόνο χορηγήσεώς του;
Αξίζει να παρακολουθήσωμε, μετά πολλής προσοχής, την εξαιρετική αυτή βιντεοσκόπηση, από τον αείμνηστο και λίαν αγαπητό π. Εφραίμ (Γεώργιο Μπουτσουρή), που έγινε στις 13 Ιανουαρίου του 1994 με το νέο ημερολόγιο (δηλαδή, την τελευταία ημέρα του Δεκεμβρίου του 1993 με το παλαιό). Πρόκειται διά μία ωραία ανάβαση από το μικρό λιμανάκι της Σκήτεως της Αγίας Άννης προς το Κυριακό, με ενδιάμεση στάση την Ιερά Καλύβη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και ξενάγηση στο συγκεκριμένο κελλίο, του οποίου προΐστατο ο γέρων Μακάριος. Τόσο το πανέμορφο τοπίο, όσο και η πολύ ενδιαφέρουσα ξενάγηση στον Ιερό Ναό και την Καλύβη της Ιεράς Κοιμήσεως της Θεοτόκου, θα μας συναρπάσσουν!
Στο κωδωνοστάσιο της Εκκλησίας του χωριού, είχε τοποθετηθή ένα μεγάλο ρολόϊ. Ήταν το μοναδικό του χωριού και όλοι, περαστικοί και μη, διώρθωναν τα ρολόγια τους, σύμφωνα μ’ αυτό.
Έτσι έκανε και ο κύριος Τάσος. Πηγαίνοντας κάθε πρωΐ στην εργασία του, σταματούσε πάντα, και συντόνιζε το ρολόϊ του σύμφωνα με το ρολόϊ του Ναού.
Μία ημέρα ο ιερέας του Ναού, τον φώναξε και του είπε:
«Κύριε Τάσο, σας βλέπω κάθε ημέρα να περνάτε από εδώ και να διορθώνετε το ρολόϊ σας. Ποτέ όμως δεν σας είδα, να μπαίνετε στην Εκκλησία, γιά να εκκλησιασθήτε. Η Εκκλησία μας, δεν έχει μόνο ρολόϊ...».
Και απάντησε ο κύριος Τάσος ως εξής:
<<Τα πατερικά βιβλία λένε ότι ο αββάς Νισθερώ, απέκτησε φήμη Αγίου ανδρός.
Πήγε λοιπόν, κάποιος αδελφός και του λέει:
«Τί αρετή έκανες, πάτερ, και έφθασες σ’ αυτά τα μέτρα;».
Και απαντά ο αββάς:
«Αφότου μπήκα στο Μοναστήρι, είπα: “Εγώ και το γαϊδούρι ένα είμασθε. Όσο μιλάει το γαϊδούρι, όταν το δέρνεις, τόσο θα μιλάω και εγώ”».
Αυτό ήταν το θεμέλιο του αββά! Ό,τι και να γίνει, ακόμη και να τον δείρουν, η απάντηση του ήταν: «Ευλόγησον»!
Τώρα εμείς, φθάσαμε στο σημείο να μην σηκώνουμε λόγο...
Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο και αναρωτήθηκε:
«Τί λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο;».
Όταν άνοιξαν τελικά το πακέτο, δεν φαντάζεσθε, πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε το ποντικάκι, όταν διαπίστωσε, πως επρόκειτο γιά μία ποντικοπαγίδα. Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα γιά να ανακοινώσει το φοβερό αυτό νέο, στα άλλα ζώα, φωνάζοντας:
«Μία ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι… Μία ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι…».
Η κότα κακάρισε και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:
«Κυρ-ποντικέ, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα γιά εσάς. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμμιά επίπτωση σε εμένα. Εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου η ποντικοπαγίδα στο σπίτι».
Το ποντικάκι γύρισε τότε και κοίταξε τον χοίρο με παράπονο.
-Το γουρούνι, πρόβατο δεν γίνεται!
-Στην ώρα της μία βελονιά, σε γλιτώνει από εννιά!
-Έχεις ήλιο στην αυλή σου και σου λένε γιά λυχνάρι!
-Ο μουσαφίρης και το ψάρι, τη δεύτερη μέρα βρωμάνε!
<<Εγώ έχω ψωμί να φάω, ενώ εσύ δεν έχεις. Εάν σου δώσω ένα κομμάτι και εσένα, που δεν έχεις, τότε φανερώνω, πως σε αγαπώ!
Άμα φάω όλο το ψωμί και εσύ πεινάς, τί φανερώνω;
Πως η αγάπη που έχω σε εσένα, είναι ψεύτικη…
Έχω δύο ποτήρια κρασί να πιώ, εσύ δεν έχεις. Εάν δώσω και σε εσένα απ’ αυτό και πιείς, τότε φανερώνω πως σε αγαπώ!
Άμα όμως δεν σου δώσω, είναι κάλπικη η αγάπη...
-Του κόρακα τ’ αυγά, δεν βγάζουν περιστέρια!
-Του κακού κακό μην κάνεις, το δικό του τόνε φθάνει!
