«Όποιος δεν βλέπει στην προσευχή με τα μάτια της ψυχής τον Χριστό, αυτός δεν έμαθε να προσεύχεται. Αχ! Nα ’ξερες τί είναι να δης τον Χριστό με τα μάτια! Μόλις Τον βλέπεις, μέσα σου γεμίζεις με μιά απερίγραπτη χαρά! Όμως, σε καταλαμβάνει και ένα ασυγκράτητο δέος, ώστε αυθόρμητα λυγίζουν τα πόδια, πέφτεις μπροστά Tου μπρούμυτα και με ασταμάτητους λυγμούς!
Mένεις εκστατικός!
Εκεί τί να πης;
Παρουσία Θεού!!!
Μόνο θαυμάζεις, συντρίβεσαι και κλαις ασταμάτητα! Όχι μιά ημέρα και δυό, τρείς μήνες δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα!!! Ο γλυκύτατος πόθος σε κατακαίει! Όσο και να θέλεις, δεν μπορείς να βαστάξης τον εαυτό σου! Μετά τους τρείς μήνες, λιγόστευσαν τα δάκρυα, αλλά η μνήμη δεν εξαλείφεται!»!!!
Γέρων Χαράλαμπος Διονυσιάτης (1910-2001)
Πηγή: «Παπά-Χαράλαμπος Διονυσιάτης, ο απλοϊκός ηγούμενος και διδάσκαλος της νοεράς προσευχής», Ιωσήφ Μ.Δ.
