«Περισσότερο από όλα ο διάβολος δεν θέλει να προσευχόμασθε. Όταν δει κάποιον να προσεύχεται, αν δεν μπορεί να τον εμποδίσει, προσπαθεί τουλάχιστον να παρασύρει τον νου του, σε φαντασίες ή σε λογισμούς. Αν δεν τα καταφέρει και με αυτόν τον τρόπο, τότε παρουσιάζεται και ο ίδιος ακόμη, μόνο και μόνο, γιά να τον ταράξει και να τον βγάλει έστω και λίγο από την προσευχή.
Νά, μιά φορά, ήμουν έξω, δίπλα στον τάφο του παπά-Τύχωνα. Ενώ έλεγα την δοξολογία με μετάνοιες, όταν έφθασα στον στίχο: “Εν τω φωτί σου οψόμεθα φως”, ξαφνικά ένα φως, δυνατό σαν προβολέας, ξεχύθηκε πίσω μου και φώτισε όλη την περιοχή...
Κατάλαβα ότι ήταν κάτι δαιμονικό, αυτό το φως, και δεν έδωσα σημασία, ενώ συνέχισα ατάραχος την προσευχή μου.
Αφού είδε ο διάβολος ότι, δεν ταράχθηκα από το φως, έκανε κάτι άλλο. Λίγα μέτρα αριστερά μου, παρουσιάσθηκαν δύο διαβολάκια, περίπου ενάμισι μέτρο ύψος, που έπαιζαν και κτυπιούνταν μεταξύ τους, με τα χέρια και τα πόδια και γελούσαν. Σωστός κινηματογράφος...
Ε, δεν μπόρεσα να κρατηθώ…
Ξέσπασα σε γέλια...
Είδες τί έκανε ο πειρασμός;
Δεν τον πρόσεξα με το φως, έστειλε μετά τα διαβολάκια...»!!
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994)
