Όταν ο Γέροντας Παΐσιος ήταν στο Μοναστήρι του
Στομίου στην Κόνιτσα, η αδελφή του, η Χριστίνα, τον επισκεπτόταν πολύ συχνά, για
να του πάει διάφορα τρόφιμα και ρούχα. Μία ημέρα αποφάσισε να τον επισκεφθή
μαζί με μία φίλη της και, επειδή είχε συγκεντρώσει αρκετά πράγματα, τα φόρτωσε επάνω
σ' ένα άλογο και ξεκίνησαν. Όταν όμως έφθασαν σ' ένα πολύ ανηφορικό και απότομο
σημείο, το άλογο σταμάτησε και δεν έλεγε να κάνει βήμα. Μάταια το τραβούσαν οι
δύο γυναίκες από το καπίστρι... τίποτα δεν γινόταν. Μεταχειρίσθηκαν και άλλο
τρόπο: Επήγε η μία από πίσω του και το έσπρωχνε και η άλλη το τραβούσε από
μπροστά με το καπίστρι. Πάλι το άλογο δεν κουνιόταν. Αφού λοιπόν
μεταχειρίσθηκαν μάταια όλα τα μέσα, έμεινε η μία με το άλογο και τα πράγματα,
και η Χριστίνα πήγε στο Μοναστήρι.
- «Το άλογο δεν θέλει να περπατήσει», είπε στον
Γέροντα. «Ώρες τώρα προσπαθούμε, αλλά αυτό δεν λέει να κουνηθή. Τι να κάνουμε;»
- «Δεν έχει τίποτα το άλογο», της είπε ο Γέροντας Παΐσιος.
«Εσείς είσθε παράξενες. Για πάμε να δούμε, αν είναι έτσι όπως τα λέω ή όχι!»
Ξεκίνησαν, λοιπόν, μπροστά ο Γέροντας και πίσω η
Χριστίνα, και έφθασαν στο σημείο όπου είχε σταματήσει το άλογο. Ο Γέροντας
έκανε τον σταυρό του, έπιασε το σχοινί καί -χωρίς καν το σχοινί να τεντωθή- το
άλογο πειθήνια τον ακολούθησε, ανέβηκε την ανηφόρα καί έφθασε μέχρι το
Μοναστήρι χωρίς να προβάλει καμιά απολύτως αντίσταση. Οι δύο γυναίκες θαύμασαν και δόξασαν τον Κύριό
μας!!!
Πηγή:
ΣΚΕΥΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ.
Από
το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.
Εκδόσεις
"Ο Άγιος Στέφανος".
