<<Ζούσε κάποτε στην Αλεξάνδρεια ένας μορφωμένος άνθρωπος, που τον έλεγαν Κοσμά. Ήταν αξιοθαύμαστος και πολύ ενάρετος, με ταπεινό φρόνημα, σπλαγχνικός, εγκρατής, παρθένος, άνθρωπος της αληθινής ησυχίας, φιλόξενος και φίλος των πτωχών.
Κάποτε τον ερώτησα:
«Κάνε αγάπη αδελφέ και πες μου, πόσο καιρό ζεις τη ζωή της ησυχίας;».
Επειδή σώπαινε και δεν απαντούσε, πάλι του λέγω:
«Γιά χάρη του Κυρίου, πες μου».
Και εκείνος διστακτικά, μου λέει:
«Έχω τριάντα τρία χρόνια».
Πάλι του λέγω:
«Κάνε τέλεια την αγάπη σου, γιατί ξέρεις πολύ καλά ότι, γιά ωφέλεια της ψυχής μου σε ερωτώ και πες μου, σ’ αυτά τα τριάντα τρία χρόνια ησυχαστικής ζωής μέσα στον κόσμο, τί κατώρθωσες;».
Εκείνος, αφού αναστέναξε από τα βάθη της καρδιάς του, απαντά:
«Ένας άνθρωπος κοσμικός, τί μπορεί να κατορθώσει και μάλιστα τη στιγμή που απομονώνεται στην οικία του;»
Εγώ, όμως, τον παρακαλούσα:
«Γιά χάρη του Κυρίου αδελφέ μου, πες μου, να ωφεληθώ και εγώ».
Και επειδή τον επίεσα αρκετά, είπε:
«Συγχώρεσέ με, αυτά τα τρία νομίζω ότι κατώρθωσα:
Να μη χασκογελώ.
Να μην ορκίζομαι.
Και να μη λέω ψέμματα.»!
Εγώ ακούγοντάς τον, εδόξασα τον Θεόν!>>!!
Μέγα Γεροντικό
