Ένας Γέροντας είπε:
«Εις εκείνον τον αδελφό, ο οποίος μετανοεί, αρμόζει να πράξει τα εξής:
- Να ζήσει μόνος!
- Να έχει φροντίδα γιά την ψυχή του!
- Να πενθεί γιά τις αμαρτίες του!
- Να μην έχει μέριμνα γιά τα πράγματα αυτού του κόσμου!
<<O Φωτεινός Μουρελάτος, από τα Χαυδάτα, επήγε εις το Ληξούρι και αγόρασε ψάρια μαζί με άλλους χωρικούς. Την ώρα που του έβαζε ο ψαράς τα ψάρια, ευρήκε αυτός την ευκαιρία και επήρε κρυφά μιά χεριά ψάρια και τα έβαλε με τ’ άλλα τα πληρωμένα, εις το μανδήλιόν του και έτσι εξεκίνησε διά το χωριό του, παρέα με τους άλλους συγχωριανούς του.
Στην διαδρομή της επιστροφής, τα ψάρια του, εβρώμισαν και ερωτούσε τους άλλους εάν μύριζαν και τα ιδικά τους, αλλά αυτοί του απήντησαν ότι, τα ψάρια τους μοσχοβολούσαν.
-Άκουσε γέρου συμβουλή και παθημένου γνώμη!
-Αν παίζεις με το γάιδαρο, δέξου και τις κλωτσιές του!
-Άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες!
-Θρέψε λύκο το χειμώνα, να σε φάει το καλοκαίρι!
-Κάνε με σοφό, να σε κάνω πλούσιο!
Ενδιαφέρον video, που αξίζει κάποιος να παρακολουθήσει, και αναφέρεται εις την σύγχρονη μεγάλη ασκήτρια της Κλεισούρας, η οποία πρόσφατα αναγνωρίσθηκε Αγία, την περίφημη, «Αγία Σοφία της Κλεισούρας», που εορτάζει την 6ην Μαΐου!
<<Τον παλαιόν καιρόν, αδελφοί μου, ο μισόκαλος διάβολος έβγαλεν όλας του τας κακίας και παρεκίνει τους ανθρώπους να υπερηφανεύωνται, να φονεύωνται, να πορνεύουν, να μοιχεύουν, να κάμνουν πράγματα τα οποία δεν τα έκαμνον μήτε τα άλογα ζώα, και το χειρότερον, επροσκυνούσαν διά Θεόν, άλλος τον ήλιον, άλλος την σελήνην, άλλος την θάλασσαν…
Πριν από τον κατακλυσμόν ο Θεός, επρόσταξε τον Νώε να κάμη ένα καράβι επάνω εις την γην, διά να προβληματισθούν οι άνθρωποι (μήπως και μετανοήσουν) και να τον ερωτούν:
«Διατί το κάμνεις;».
Και να τους λέγη ότι:
«Ο Θεός θα χαλάσει τον κόσμον».
Αυτοί, όμως, αντί να μετανοήσουν τον περιγελούσαν.
Ήρχισεν ο Νώε το καράβι.
Τον ερωτούσαν οι άνθρωποι:
<<Ω, αν βλέπατε τον διάβολο πώς κινείται… Δεν τον έχετε δει, γι’ αυτό δεν καταλαβαίνετε μερικά πράγματα... Κάνει το πάν, γιά να μην βοηθηθή ο άνθρωπος… Το έχω παρατηρήσει στο Καλύβι, όταν συζητώ με προσκυνητές.
Μόλις φθάσω ακριβώς στο σημείο που θέλω, στο πιο ευαίσθητο, γιά να βοηθήσω αυτούς που με ακούνε, τότε, ή κάποιος θόρυβος γίνεται ή έρχονται άλλοι και διακόπτω. Τους βάζει προηγουμένως ο διάβολος να χαζεύουν απέναντι την Σκήτη ή να βλέπουν κάτι, και «κανονίζει» να έλθουν στο πιο λεπτό σημείο της συζητήσεως, γιά να αλλάξω θέμα και να μην υπάρξει όφελος... Διότι, όταν αρχίσει η συζήτηση, ξέρει ο διάβολος που θα καταλήξει και επειδή βλέπει, ότι θα πάθη ζημιά, στέλνει κάποιον ακριβώς στο πιο ευαίσθητο σημείο, γιά να με διακόψει.
«Έ, Πάτερ, από που να μπούμε;», φωνάζει.
