Εκτός «των ασπόνδων (Δυτικών) φίλων» μας, και οι Σοβιετικοί, υπήρξαν βασικοί σύμμαχοι του Κεμαλικού εθνικισμού, από τα πρώτα χρόνια της εμφάνισής του. Πιθανότατα, οι μπολσεβίκοι, να αντάλλαξαν με τον τρόπο αυτό την υποστήριξη του Παντουρκιστικού κινήματος, που δρούσε στη Ρωσία κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Οι Σοβιετικοί, λοιπόν, προμήθευσαν τους κεμαλικούς με όπλα, χρήματα και στρατιωτικούς συμβούλους...
Η τουρκική αντεπίθεση στο Μικρασιατικό μέτωπο κατά των Ελληνικών στρατευμάτων το 1921, οργανώθηκε από τον Μ. Φρούνζε, στρατιωτικό απεσταλμένο των Σοβιετικών. Κατά συνέπεια, η μαρτυρία του απεσταλμένου αυτού, έχει ιδιαίτερη αποδεικτική σημασία!
O Φρούνζε, έδωσε μία από τις ελάχιστες μαρτυρίες γιά τους ηττημένους Έλληνες:
«Συναντήσαμε μία μικρή ομάδα από 60-70 Έλληνες, οι οποίοι μόλις είχαν καταθέσει τα όπλα. Όλοι τους είχαν εξαντληθή στο έπακρο… Άλλοι έμοιαζαν κυριολεκτικά με σκελετούς. Αντί γιά ρούχα, κρέμονταν από τους ώμους τους κάτι απίθανα κουρέλια. Στο κέντρο της ομάδας ευρισκόταν ένας ψηλός και αδύνατος παπάς, φορώντας το καλυμαύχι του… Φυσούσε κρύος αέρας και όλη η ομάδα κάτω από τα σπρωξίματα των συνοδών-στρατιωτών, κατευθυνόταν με πηδηματάκια προς τη Χάβζα. Μερικοί όταν μας αντίκρυσαν, άρχισαν να κλαίνε δυνατά ή μάλλον να ουρλιάζουν, μιάς και ο ήχος που ξέφευγε από τα στήθη τους, έμοιαζε περισσότερο με ουρλιαχτό κυνηγημένου ζώου…».
Ο Φρούνζε περιέγραψε και άλλο ένα περιστατικό, όταν περνούσαν δίπλα από μιά ομάδα αιχμαλώτων Ελλήνων στη Μερζιφούντα: Ένας από τους αιχμαλώτους φώναξε στη Σοβιετική αντιπροσωπεία ότι ήταν και οι Σοβιετικοί ένοχοι, γιατί ενίσχυαν τον Κεμάλ και τους Τούρκους...
Το συναίσθημα αυτό των Ελλήνων του δυτικού Πόντου ήταν εξαιρετικά έντονο. Ο οπλαρχηγός Κισά Μπατζάκ (Κοντοπόδης) μάλιστα, έλεγε:
«Οι Ρώσοι Κομμουνιστές, δώσανε όπλα στον Κεμάλ γιά να κτυπήσει εμάς… Του έδωσαν υποστήριξη και απελευθέρωσαν όλους τους Τούρκους στρατιώτες που είχαν συλλάβει αιχμαλώτους, όταν μπήκαν στην Τραπεζούντα...». Είπε επίσης ότι: «Οι Κομμουνιστές, κατέδιδαν τις απέλπιδες προσπάθειες προμήθειας οπλισμού των Ελλήνων από τη Ρωσία, και παρέδιδαν Ποντίους στους Τούρκους...».
Ο Φρούνζε, επί πλέον, έγραψε τα εξής γιά την πολιτική του Τοπάλ Οσμάν:
«Όλη αυτή η πλούσια και πυκνοκατοικημένη περιοχή της Τουρκίας, ερημώθηκε σε απίστευτο βαθμό! Απ’ όλο τον Ελληνικό πληθυσμό των περιοχών της Σαμψούντας, της Σινώπης και της Αμάσειας απόμειναν μόνο μερικές ολιγάριθμες ομάδες, που περιπλανιόντουσαν στα βουνά... Εκείνος που έγινε περισσότερο γνωστός γιά τις θηριωδίες του, ήταν ο αρχηγός των φιλοτούρκων Λαζών, Οσμάν Αγάς, ο οποίος κατέστρεψε ολοκληρωτικά με την άγρια ορδή του, όλη την περιοχή...».
