<<Κάποιος γέροντας επισκεπτόταν Νοσοκομεία όπου παρηγορούσε και διακονούσε ασθενείς. Κάποια μέρα επισκέφθηκε το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο. Εκεί εγνώρισε μία ασθενή, που είχε εγχειρισθή στο παχύ έντερο και την οποία διακονούσε με πολύ αγάπη και πιστότητα κάποια άλλη κυρία.
Ο γέροντας παρατηρούσε εντυπωσιασμένος αρκετές ημέρες τη φροντίδα αυτής της κυρίας. Εξ αιτίας της αφαιρέσεως τμήματος του παχέος εντέρου, οι γιατροί είχαν ανοίξει "παρά φύσιν" έδρα εις το πλάϊ της κοιλιάς της ασθενούς, ώστε να εξυπηρετήται η λειτουργία του εντέρου. Αυτή η ταλαιπωρία της ασθενούς συνοδευόταν και από δυσοσμία…
Κάποια μέρα, η κυρία που διακονούσε την συγκεκριμένη ασθενή δεν ήλθε στο Νοσοκομείο και έτσι προσφέρθηκε ο γέροντας να διακονήση την ασθενή!
Καθώς την διακονούσε, την ερώτησε:
«Γιατί δεν ήλθε σήμερα εκείνη η συγγενής σας;».
Η ασθενής με σιγανή φωνή, του είπε:
«Δεν είναι συγγενής μου...».
«Να με συγχωρήτε, αλλά με την αγάπη που σας δείχνει, νομίζει κανείς ότι είναι αδελφή σας!», είπε ο γέροντας.
Τότε εκείνη βούρκωσε και με τρεμάμενη φωνή είπε στον γέροντα να πλησιάση, να του μιλήση μυστικά. Ο γέροντας έσκυψε και ακούση την ασθενή να του λέη:
«Η γυναίκα που με διακονεί με τόση αγάπη, είναι εκείνη, που εγώ κάποτε της έκλεψα τον άνδρα και διέλυσα το σπιτικό της…»!!
Τέτοιο πνεύμα αυτοθυσίας και ανεξικακίας έχουν μόνο εκείνοι, που είναι πλημμυρισμένοι από την Αγάπη του Κυρίου μας!>>!!!
