Του ζητήσαμε κάποτε να μας
ερμηνεύσει το «πρώτον καταλλάγηθι τοις
σε λυπούσι» των διδακτικών στίχων της Ακολουθίας της Θείας Μεταλήψεως,
δεδομένου ότι λογική και κατανοητή φαίνεται κυρίως η συνδιαλλαγή μ’ αυτούς τους
οποίους εμείς λυπήσαμε και όχι μ’ εκείνους που ελύπησαν εμάς. Αυτός θέλοντας να
μας διδάξει τις ωφέλειες από την εφαρμογή του παραπάνω στίχου, μας διηγήθηκε το
εξής περιστατικό:
« Λειτουργούσα κάποτε στους Τρεις
Ιεράρχας και μεταξύ των εκκλησιαζομένων ήταν και ο τάδε (θεολόγος,
πνευματικοπαίδι του και άριστος ψάλτης). Όπως ήταν φυσικό ανέβηκε στο αναλόγιο,
αλλά οι τακτικοί ψάλτες του ιδρύματος, γεροντάκια ευλαβή μεν και αφιλοχρήματα,
πλην όμως όχι πολύ ικανοί στα ψαλτικά, δεν του παρεχώρησαν σχεδόν τίποτε να
ψάλει. Εγώ μέσα στο Ιερό είχα αισθανθή άσχημα για τη στάση τους αυτή και έτσι
έφθασε το "Κοινωνικό". Εκείνη την ώρα, σκέφτηκα ότι και αυτός ο
μικρός πειρασμός έπρεπε με έναν όμορφο τρόπο να λυθή. Έτσι, εφάρμοσα το «πρώτον
καταλλάγηθι τοις σε λυπούσι» και για
να βοηθήσω εμμέσως τους ψάλτες του Ιδρύματος να αντιληφθούν το λάθος τους και για να διασκεδασθή ο λογισμός ο δικός
μου: Αμέσως, λοιπόν, κάλεσα στο Ιερό τον πρωτοψάλτη προτού κοινωνήσω και του
ζήτησα συγγνώμη για την θλίψη την οποία ένοιωσα λόγο της "αφιλοξενίας"
τους. Το αποτέλεσμα ήταν και εγώ να κοινωνήσω γαλήνιος και αυτός να αισθανθή
ότι έσφαλαν και να ζητήσει ταπεινά συγνώμη.»
Πηγή: ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ - ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ Π.ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ (Έκδοση ΙΖ' 2010 - ΙΕΡΟΝ ΥΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ)
