Ο Χρυσαύριος, ήταν ένας πλούσιος, με πολλά πάθη, φουσκωμένος από υπερηφάνεια και υποταγμένος στις σαρκικές ηδονές, φλεγόμενος από την πλεονεξία και την φιλαργυρία...
Ο Θεός όμως επέτρεψε, να έλθη το τέλος γιά όλα αυτά τα πάθη του, και να πέση σε θανατηφόρα ασθένεια... Φθάνοντας μάλιστα, στην ώρα του θανάτου του, είδε με ανοικτά τα μάτια του, να στέκωνται μπροστά του φοβερά και σκοτεινά πνεύματα, που με βία τον επίεζαν, γιά να τον αρπάξουν. Του υπενθύμιζαν όλα τα κακά που είχε κάνει… Τους ανθρώπους που είχε βλάψει, τις ασωτίες του, τις βλασφημίες εναντίον του Θεού και των ανθρώπων και τόσα άλλα… Άρχισε λοιπόν, να τρέμη, να χλωμιάζη, να ιδρώνη και με κραυγές να ζητά αναβολή του θανάτου του, προσκαλώντας με φωνές τον υιό του τον Μάξιμο, που ήταν μοναχός, να έλθη κοντά του:
Ποτέ δεν έκανα κακό σ’ εσένα.
Σώσε με λοιπόν, με την δική σου πίστι.».
Θορυβημένος και κλαίγοντας ο Μάξιμος έφθασε στο σπίτι, μαζί μ’ άλλους. Όλοι αντιλήφθηκαν την παρουσία των δαιμόνων, από τα λόγια του πατέρα, την ταραχή και την συμπεριφορά του. Αφού λοιπόν ο Χρυσαύριος απελπίσθηκε, χωρίς να ευρίσκη λύτρωσι, άρχισε να κραυγάζη με μεγάλη φωνή:
«Διορία τουλάχιστον, ως το πρωΐ… Διορία ως το πρωΐ...»!
Και μ’ αυτές τις κραυγές, ξεψύχησε...
Από αυτά γίνεται φανερό πως, όχι γιά τον εαυτό του, αλλά γιά εμάς τα είδε και τα έζησε όλα αυτά ο Χρυσαύριος, γιά να μάθουμε, να φοβηθούμε, να μετανοήσουμε και να διορθωθούμε!!!
