<<Ένοιωθα κάποια δυσκολία να προσευχηθώ στο Χριστό. Την Παναγία την έχω σαν Μητέρα, την Αγία Ευφημία το ίδιο, στον Χριστό όμως ένοιωθα δύσκολα και την εικόνα Του με φόβο την φιλούσα.
Και να τί συνέβη:
Ήταν βράδυ του Τιμίου Προδρόμου, θα ξημέρωνε του Αγίου Κάρπου, δεν είχα κοιμηθή, προσευχόμουν και έγραφα, στις έξη το πρωΐ. Σε μία στιγμή σαν να χάθηκε ο τοίχος του Κελλιού μου. Βλέπω, τότε, τον Χριστό μέσα στο φως! Σε απόσταση έξη μέτρα περίπου! Τον έβλεπα από το πλάϊ! Τα μαλλιά Του ήταν ξανθά και τα μάτια Του γαλανά! Δεν έβλεπα με τα σωματικά μάτια! Αυτά είτε ανοιχτά είναι είτε κλειστά, καμμιά διαφορά δεν έχει. Έβλεπαν τα μάτια της ψυχής!
Απόμεινα! Τι γλυκύτητα ένοιωθα! Τι αγαλλίαση! Δεν μπορώ να εκφράσω με δικά μου λόγια την ομορφιά αυτή! Ήταν αυτό που λέει: «Ο Ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων»! Αυτό ήταν! Δεν έχω δει ποτέ τέτοια εικόνα Του! Μόνο μία κάποτε έμοιαζε κάπως. Θα άξιζε να αγωνίζεται κανείς χίλια χρόνια, γιά να δει αυτή την ομορφιά, γιά μία στιγμή μόνο!
Τί μεγάλα και ανείπωτα, είναι δυνατόν να χαρισθούν στον άνθρωπο!!
Και με τί τιποτένια ασχολούμασθε...>>!!
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994)