«Ήτο προστάτης των φτωχών, πατέρας των ορφανών, δάσκαλος των αμαρτωλών. Και είχε τέτοια καθαρότητα και Αγιότητα, που του δόθηκε η Χάρη άνωθεν, να κάνει πολλά θαύματα και ως εκ τούτου, ονομάσθηκε Θαυματουργός! Mε την προσευχή Του μάζευε τα σύννεφα και έβρεχε σε καιρό ξηρασίας, γιάτρευε τις αρρώστιες, “τιμωρούσε” τους πονηρούς ανθρώπους, όπως έκανε με κάποιους μαυραγορίτες που γκρέμνισε θαυματουργικά τις αποθήκες τους, όπου φυλάγανε το σιτάρι, ενώ ο κόσμος πέθαινε από την πείνα, και καταπλακωθήκανε μαζί με το σιτάρι: “Καί μελετώμενον λιμόν παρά τῶν σιτοκαπήλων, ἔλυσε, συμπεσουσῶν αὐτοῖς, τῶν ἀποθηκῶν αἷς τόν σίτον συνέσχον”!
Kαι μ’ όλα αυτά, εζούσε με τόση φτώχεια, που σαν επήγε κάποτε ένας φτωχός να τον βοηθήσει γιά να πληρώσει κάποιο χρέος του, δεν είχε να του δώσει τίποτα, και με θαύμα έκανε μαλαματένιο ένα φίδι, που ευρέθηκε σ’ εκείνο το μέρος, και το έδωσε στον πτωχό (!!), και εκείνος το έλιωσε και πλήρωσε το χρέος του! Άλλη φορά πάλι, έγινε κατακλυσμός, και τα ποτάμια ξεχειλίσανε και πλημμύρισε η Χώρα, και ο Άγιος Σπυρίδωνας προσευχήθηκε και τραβήξανε τα νερά και στέγνωσε ο νεροπατημένος τόπος...»!!!
Πηγή: «Γίγαντες ταπεινοί», Φώτης Κόντογλου.
