Κάποτε, ένα λιοντάρι και ένας άνθρωπος, συναντήθηκαν σ’ ένα δρόμο και αφού χαιρετήθηκαν, άρχισαν να βαδίζουν παρέα. Στην κουβέντα που έπιασαν, ο καθένας μιλούσε επαινετικά γιά το είδος του και την καταγωγή του.
«Εμείς τα λιοντάρια, είμασθε ακατανίκητα! Όλοι μας τρέμουν! Η δύναμή μας, το παράστημά μας, όλα μας έχουν κάτι το ξεχωριστό!», έλεγε το λιοντάρι.
Ο άνθρωπος από την μεριά του, υποστήριξε την ανθρώπινη δύναμη και εξυπνάδα.
Ξαφνικά, ενώ συνεχίζονταν οι καυχησιολογίες, συναντούν στο δρόμο τους ένα άγαλμα κάποιου ανδρός ο οποίος έπνιγε ένα λιοντάρι. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στον άνθρωπο να πει περήφανα στο λιοντάρι:
«Βλέπεις ότι, τελικά, εμείς είμασθε καλλίτεροι και πιο δυνατοί από εσάς τα λιοντάρια!».
Τότε, το λιοντάρι χαμογέλασε κάτω από τα άγρια μουστάκια του και είπε:
«Εάν άνθρωπε μου, τα λιοντάρια ήξεραν γλυπτική, θα έβλεπες πολλούς ανθρώπους στα νύχια των λεόντων!»!!
Το συμπέρασμα από τον μύθο αυτό είναι ότι, πολλοί μπορούν να καυχιώνται με λόγια, πως είναι θαρραλέοι, μα τα πραγματικά γεγονότα τους αποδεικνύουν ψεύτες…
Αίσωπος
