Κάποιος χωρικός είχε μία αγελάδα, την οποία πρόσεχε πολύ. Την πήγαινε να βοσκήσει, όπου είχε άφθονο χορτάρι. Και γιά νερό, την πήγαινε σε μία κοντινή πηγή με πολύ δροσερό και καθαρό νερό. Παρ’ όλ’ αυτά, παρατήρησε ότι, η αγελάδα μέρα με την μέρα, γινόταν όλο και πιο αδύνατη. Έτρωγε περισσότερο, αλλά καθημερινά αδυνάτιζε…
Πήγε να σκάσει ο άνθρωπος.
«Πώς αδυνατίζει έτσι η αγελάδα μου, με τόση περιποίηση;», έλεγε και ξανάλεγε.
Και η απάντηση δεν άργησε να έλθη. Μία ημέρα, εντελώς συμπτωματικέ, θέλησε να πιει και αυτός νερό από την πηγή. Μα όταν έσκυψε να πιεί, παρατήρησε έντρομος, ότι η γούρνα της πηγής ήταν γεμάτη με βδέλλες… Έτσι η αγελάδα, κάθε φορά που έπινε νερό, κατάπινε και βδέλλες, οι οποίες φυσικά, ζώντας μέσα στα σπλάγχνα της, της απομυζούσαν το αίμα, με αποτέλεσμα, ολοένα και να αδυνατίζει.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις πνευματικές αναζητήσεις του συγχρόνου ανθρώπου. Ξεδιψάει σε λάθος πηγές, πίνοντας νερό γεμάτο αμαρτωλές «βδέλλες», που μπαίνουν μέσα του και του αφαιρούν κάθε πνευματική ικμάδα.
