Η ΒΡΟΧΗ
Ο ήλιος βλέπει από ψηλά
με μάτι φλογερό,
κι η γη διψά και καίγεται
και σκάζει γιά νερό.
Τα λούλουδα μαραίνονται,
σα λιγοθυμισμένα,
και τα φυτά ξεραίνονται
και χάνοντ’ ένα ένα.
Ξάφνου απ’ τη δύση εκεί μακριά
φωτίζουν αστραπές
και τις ξανοίγουν τα χωριά
κι οι χώρες χαρωπές.
Απ’ αγεράκι δροσερό
τα φύλλ’ ανατριχιάζουν,
και με πολύ-πολύ νερό
τα σύννεφα ξεσπάζουν.
Βρέχει σε δάση φουντωτά,
βρέχει σε κάμπους και χωριά,
βρέχει, ποτίζει τα σπαρτά,
ποτίζει κάθε γης μεριά.
Ανθίζει σ’ όλους τους αγρούς
και τ’ άνανθο χορτάρι,
και στο χωράφι καθενός
μεστώνει το σιτάρι.
Και τρώνε πλούσιοι και φτωχοί
κι ευχαριστούνε τη βροχή.
Ι. Πολέμης
(Εκ του Αναγνωστικού, της Γ' Δημοτικού 1952, σελ. 36)