-Όποιος αρνιέται το σφάλμα του, σφάλλει δύο φορές!
-Ο εργατικός ευκαιρεί πάντοτε, ο τεμπέλης ποτέ!
Ενίοτε, με ρωτάει κανένας καρκινοπαθής:
«Τί λες, Γέροντα, θα ζήσω ή θα πεθάνω;».
Αν του πω, «θα πεθάνεις», θα πεθάνει εκείνη την ώρα από την στενοχώριά του.
«Nα έχετε υπ’ όψιν, ότι θα κάνωμε κάτι άλλο. Θα διοργανώσωμε ομάδα κρούσεως, θα πάμε σε αυτοάμυνα, εκεί οδηγούμεθα. Καλή είναι η δημοκρατία, αλλά κατήντησε σκιά. Και σήμερα κυριαρχούν οι απατεώνες και οι λωποδύτες. Σε τέτοιες εποχές ζούμε. Και εσείς θα αναγκασθήτε αργότερα να πάτε σε αυτοάμυνα, να υπερασπίσετε την τιμή και την υπόληψι της οικογενείας σας.
Καταλάβατε;
Και αυτό μας το επιβάλλει και το Σύνταγμα. Είμεθα εντός του Συντάγματος. Τί λέει το Σύνταγμα; Το τελευταίο άρθρο του λέει το εξής:
Όταν κινδυνεύη η Πατρίς, όταν κινδυνεύη η Θρησκεία, όταν κινδυνεύουν τα ιδανικά, και αδρανούν οι εντεταλμένοι και υπάρχη αναρχία, τότε φύλακας του Συντάγματος, φύλακας της ελευθερίας, φύλακας της Θρησκείας είναι ο Λαός!!
<<Αδελφοί! Η Πατρίδα μας δεν είναι χθεσινή. Αριθμεί ιστορία 3.000 ετών. Αφ’ ής στιγμής επαρουσιάσθη εις την σκηνή της Παγκοσμίου Ιστορίας η Ελλάδα, έπαιξε τον ρόλο πρωταγωνιστού. Προς την Ελλάδα είχαν στραμμένα τα βλέμματα όλοι. Από την Ελλάδα έπαιρναν φως! Το όνομα «ΕΛΛΗΝ», ήτο το πλέον τιμημένο όνομα! Η ακτινοβολία της Ελλάδος, της Οποίας η δύναμις δεν υπήρξε η ύλη, αλλά το ΠΝΕΥΜΑ, το αθάνατο Ελληνικό πνεύμα, έφθανε μέχρι των πηγών του Νείλου, των Ηρακλείων στηλών, του Ευφράτου, του Γάγγου. Παντού είναι σπαρμένα μύρια μνημεία, τα οποία φωνάζουν ότι, απ’ εδώ επέρασεν, όχι η βάναυσος βία των σημερινών κατακτητών και των Νερώνων της Ρώμης, αλλά η Ελληνική ιδέα, η οποία εθαυματούργησε!
Ώ Ελλάς, ποιός θα ψάλη την δόξαν σου;
Αλλά ήλθε η ημερομηνία της 29ης Μαΐου 1453…
Σχεδόν σε κάθε κήρυγμά του, ο π. Κλεόπας ο Ρουμάνος, ερωτούσε τους Χριστιανούς:
«Έχετε την Εικόνα της Παναγίας μας στο σπίτι σας;
Καντήλι μπροστά στην Εικόνα Της έχετε;».
Κατόπιν τους συμβούλευε:
Όταν επρόκειτο να κοιμηθή ο αββάς Σισόης, όλοι οι πατέρες κάθονταν κοντά του. Ξαφνικά το πρόσωπο του έλαμψε σαν τον ήλιο, και λέει στους πατέρες:
«Να, ήλθε η χορεία των Προφητών!».
Και πάλι το πρόσωπο του έλαμψε, ακόμη πιο πολύ, και είπε:
«Να, ήλθε η χορεία των Αποστόλων!».
Και πάλι έλαμψε διπλά το πρόσωπο του, και ήταν σαν να μιλούσε με κάποιους.
Τότε τον ερώτησαν οι γέροντες:
«Με ποιόν μιλάς πάτερ;».
Ο δάσκαλος, πρέπει να συμπληρώσει όλα εκείνα που οι γονείς παραμέλησαν και να διορθώσει όλα εκείνα που οι γονείς χάλασαν.
Είναι πιό δύσκολο να είσαι δάσκαλος απ’ ότι γονιός.
Γιά να είσαι γονιός, χρειάζεται μόνο η αγάπη!
Γιά να είσαι δάσκαλος χρειάζεται και αγάπη και μυαλό!
Ο αββάς κάποιας Ιεράς Μονής στην Παλαιστίνη, είπε στον Άγιο Επιφάνιο τον Επίσκοπο Κύπρου:
«Με τη βοήθεια των ευχών σου, Άγιε Επίσκοπε, δεν παραμελήσαμε τον κανόνα μας, αλλά τηρούμε με ζήλο και την τρίτη και την έκτη και την ενάτη ώρα!».
Ο Άγιος τότε τους είπε αυστηρά:
