Απόσπασμα πρόσφατης ομιλίας του π.Ευαγγέλου Παπανικολάου:
« Οι άνθρωποι σαν την Αργυρώ
αγιάζουν τον τόπο, αγιάζουν τον χρόνο, αφήνουν ευωδία Χριστού στο πέρασμά τους,
γίνονται για όλους μας φως και άλας και νοστιμιά της ζωής μας και αφορμή και
κίνητρο πνευματικού αγώνα. Και φέρνουν σ' αυτήν την ταλαίπωρη πραγματικότητά μας,
που βογγάει απ' τις κακίες και την ιδιοτέλεια των ανθρώπων, ένα ευωδιαστό
κομμάτι του Παραδείσου!
Γεννήθηκε στην Κρήτη, σ' ένα
χωριό έξω από το Ηράκλειο γύρω στα 1920. Ήταν μιά λεβέντισσα, όμορφη,
καλοστημένη! Αγαπήθηκαν μ' έναν νέο, αλλά πριν προλάβουν να παντρευθούν
κηρύχθηκε ο πόλεμος. Το παλικάρι έφυγε και πολέμησε στην Αλβανία τους Ιταλούς.
Μετά την συνθηκολόγηση κατέβηκε στην Κρήτη για να αγωνισθή κι εκεί εναντίον των
Γερμανών.
Κάποια στιγμή ευρίσκεται
αιχμάλωτος των Γερμανών να οδηγείται προς εκτέλεσιν. Πληροφορείται η Αργυρώ τα
καθέκαστα και τρέχει στον τόπο της εκτέλεσης. Δέκα Έλληνες είναι στημένοι στον
τοίχο κι απέναντί τους δέκα Γερμανοί με προτεταμμένα τα όπλα τους περιμένουν τη
διαταγή για να πυροβολήσουν. Η Αργυρώ αγέρωχη, περήφανη, πανέμορφη και
στητή, περνάει μπροστά τους και μία-μία κατεβάζει τις κάνες των όπλων. Όλοι
σαστίζουν. Ο στρατιωτικός υπεύθυνος της εκτέλεσης την φωνάζει μπροστά του.
"Τι κάνεις εκεί; Τι θέλεις; ". "Ο αρραβωνιαστικός μου είναι εδώ.
Ή θα τον ελευθερώσεις ή χτύπα κι εμένα!". Ο άνθρωπος υποκλίνεται. Τέτοιο
θάρρος, τέτοια αφοσίωση δεν την έχει ξαναδεί. "Πάρ' τον και φύγε!"
της λέει. Μα η Αργυρώ δεν σταματά εδώ. Και τα άλλα παλικάρια είναι Έλληνες,
είναι χωριανοί της. Με περίσσιο θάρρος αντιλέγει! "Όχι! Ή όλους ή στήσε με
κι εμένα στον τοίχο!" και με τα λόγια αυτά προχωράει προς τους κατάδικους.
Ο διοικητής έχει μείνει άφωνος. Οι στρατιώτες του το ίδιο. Στέλνει μήνυμα στον
ίδιο τον Φύρερ, ο οποίος εκφράζει τον θαυμασμό του και την επιθυμία του να
γνωρίσει αυτή την ηρωική Ελληνίδα. Και χαρίζεται η ζωή σε όλους...
Η Αργυρώ κι ο αγαπημένος της παντρεύονται. Αποκτούν ένα
παιδάκι. Μετά την γέννα εκδηλώνεται η φοβερή λέπρα στην Αργυρώ. Πρέπει να
αφήσει τον άντρα της, το νεογέννητο αγγελούδι της, το σπιτικό της, όλο το
στήσιμο της ζωής της και να απομονωθή στην Σπιναλόγκα, το νησί των "καταραμένων"...
Την περιμένει η κοινή μοίρα αυτών των απόκληρων...
Ο πατέρας μένει μ' ένα λεχούδι
στα χέρια. Αναζητάει τροφό για να του το αναστήσει και βρίσκει βοήθεια από μιά
γυναίκα στα Χανιά, στην άλλη άκρη της Κρήτης. Περνούν λίγοι μήνες. Η Αργυρώ
καίγεται απ΄τη στέρηση του σπλάχνου της και παίρνει μια τρελλή απόφαση. Νύχτα
βουτάει στη θάλασσα και διασχίζει κολυμπώντας την απόσταση μέχρι την απέναντι
στεριά. Έχει κάνει έναν μπόγο τα ρούχα της και τά 'χει δέσει πάνω στο κεφάλι
της. Περπατάει εφτά μερόνυχτα, μόνη, κρυπτόμενη για να μην την αντιληφθούν και
την πετροβολήσουν, σχεδόν άσιτη και άποτη και κάποια στιγμή φθάνει στα Χανιά
και ευρίσκει το σπίτι της τροφού, διότι είχε πάρει τις πληροφορίες της από τα
μηνύματα που της έστελνε ο άντρας της. Το ευρίσκει έρημο. Κάθεται παράμερα στην
αυλή και περιμένει. Κάποια στιγμή έρχονται κάποιοι, μια γυναίκα, δυο-τρεις
γριές. Από μακριά τους μιλάει, τους συστήνεται. "Μόνο να μου πείτε αν
είναι καλά το παιδί μου. Μόνο να το δω από μακριά!!!" τους λέει. "Το
παιδί σου πέθανε χθες το βράδυ! Μόλις το κηδέψαμε, ερχόμασθε από τα
μνήματα...". Μαζεύει τα συντρίμμια της, τον πόνο της και παίρνει το δρόμο
της επιστροφής...