Ο Αράλωφ, Σοβιετικός πρέσβης στην Άγκυρα, ενημερώθηκε στη Σαμψούντα από τον αρχιστράτηγο Φρούνζε ότι, είχε δει πλήθος Έλληνες (γέρους, παιδιά, γυναίκες) που είχαν σφαγιασθή, βάρβαρα... Και ότι πολλοί Έλληνες, είχαν απαχθή από τα σπίτια τους και είχαν δολοφονηθή στους δρόμους. Γιά το θέμα αυτό ο Αράλωφ, είχε ιδιαίτερη συνομιλία με τον Κεμάλ. Αναφέρει, μάλιστα, ο ίδιος:
«Του είπα (του Κεμάλ) γιά τις φρικτές σφαγές των Ελλήνων που είχε δει ο Φρούνζε και αργότερα εγώ ο ίδιος. Έχοντας υπ’ όψη μου τη συμβουλή του Λένιν να μην θίξω την Τουρκική εθνική φιλοτιμία, πρόσεχα πολύ τις λέξεις μου…».
Ο Κεμάλ απάντησε ως εξής στις «επισημάνσεις» του Φρούνζε:
«Γνωρίζω αυτές τις βαρβαρότητες. Είμαι κατά της βαρβαρότητας. Έχω δώσει διαταγές να μεταχειρίζονται τους Έλληνες αιχμαλώτους με καλό τρόπο… Πρέπει να καταλάβετε τον λαό μας... Είναι εξαγριωμένοι...
Ποιοί πρέπει να κατηγορηθούν γι' αυτό;
Εκείνοι φυσικά που θέλουν να ιδρύσουν ένα “Ποντιακό κράτος” μέσα στην Τουρκία...».
Ο Φρούνζε στο βιβλίο του, «Αναμνήσεις από την Τουρκία», σχολιάζει με πολύ παραστατικό τρόπο τις ανηλεείς σφαγές των Τούρκων κατά των Ποντίων:
«Από τους 200.000 Έλληνες που ζούσανε στη Σαμψούντα, τη Σινώπη και την Αμάσεια έμειναν λίγοι μόνο Έλληνες, που τριγυρίζουν στα βουνά. Το σύνολο σχεδόν των ηλικιωμένων, των γυναικών και των παιδιών εξορίσθηκαν σε άλλες περιοχές και αναγκάσθηκαν να πάνε σ’ αυτές, κάτω από πολύ άσχημες συνθήκες... Πληροφορήθηκα ότι, οι Τσέτες του Οσμάν Αγά, έσπειραν τον πανικό στην πόλη Χάβζα... Έκαψαν, βασάνισαν και σκότωσαν όλους τους Έλληνες και Αρμενίους, που βρήκαν μπροστά τους… Γκρέμισαν όλες τις γέφυρες... Παντού υπήρχαν σημάδια γκρεμίσματος... Η διαδρομή από την πόλη Καβάκ προς το πέρασμα Χατζηλάρ θα μείνει γιά πάντα στη μνήμη μου, όσο θα ζω... Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων συναντούσαμε μόνο πτώματα... Μόνο εγώ μέτρησα 58... Σ’ ένα σημείο, συναντήσαμε το πτώμα μιας ωραίας κοπέλας... Της είχαν κόψει το κεφάλι και το είχαν τοποθετήσει κοντά στο χέρι της... Σε κάποιο άλλο σημείο υπήρχε το πτώμα ενός άλλου ωραίου κοριτσιού, 7-8 χρονών, με ξανθά μαλλιά και γυμνά πόδια, που φορούσε μόνο ένα παλαιό πουκάμισο... Απ’ ότι καταλάβαμε, το κοριτσάκι καθώς έκλαιγε, με το πρόσωπο στο χώμα, δολοφονήθηκε από την λόγχη κάποιου φαντάρου...».
Οι Τούρκοι μέχρι σήμερα αρνούνται τη σφαγή του 1922, την σφαγή των Ελλήνων...! Και όταν ευρίσκωνται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου...!
Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική:
Η γενοκτονία των Χριστιανών, ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης, όλων των μειονοτήτων της άλλοτε κραταιάς Αυτοκρατορίας... Ένα σχέδιο που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1914, με τον πρώτο διωγμό, και ολοκληρώθηκε με την καταστροφή του 1922...
