Όταν κάποτε ασκήτευε ο αββάς Σιλουανός στο όρος Σινά, ο μαθητής του Ζαχαρίας καθώς έφευγε γιά κάποιο διακόνημα, λέγει στον γέροντά του:
«Άφησε αββά να τρέξει νερό και πότισε τον κήπο».
Και εκείνος εβγήκε να ποτίσει έχοντας σκεπασμένο το πρόσωπό του με κουκούλα και έβλεπε μόνο εκεί που πατούσε. Εκείνη την ώρα τον συνάντησε ένας αδελφός και, όταν τον είδε από μακριά, κατάλαβε τί έκανε.
Μπήκε, κατόπιν, μέσα στο κελλί ο αδελφός και ερώτησε τον αββά:
«Πες μου αββά, γιατί σκέπασες τελείως το πρόσωπό σου με κουκούλα και πότιζες έτσι τον κήπο;».
Του λέγει τότε ο γέροντας:
«Το έκανα αυτό παιδί μου, γιά να μη βλέπουν τα μάτια μου τα δένδρα και απασχοληθή μ’ αυτά ο νους μου, εξ αιτίας αυτής της εργασίας που έκανα!»!!
«Άφησε αββά να τρέξει νερό και πότισε τον κήπο».
Και εκείνος εβγήκε να ποτίσει έχοντας σκεπασμένο το πρόσωπό του με κουκούλα και έβλεπε μόνο εκεί που πατούσε. Εκείνη την ώρα τον συνάντησε ένας αδελφός και, όταν τον είδε από μακριά, κατάλαβε τί έκανε.
Μπήκε, κατόπιν, μέσα στο κελλί ο αδελφός και ερώτησε τον αββά:
«Πες μου αββά, γιατί σκέπασες τελείως το πρόσωπό σου με κουκούλα και πότιζες έτσι τον κήπο;».
Του λέγει τότε ο γέροντας:
«Το έκανα αυτό παιδί μου, γιά να μη βλέπουν τα μάτια μου τα δένδρα και απασχοληθή μ’ αυτά ο νους μου, εξ αιτίας αυτής της εργασίας που έκανα!»!!
Από το Γεροντικό του Σινά.
