Ο Γεράσιμος, όλες τις προσευχές της ημέρας τις ήξερε απ’ έξω. Στο θάλαμο, λίγο πριν πέσουν γιά ύπνο, έκατσε σε μια γωνιά και ψιθυριστά έλεγε το απόδειπνο, όταν ένας στρατιώτης, προφανώς ενοχλημένος με αυτό που έκανε εκείνος ο "θρήσκος" και δεν τον άφηνε να κοιμηθή, άρπαξε τα άρβυλά του και τα εκσφενδόνισε στον Κεφαλλονίτη φαντάρο, που είχε κάνει μοναστήρι το στρατόπεδο. Ο Γεράσιμος δεν διαμαρτυρήθηκε. Και το πρωΐ ο ενοχλημένος στρατιώτης βρήκε τα άρβυλά του βαμμένα και γυαλισμένα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την επόμενη μέρα να λένε μαζί οι δυο τους το απόδειπνο. Και στο τέλος, ο αντιδραστικός στρατιώτης έγινε και μοναχός!
Όπως, μοναχός έγινε και ένας άλλος στρατιώτης, που δεν είχε μιλήσει με τον Γεράσιμο. Απλά τον παρακολουθούσε: Τον έβλεπε να νηστεύει διακριτικά, χωρίς να απαιτεί διαφορετικό φαγητό. Έτρωγε, γιά παράδειγμα, μόνο το ψωμί και το φρούτο. Και επίσης τον έβλεπε να είναι πρώτος στις ασκήσεις και στις αγγαρείες, χωρίς ίχνος διαμαρτυρίας. Αυτά ήταν αρκετά γιά να τον οδηγήσουν σε μία διαφορετική πορεία ζωής.
Ακόμη κάτι. Πέρα από όλες τις καθορισμένες από την Επίσημη Εκκλησία νηστείες, που φυσικά ακολουθούσε ανελλιπώς, ο Γεράσιμος, έκανε άλλη μία νηστεία, που οι φίλοι του ωνόμασαν "Γερασιμική". Νήστευε, από την 1η Σεπτεμβρίου μέχρι και του Σταυρού, δηλαδή, 14 επί πλέον ημέρες! "Μα γιατί τόση νηστεία"; ερωτούσαν. Και πολύ φυσιολογικά ο Γεράσιμος απαντούσε: "Η νηστεία ξεκουράζει, συνάδελφοι, η νηστεία γαληνεύει"!!
