<<Είχε έλθη κάποιος στο καλύβι, ο οποίος ήταν πολύ στενοχωρημένος, διότι από απροσεξία είχε κτυπήσει, με το αυτοκίνητό του, ένα παιδάκι.
«Είμαι ένοχος», έλεγε.
«Προσευχόσουν εκείνη την ώρα;», τον ερώτησα.
«Όχι δεν προσευχόμουν», μου είπε.
«Δεν είσαι τόσο ένοχος που κτύπησες το παιδί», του είπα, «όσο είσαι ένοχος, επειδή δεν προσευχόσουν».
Και του ανέφερα ένα άλλο περιστατικό που είχα υπ’ όψιν μου:
«Είχα γνωρίσει έναν υπάλληλο που είχε φθάσει σε μεγάλα μέτρα αρετής. Έλεγε την ευχή συνέχεια και στην εργασία και στο δρόμο, παντού! Η προσευχή τού είχε γίνει αυτενέργητη και από τα μάτια του, έτρεχαν δάκρυα δοξολογίας και αγαλλιάσεως. Εκεί που εργαζόταν στο γραφείο του, έβρεχε τα χαρτιά με δάκρυα. Γι’ αυτό, σκεπτόταν να φύγει από τη εργασία του, με μειωμένη σύνταξη. Έτσι, ήλθε στο καλύβι να με ρωτήσει τί να κάνει. “Μη φύγεις”, του είπα, “και όταν σε ερωτούν οι συνάδελφοι σου, γιατί κλαις, να τους λες ότι, θυμήθηκες τον μακαρίτη τον πατέρα σου”. Μία μέρα, λοιπόν, ενώ ωδηγούσε, πετάχθηκε ξαφνικά μπροστά του ένα παιδάκι. Το πέταξε πέρα σαν σβούρα, αλλά το παιδί, δεν έπαθε τίποτε! Φύλαξε ο Θεός, γιατί εκείνη την ώρα προσευχόταν!»>>!!
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994)
