<<Ο Θεός βλέπει από κοντά τις ταλαιπωρίες των παιδιών Του και τα παρηγορεί σαν καλός Πατέρας! Διότι, τί νομίζεις; Θέλει να βλέπη το παιδάκι Του να ταλαιπωρήται; Όλα τα βάσανά του, τα κλάματά του, τα λαμβάνει υπ’ όψιν Του και ύστερα πληρώνει αδρά! Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις, την αληθινή παρηγοριά!
Γι’ αυτό, άνθρωπος που δεν πιστεύει στην Αληθινή Ζωή, που δεν πιστεύει στον Θεό, για να Του ζητήση το έλεός Του στις δοκιμασίες που περνάει, είναι όλο απελπισία και δεν έχει νόημα η ζωή του... Πάντα μένει αβοήθητος, απαρηγόρητος και βασανισμένος σ’ αυτήν την ζωή, αλλά καταδικάζει και αιώνια την ψυχή του...
Οι πνευματικοί όμως άνθρωποι, επειδή όλες τις δοκιμασίες τις αντιμετωπίζουν κοντά στον Χριστό, δεν έχουν δικές τους θλίψεις! Μαζεύουν τις πολλές πίκρες των άλλων, αλλά παράλληλα μαζεύουν και την πολλή Αγάπη του Θεού! Όταν ψάλλω το τροπάριο: «Μη καταπιστεύσης με ανθρωπίνη προστασία, Παναγία Δέσποινα», καμμιά φορά σταματώ στο: «Αλλά δέξαι δέησιν του ικέτου σου...». Αφού δεν έχω θλίψη, πώς να πω: «Θλίψις γαρ έχει με, φέρειν ου δύναμαι»;! Ψέμματα να πω;;;!!!
Στην πνευματική αντιμετώπιση δεν υπάρχει θλίψη, διότι, όταν ο άνθρωπος τοποθετηθή σωστά πνευματικά, όλα αλλάζουν! Αν ο άνθρωπος ακουμπήση την πίκρα τού πόνου του στον Γλυκύ Ιησού, οι πίκρες και τα φαρμάκια του, μεταβάλλονται σε μέλι!>>!!!
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994)
