<<Θυμάμαι στον στρατό, πόσες φορές παρουσιαζόταν μία ανάγκη, και άκουγες:
«Κύριε Διοικητά, να πάω εγώ αντί γι’ αυτόν. Αυτός είναι παντρεμένος, έχει παιδιά, να μην μείνουν τα παιδιά του στον δρόμο»!
Να παρακαλούν τον Διοικητή να πάνε αυτοί στην θέση του, στην πρώτη γραμμή!
Χαίρονταν να σκοτωθούν αυτοί και να μην σκοτωθή ο άλλος, και αφήσει τα παιδιά του στον δρόμο! Πού τώρα, να κάνει κανείς τέτοια θυσία… Σπάνιο πράγμα…
Μία φορά είχαμε μείνει από νερό. Είδε ο Διοικητής στον χάρτη, ότι στο τάδε σημείο υπήρχε νερό. Εκεί όμως ήταν οι αντάρτες. Μας λέει, λοιπόν:
«Εδώ κοντά έχει νερό, αλλά είναι πολύ επικίνδυνα. Ποιός θα πάει να γεμίσει μερικά παγούρια; Ούτε φως δεν θα ανάψει...».
Πετάγεται ο ένας:
«Θα πάω εγώ, κύριε Διοικητά!», ο άλλος, «εγώ!», ο άλλος «εγώ!»!!
Όλοι δηλαδή ζητούσαν να πάνε! Και την νύκτα, χωρίς φως, είναι ο τρόμος πολύς.
«Δεν μπορείτε να πάτε και όλοι…», λέει ο Διοικητής.
Θέλω να πω, κανείς δεν σκέφθηκε τον εαυτό του! Δεν τραβιόταν ο ένας να πει:
«Κύριε Διοικητά, μου πονάει το πόδι, ο άλλος μου πονάει το κεφάλι ή είμαι κουρασμένος».
Όλοι θέλαμε να πάμε και ας κινδύνευε η ζωή μας!!
Σήμερα υπάρχει ένα πνεύμα χλιαρό, καθόλου ανδρισμός, καθόλου θυσία...>>.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994)
