" Ο δρόμος ήταν γεμάτος με καταστήματα παιγχνιδιών. Το παιδάκι που κρατούσε ο πατέρας από το χέρι, τσίριζε αδιάκοπα, παρ’ όλο που μόλις πριν λίγο του είχε αγοράσει παιγχνίδι. Φαίνεται πως ήθελε και κάτι άλλο. Και έκλαιγε και τσίριζε και τράβαγε τον πατέρα του προς τα κει που ήθελε αυτό.
Εκείνος, διατηρώντας την ψυχραιμία του, ψιθύριζε σιγανά και ευγενικά:
«Ήρεμα, Αντωνάκη... Μη θυμώνεις, Αντωνάκη... Συγκρατήσου, Αντωνάκη…»!
Η κυρία που ερχόταν πίσω τους, αγανάκτησε με το κακομαθημένο παιδί. Και παράλληλα θαύμασε τον πατέρα γιά την αυτοσυγκράτησή του! Θέλησε μάλιστα να τον ενθαρρύνει, λέγοντάς του:
«Κύριε, οφείλω να σας συγχαρώ γιά την ηρεμία σας! Εγώ, εάν το παιδί ήταν δικό μου, δεν θα μπορούσα να συγκρατηθώ...».
Ύστερα στράφηκε προς το παιδί και του λέει, αυστηρά:
«Δεν κάνουν έτσι τα καλά παιδιά, Αντωνάκη. Ούτε κλαίνε μέσα στον δρόμο ούτε στενοχωρούν τον μπαμπά τους…»!
Εκείνο σταμάτησε γιά λίγο να τσιρίζει, κοίταξε την περαστική γυναίκα με απορία, και της λέει:
«Δεν με λένε Αντωνάκη, Γιαννάκη με λένε.
Ο μπαμπάς μου είναι ο Αντωνάκης». "!!!
