<<Στην Εκκλησία, εννοώ στον Άγιο Γεράσιμο, πολύ συγκινιόμουνα!
Άκουγα το Ευαγγέλιο και συγκινιόμουνα!
Το πάθαινα αυτό, επειδή (νοερώς) έβλεπα ως εικόνα, τον Χριστό τον Ίδιο!!!
Μία Μεγάλη Παρασκευή, εκάναμε την Ακολουθία. Η Εκκλησία ήταν γεμάτη κόσμο. Τί έπαθα εκεί;! Εδιάβαζα το Ευαγγέλιο κι όταν έφθασα στη φράσι «Ηλί, Ηλί, λιμά σαβαχθανί· τούτ’ έστι Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τί με εγκατέλιπες;» δεν μπόρεσα να την τελειώσω. Δεν είπα το, «ίνα τί με εγκατέλιπες;».
Τότε με επλημμύρισε η συγκίνησι!
Κόπηκε η φωνή μου!
Μπροστά μου είχα όλη την Τραγική σκηνή!
Είδα Εκείνο το Πρόσωπο (του Κυρίου)!!!
Άκουσα Εκείνη τη Φωνή (του Κυρίου)!!!
Τον έβλεπα τον Χριστόν, πολύ ζωντανά!!!
Ο κόσμος κάτω επερίμενε. Εγώ τίποτε, αδύνατον να προχωρήσω. Αφήνω το Ευαγγέλιο στο τετράποδο και γυρίζω μέσα στο Ιερό. Κάνω τον Σταυρό μου, ασπάζομαι την Αγία Τράπεζα. Έβαλα μία άλλη εικόνα, πιό ωραία, μέσα μου. Όχι πιό ωραία. Πιό ωραία από εκείνη δεν υπήρχε, αλλά ήλθε στο νου μου η Ανάστασι!!
Αμέσως εγαλήνευσα και εβγήκα στην Ωραία Πύλη και είπα:«Συγχωρέστέ με, παιδιά μου, παρασύρθηκα»!!!
Μετά επήρα το Ευαγγέλιο και το είπα από την αρχή. Εκείνη, όμως, την ώρα όλο το εκκλησίασμα πέταξε δάκρυα!! Ήταν κακό αυτό. Ο καθένας μπορεί να σκέπτεται ό,τι θέλει. Δεν είναι, όμως, καλό να αφηνόμασθε. Πρέπει να είμασθε συγκρατημένοι!!>>!!!
Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης (1906-1991).
Πηγή: «Βίος και Λόγοι». Έκδοσις της Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής-Κρήτης.