Περνούν λίγα χρόνια. Εκείνη πάντα
στην Σπιναλόγκα. Παίρνει μήνυμα από τον άντρα της πως θέλει να παντρευθή.
Εκείνος είναι νέος και δεν υπάρχει καμιά ελπίδα σωτηρίας και επιστροφής για την
Αργυρώ. «Μ΄όλη μου την καρδιά και την αγάπη μου!!!», του απαντάει. Και τη μέρα
του γάμου, κάνει πάλι την ίδια παράτολμη ενέργεια!! Βγαίνει κολυμπώντας και
παρευρίσκεται στο γάμο, πάλι από μακριά. Κι όταν τελειώνει το μυστήριο
πλησιάζει τη νύφη και της φωνάζει: «Έχεις καλόν άντρα και να τον αγαπάς!» και
της αφήνει και το δώρο της, ένα χρηματικό ποσό που το μάζεψε ψίχουλο-ψίχουλο
από το επίδομα που της έδιναν. Και σε κάθε παιδί που γεννούσε αυτή η γυναίκα,
έβγαινε με τον ίδιο τρόπο στη βάφτισή του κι άφηνε ένα δώρο, ό,τι μπορούσε η
φτώχια της να προσφέρει...
Το 1957 το Λεπροκομείο της Σπιναλόγκας κλείνει. Έχει φθάσει
κι εδώ το φάρμακο της λέπρας. Όσοι είχαν την νόσο σε πρώιμα στάδια θεραπεύθηκαν
και επέστρεψαν στα σπίτια και στις οικογένειές τους. Οι παλιοί ασθενείς, στους
οποίους είχαν προκληθή ορατές ανεπανόρθωτες βλάβες και οι οποίοι ως επί
το πλείστον είχαν ξεχασθή και από τις οικογένειές τους, αν και θεωρούνταν
ασφαλείς πλέον με την θεραπεία στην οποία είχαν και αυτοί υποβληθή,
μεταφέρθηκαν σε ειδική πτέρυγα του Νοσοκομείου Λοιμωδών Νόσων στην Αγία Βαρβάρα
Αττικής.
Μαζί τους ήλθε και η Αργυρώ. Εδώ,
θα γίνει μιά ταπεινή διάκονος των πιο ηλικιωμένων ασθενών. Θα γνωρίσει τον Άγιο
Νικηφόρο και τον Άγιο Ευμένιο και θα βιώσει την άπειρη αγάπη του Θεού. Θα πάρει
και θα δώσει αγάπη και προσφορά, θα αγιάσει με τη ύπαρξή της εκείνον τον
ταλαίπωρο τόπο. Μαζί με δυό-τρεις άλλες ομοιοπαθείς γυναίκες έπλεναν,
καθάριζαν, περιποιούνταν και νεκροστόλιζαν, όταν ερχόταν η ώρα τους, τις λεπρές
αδελφές. Αξιοσημείωτο είναι και το τάμα που είχαν από παλιά κάνει: "Κάνε,
Θεέ μου, να βρεθή το φάρμακο για τη λέπρα, όχι γιά μας, γιά τους νέους που
χάνουν την αξιοπρέπεια και τη ζωή τους και δεν θα φάμε λάδι στον
αιώνα!!!". Κι αφού βρέθηκε το φάρμακο έπρεπε να κρατήσουν την υπόσχεση.
Και την κράτησαν. Και δεν έβαλαν λάδι στο στόμα τους. Και το Πάσχα για να
κάνουν κατάλυση βουτούσαν το δάχτυλο, το κολοβωμένο απ' την αρρώστια, στο λάδι
της καντήλας και το ακουμπούσαν στα χείλη τους, για να τιμήσουν την ημέρα την
Ανάστασης χωρίς να πατήσουν τον όρκο τους!!!
Αυτή ήταν η Αργυρώ!!!
Ποιός ξέρει πόσα άλλα διαμάντια
έκρυβε η μαρτυρική ζωή της!!! Αλλά ο Θεός την εφανέρωσε και το λείψανό της
ευωδίαζε! Το λείψανο αυτής της ευλογημένης γυναίκας, που εν ζωή έπρεπε να
περικρύπτει την ασχήμια και την κακοσμία του λεπρού της σώματος»!!!
ΥΓ. Μετά την παραπάνω συγκλονιστική αφήγηση του π. Ευαγγέλου
παραπέμπουμε σε ένα σπάνιο και καλογυρισμένο ιστορικό ντοκουμέντο, από το 1935,
με πλάνα από την αποικία Λεπρών της Σπιναλόγκα...
Πόσες άλλες θαυμαστές και μοναδικές ιστορίες, σε όσους μπορούν να ακούσουν με τ’ αυτιά της ψυχής, έχει να διηγηθεί αυτό το αγιασμένο και πολύπαθο νησάκι…
Μην λησμονούμε ότι, κάθε χαλικάκι του είναι ποτισμένο με αίμα και δάκρυ…
Πόσες άλλες θαυμαστές και μοναδικές ιστορίες, σε όσους μπορούν να ακούσουν με τ’ αυτιά της ψυχής, έχει να διηγηθεί αυτό το αγιασμένο και πολύπαθο νησάκι…
Μην λησμονούμε ότι, κάθε χαλικάκι του είναι ποτισμένο με αίμα και δάκρυ…
