<<Δύο προηγηθέντα δημοσιεύματά μου περί προγαμιαίων σχέσεων (φύλλα «Ορθοδόξου Τύπου» της 8ης και της 22ας Φεβρουαρίου), είχον μίαν απροσδόκητον συνέπειαν. Κατεκλύσθην υπό «πληροφοριών» ότι, πολλοί Καθηγηταί Θεολόγοι (και όχι μόνον Γυμνασίου ή Λυκείου...), διδάσκουν μίαν πολύ «βολικήν» και πολύ «έξυπνον» θεωρίαν, ότι:
Πορνεία είνε μόνον η επί χρήμασι σαρκική ικανοποίησις… Ενώ όπου υπάρχει αγάπη, όπου υπάρχει ψυχική επαφή, εκεί δεν έχομεν πορνείαν...! Συνεπώς, δι’ εν ζεύγος αγαπωμένων νέων, η σαρκική συνάφεια, αποτελούσα απλώς «ολοκλήρωσιν της αγάπης των», δεν είναι πορνεία και δεν συνιστά αμαρτίαν… Το Ευαγγέλιον μόνον την πορνείαν (και την μοιχείαν) απαγορεύει. Δεν απαγορεύει την «ολοκλήρωσιν της αγάπης» ενός ζεύγους...!
Ομολογώ ότι, εάν τα πρόσωπα τα οποία με επληροφόρησαν περί των τοιούτων θεωριών, των οποίων υπήρξαν αυτήκοοι μάρτυρες, δεν ήσαν λίαν αξιόπιστα, θα μοί ήτο αδύνατον να πιστεύσω ότι, όντως διδάσκονται αυτά τα πράγματα υπό Θεολόγων. Αλλ’ ήδη τί να είπω; Φαίνεται ότι ενεφανίσθη τελευταίως εν τω χώρω της Ορθόδοξου Εκκλησίας είδος τι «Νικολαϊτισμού» ή μάλλον ότι ανεβίωσεν η κατά τον Μεσαίωνα παρουσιασθείσα εν ταις Κάτω Χώραις κίνησις υπό το όνομα, «Αδελφοί και Αδελφαί του ελευθέρου πνεύματος», οίτινες διεκήρυσσον ότι, «παν το εν αγάπη και εξ έρωτος γινόμενον, ουδέν έχει το ακαθάρτον»...!
ΑΔΕΛΦΟΙ, ΠΡΟΣΟΧΗ!!!
Όλοι είμεθα αμαρτωλοί και ανάξιοι…
Όλοι είμεθα εναγείς και τρισάθλιοι…
Όλοι αμαυρούμεν καθημερινώς «της ψυχής το ωραίον ταις των παθών ηδοναίς» και «σπιλούμεν τον της σαρκός ημών χιτώνα» και «υποπίπτομεν τη των παθών αχθηδόνι και τη ενύλω φθορά».
«ΤΙΣ ΚΑΘΑΡΟΣ ΑΠΟ ΡΥΠΟΥ...»;;
Ας προσφέρωμεν όμως την αμαρτωλότητά μας εν ταπεινώσει προς τον Θεόν υπό μορφήν μετανοίας! Είνε εγκληματικόν, είνε σατανικόν, να την προσφέρωμεν εν αυταρεσκεία προς τους αδελφούς μας υπό μορφήν «υψηλής Θεολογίας»!
Ας καθιστώμεν τας προσωπικάς μας αδυναμίας αντικείμενον εξομολογήσεως!
Όχι, προς Θεού, αντικείμενον διδασκαλίας!!
Μεταβάλλοντες τας πτώσεις μας εις «ιδεολογίαν», και πολλώ μάλλον εις «Θεολογίαν»(...!), καθησυχάζομεν (;) μεν, ή μάλλον ναρκώνομεν την συνείδησίν μας, αυξάνομεν όμως μυριοπλασίως την έναντι του Θεού ενοχήν μας.
Αδελφοί, «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου»!
«Διὰ τοῦτο, ἔχοντες τὴν διακονίαν ταύτην καθὼς ἠλεήθημεν, οὐκ ἐκκακοῦμεν, ἀλλ᾿ ἀπειπάμεθα τὰ κρυπτὰ τῆς αἰσχύνης, μὴ περιπατοῦντες ἐν πανουργίᾳ μηδὲ δολοῦντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τῇ φανερώσει τῆς ἀληθείας συνιστῶντες ἑαυτοὺς πρὸς πᾶσαν συνείδησιν ἀνθρώπων ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ» (Β΄Κορινθ. Δ΄1-2΄)!!!
Μόνον ούτω δεν θα «κηρύσσωμεν εαυτούς, αλλά Χριστόν Ιησούν».(Αυτόθι, ς' 5).>>!!!
π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος (1930-1989)!
Πηγή: «ΑΡΘΡΑ ΜΕΛΕΤΑΙ ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ», Τόμος Α΄, Έκδοσις Β', (σελ.281-391) π.Επιφανίου Θεοδωροπούλου. Εδημοσιεύθη εις τον «Ορθόδοξον Τύπον», φύλλον 29/03/1985.
