Κάποιος αδελφός, ζούσε μόνος στη Ι. Μονή των Μονιδίων και η προσευχή του ήταν η εξής:
«Κύριε, δεν έχω τον φόβο Σου μέσα μου, γι’ αυτό στείλε μου κάποιον κεραυνό ή κάποια άλλη δύσκολη περίσταση, ή αρρώστια ή δαίμονα, μήπως έστω και με αυτόν τον τρόπο φοβηθή η πωρωμένη μου ψυχή».
Αυτά έλεγε και συνέχιζε να παρακαλεί τον Θεόν.
«Ξέρω ότι, είναι αδύνατο να με συγχωρήσεις, διότι αμάρτησα πολύ σ’ Εσένα Δέσποτα μου, αλλά εάν είναι δυνατόν, λόγω της Ευσπλαγχνίας Σου, συγχώρεσέ με. Αν όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει, τιμώρησέ με εδώ στη γη, και Εκεί μη με παιδεύσεις, αλλά εάν και αυτό είναι αδύνατο, τιμώρησέ με εδώ κατά ένα μέρος και εκεί ανακούφισέ με, έστω και λίγο, από την τιμωρία της κολάσεως. Κύριε άρχισε από τώρα να με παιδεύεις, αλλά ας μην περιπέσω στην “οργή” Σου».
Με αυτή την επιμονή, ένα ολόκληρο χρόνο με ασταμάτητα δάκρυα, με πολλή ταπείνωση στους λογισμούς του και με νηστείες, παρακαλούσε τον Θεόν. Kαι παράλληλα σκεπτόταν:
«Άραγε τί να σημαίνει ο λόγος που είπε ο Κύριος: “Μακάριοι οἱ πενθοῦντες ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται”;». Και κάποια ημέρα ενώ καθόταν κατά γης θλιμμένος και θρηνούσε κατά τη συνήθειά του, του παρουσιάσθηκε ο Κύριος με Ιλαρό Πρόσωπο και με Γλυκιά Φωνή του είπε:
«Τί έχεις, άνθρωπε; Γιατί τόσο κλαίς;».
Του απάντησε εκείνος:
«Επειδή έπεσα, Κύριε».
Και ο Κύριος του λέει:
«Σήκω επάνω!».
Αποκρίθηκε τότε ο πεσμένος στη γη:
«Δεν μπορώ, εάν δεν μου δώσεις το Χέρι Σου Κύριε».
Και άπλωσε Εκείνος Το Χέρι Του και τον σήκωσε. Και Του λέει πάλι με καλωσύνη:
«Γιατί κλαις, άνθρωπέ μου, γιατί τόσο λυπάσαι;».
«Και δεν θέλεις, Κύριε», ερωτά ο αδελφός, «να κλάψω και να λυπηθώ που τόσο Σε πίκρανα;».
Τότε, ο Κύριος άπλωσε το Χέρι Του πάνω στο κεφάλι του αδελφού, το αγκάλιασε και του λέει:
«Μη θλίβεσαι, θα είμαι Βοηθός σου από εδώ και πέρα! Εφόσον γιά εσένα έχω χύσει το Αίμα Μου, δεν θα σου δείξω την φιλανθρωπία Μου;;; Kαι σε σένα, αλλά και σε κάθε ψυχή που μετανοεί!!!»!!
Ο αδελφός συνήλθε από την οπτασία και ένοιωσε την καρδιά του πλημμυρισμένη από χαρά, διότι βεβαιώθηκε ότι, ο Θεός τον ελέησε! Και μετά από αυτό το συγκλονιστικό θαύμα, έζησε όλη του τη ζωή με πολλή ταπείνωση, ευχαριστώντας συνεχώς τον Κύριον!
Μέγα Γεροντικό.
