Είπε ο Άγιος Παΐσιος:
<<«Όταν ο άνθρωπος πονά γιά τον συνάνθρωπό του, ο Θεός κατά κάποιον τρόπο συγκινείται, χαίρεται, γιατί ο άνθρωπος αυτός, με την αγάπη που έχει, συγγενεύει μαζί Του, και του δίνει θεία παρηγοριά. Αλλιώς, δεν θα μπορούσε να αντέξη τον πόνο γιά τον συνάνθρωπό του»!
Γέροντα, πώς μπορείς να νοιώσης τον πόνο των άλλων;
«Όταν έχης και εσύ κάποιον πόνο, σκέπτεσαι τον πόνο του άλλου, έρχεσαι στην θέση του και πονάς πιο πολύ γιά ‘κείνον. Ο πόνος ο δικός σου δηλαδή, σε βοηθάει να καταλάβης τον πόνο των άλλων. Και όταν δέχεσαι με χαρά τον δικό σου πόνο, τότε δίνεις και στους πονεμένους, παρηγοριά!
Πάντως, άλλο είναι να μαθαίνεις ότι αρρώστησε κάποιος και άλλο είναι να αρρωσταίνεις ο ίδιος. Τότε καταλαβαίνεις τον άρρωστο. Άκουγα «χημειοθεραπείες» και νόμιζα ότι είναι «χυμοθεραπείες», δηλαδή, ότι κάνουν στους καρκινοπαθείς θεραπεία με χυμούς, με φυσικές τροφές! Πού να ξέρω; Τώρα όμως κατάλαβα τί ταλαιπωρία είναι...»!
Οι χημειοθεραπείες, Γέροντα, είναι πιο δύσκολες από τις ακτινοβολίες;
«Πιό δύσκολες...
Όλα, και οι ακτινοβολίες και οι χημιοθεραπείες είναι...
Το χειρότερο είναι που σου κόβουν την όρεξη… Ενώ πρέπει να φας καλά, δεν μπορείς να φας καθόλου... Και οι γιατροί σου λένε: «Πρέπει να τρως». Εμ, πώς να φας, αφού όλα αυτά σου κόβουν την όρεξη και σε κάνουν πτώμα;; Όταν έκανα ακτινοβολίες, ενώ καιγόμουν, δεν μπορούσα να πιώ καθόλου νερό... Μου ερχόταν να κάνω εμετό, αισθανόμουν απέχθεια ακόμη και γιά το νερό...»
Γέροντα, αν κάνατε λίγο νωρίτερα την εγχείρηση;;
«Τί νωρίτερα;;
Εγώ δεν κάνω προσευχή να περάση η ασθένεια, διότι με αυτόν τον τρόπο συμπάσχω με τον κόσμο που υποφέρει!! Καταλαβαίνω πιό πολύ τους πονεμένους και συμμετέχω στον πόνο τους!! Άλλωστε και εμένα με ωφελεί πνευματικά!! Ζητάω μόνο να μπορώ λίγο να εξυπηρετούμαι και να εξυπηρετώ!! Ό,τι θέλει όμως ο Θεός!!
Όταν έχης κάποιο πρόβλημα στην υγεία σου και δεν σε απασχολεί αυτό, τότε έχεις κατά κάποιον τρόπο το δικαίωμα να παρακαλής τον Θεόν, να βελτιώση την κατάσταση της υγείας των άλλων. Αλλά και όποιος δεν έχει δικό του πόνο, ας πονάη τουλάχιστον γι’ αυτούς που πονούν. “Να πάρω τον γαταδόκκο σου”, έλεγαν οι Φαρασιώτες, δηλαδή τον πόνο σου, το βάσανό σου, το φαρμάκι σου»!!
Γέροντα, με τί τρόπο τον έπαιρναν;
«Με την αγάπη!
Όταν με αγάπη λέει κανείς: “Να πάρω τον πόνο σου”, τον παίρνει! Αλλά, αν τον πάρη, μετά θέλει πολλή υπομονή, πολλή παλληκαριά, πολλή δύναμη, γιά να τον αντιμετωπίση. Έρχονται μερικοί και μου λένε: “Γέροντα, θέλω να πάρω τον πόνο σου”. Μερικοί το λένε από παλληκαριά! Mερικοί όμως φοβητσιάρηδες δεν ξέρουν τί λένε... Αυτοί με το παραμικρό τρέχουν στον γιατρό και εύκολα απογοητεύονται... Τον λίγο πόνο τον δικό τους δεν μπορούν να σηκώσουν και λένε να πάρουν τον δικό μου πόνο... Καλλίτερα να κάνουν υπομονή στον δικό τους πόνο, να δέχωνται με χαρά ό,τι επιτρέπει γι’ αυτούς ο Θεός και να μη ζητούν δήθεν από αγάπη να πάρουν την αρρώστια του άλλου. Γιατί, αν τυχόν ο Θεός εκπληρώση το αίτημά τους και ξεχάσουν ότι οι ίδιοι το ζήτησαν, θα γογγύσουν και μπορεί να τα βάλουν και με τον Θεόν...»!!>>!!!
