<<Όταν αγαπώ εκείνον που με αγαπά, είμαι δούλος και όχι κύριος, διότι είμαι «αιχμάλωτος» της αγάπης. Όταν όμως αγαπώ εκείνον, ο οποίος με μισεί, είμαι ήρωας και μεγαλειώδης, καθόσον νικώ το μίσος του άλλου! Διά τούτο ο Κύριος λέγει : «Εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί;» (Λουκ.ΣΤ΄32΄)!!!
Πλην αυτών, το μίσος είναι πληγή όχι μόνον εις τον εχθρό μου, ο οποίος με μισεί, αλλά και προς εμέ. Επομένως, μισών τον μισούντα με, ανοίγω πληγήν μέσα μου, τουτέστιν είμαι και εγώ δυστυχής. Δεν θεραπεύω το κακόν, το αυξάνω εις βάρος μου. Άρα, αν μισήσω τον εχθρόν μου, ο οποίος με μισεί, θα είμαι και εγώ δυστυχής, παράλογος, δούλος... Αγαπών δε αυτόν, θα είμαι ευτυχής, λογικός, ήρωας!
Ποιό είναι καλλίτερο;
Διάλεξε.
Ναι, πρέπει να αγαπήσω τον εχθρόν μου!
Τί λοιπόν, πρέπει να κάμωμεν;
Εάν πεινά ο εχθρός σου, ταΐσε αυτόν, εάν διψά πότιζε αυτόν! Ταύτα ποιών άνθρωπε πυράν ανάπτεις εις την κεφαλήν αυτού. Όταν, δηλαδή, έχει ανάγκην τινά ο εχθρός σου δος του να φάγη και νερό να πίη. Όταν δε ευεργετης ούτω άνθρωπε, κάρβουνα αναμμένα τοποθετείς εις την κεφαλήν του. Τα κάρβουνα αυτά, είναι οι έλεγχοι της συνειδήσεώς του και ενοχές, οι οποίες θα γεννηθούν εις την ψυχήν του εχθρού σου, διότι αυτός σε μισεί και συ του κάμνεις καλόν.
Επειδή, όμως, δεν είναι δυνατόν να κάμωμεν πάντοτε το καλόν δι’ έργων, ο Κύριος συνιστά να προσευχώμεθα υπέρ εκείνων, οι οποίοι μας μισούν: «Προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς» (Ματθ.Ε΄44΄)!!! Όλους αυτούς πρέπει να τους λαμβάνωμεν εις την προσευχή μας και να προσευχώμεθα υπέρ των μισούντων ημάς!
Μεγαλειώδες πράγμα είναι η υλική βοήθεια του εχθρού μας, αλλά και η πνευματική διά της προσευχής! Πώς όμως θα καμφθή η καρδία μας, η οποία έχει πληγωθή με το μίσος του εχθρού μας;
Ένας τρόπος υπάρχει:
Να στραφή αυτή, πρώτον στο να αγαπήση τον Θεόν μελετώσα τον Ευαγγελικόν Νόμον και προσευχομένη ταπεινώς προς Αυτόν! Εκεί θα ιδή την Αγάπην του Θεού και θα θεραπευθή από το μίσος του εχθρού, διότι και εμείς είμεθα (παλαιά και τώρα) εχθροί του Θεού και Αυτός μας συνεχώρησεν! Θα εξακολουθή δε να μας συγχωρή ο Θεός, όταν και ημείς συγχωρούμεν τους εχθρούς μας!
Γεμάτος λοιπόν από την Αγάπην του Θεού προς σέ και σού προς τον Θεόν, κάτω από την Θείαν Εντολήν Του, θα συγχωρηθής αν και εσύ συγχωρήσης. Θα λάβης, δηλαδή, δύναμιν να συγχωρήσης!
Ο Κύριος λέγει :
«Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου» (Μαρκ.ΙΒ΄30΄)!!! Και τότε θα δυνηθής, να αγαπήσης τον πλησίον σου ως τον εαυτόν σου! Εάν, λοιπόν, δεν αγαπήσης τον Θεόν σου, δεν θα αγαπήσης τον πλησίον σου. Αλλά, και αν παρ’ όλα αυτά δεν κλίνη η καρδία σου απολύτως προς την αγάπην, θα βαδίζης προς αυτήν, διατηρώντας μέσα σου την αγίαν ταπείνωσιν!
Και αυτό είναι σπουδαίον!>>!!
Γέρων Ιωήλ Γιαννακόπουλος (1901-1966)