«Πάρτε λουκούμια και νερό, και ελάτε από εκεί», τους λέω.
<<Ήλθε ένας Πρωτοδίκης και μου λέει:
«Έχω τώρα μία εβδομάδα, πού εξέδωσα ένα συγκεκριμένο διαζύγιο».
«Για ποιό λόγο;», τον ερωτώ.
«Γιατί, είχαν καμιά δεκαπενταριά μέρες ένα ανδρόγυνο πού παντρεύθηκε, και ήθελε η γυναίκα κάτι κεφτεδάκια να κάνει· και είπε ο άνδρας της: “κάνε και αυτό”. Διαφώνησαν, λοιπόν, και τελικά χώρισαν».
«Δε μου λες; Πήγαιναν στην Εκκλησία;», τον ξαναρωτώ.
«Όχι, γέροντα».
<<Το έτος 1921, μετέβαινα ατμοπλοϊκώς στον Βόλο, προς επίσκεψη πνευματικών μου αδελφών. Μεταξύ των επιβατών, ήταν και δύο ομογενείς από την Αμερική, που γύριζαν στην πατρίδα τους. Ο νεώτερος ήταν Κεφαλλονίτης και ο μεγαλύτερος καταγόταν από κάποιο χωριό του Πηλίου. Το βράδυ, στο σαλόνι του πλοίου, πιάσαμε συζήτηση μαζί με άλλους επιβάτες και τους μίλησα ανάμεσα στα άλλα, και γιά την μεγάλη αμαρτία της βλασφημίας του Κυρίου, της Παναγίας και των Αγίων.
Οι περισσότεροι άκουγαν με ευλάβεια και ενδιαφέρον αυτά που τους έλεγα. Δύο-τρεις όμως από τους ακροατές, δυσανασχέτησαν και άρχισαν να λένε ότι, όσα τους λέω είναι γιά να τους φοβίσω, γιά να μην βλασφημάνε, και καλά είναι βέβαια αυτά που τους λέω, αλλά είμαι υπερβολικός και δεν λέω αλήθεια.
Τότε σηκώθηκε όρθιος ο νεαρός Κεφαλλονίτης και με θάρρος τους είπε:
«Θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό που το είδα με τα μάτια μου!
Αν θέλετε πιστέψτε το...
Ο Άγιος Παναγής o Μπασιάς, κάποτε ελειτουργούσε εις τον Ιερόν Ναόν της Υπεραγίας Θεοτόκου Τυπαλδάτων. Μιά νύκτα, ένας ασθενής από τα Χαυδάτα, εζήτησε να μεταλάβη και κάποιος συγγενής του, επήγε να φέρη τον Άγιον γέροντα.
<<Ο Γέροντας Σιλουανός ο Αθωνίτης, εφρόντιζε ακόμη και γιά τα φυτά. Πίστευε, πως κάθε κακομεταχείριση που τα βλάπτει, είναι αντίθετη με τη διδαχή της Θείας Χάριτος!
Θυμάμαι (ένα περιστατικό), μία φορά που εβάδιζα μαζί του το μονοπάτι, που οδηγούσε από τη Μονή στο καλύβι στο οποίο πέρασα ένα έτος. Αυτή η καλύβα απέχει περίπου ένα χιλιόμετρο από το Μοναστήρι. Ο Γέροντας ερχόταν, να δει την κατοικία μου. Κρατούσαμε ραβδιά, όπως συνηθίζεται στις ορεινές περιοχές. Και στις δύο πλευρές από το μονοπάτι φύτρωναν αραιά ψηλά αγριόχορτα. Με τη σκέψη, να μην αφήσω τα χόρτα να κλείσουν το μονοπάτι, χτύπησα με το ραβδί ένα βλαστό στην κορυφή του, ώστε να εμποδίσω την ωρίμανση των σπόρων. Η χειρονομία μου αυτή, φάνηκε βάναυση στο Γέροντα και κούνησε ελαφρά με αμηχανία το κεφάλι του... Κατάλαβα τί σήμαινε αυτό και ντράπηκα...
Ο Γέροντας Σιλουανός έλεγε, πως το Πνεύμα του Θεού διδάσκει τη συμπόνοια γιά όλη την Κτίση, ώστε να μην κόβουμε ούτε τα φύλλα του δένδρου «χωρίς ανάγκη». «Να, ένα πράσινο φύλλο πάνω στο δένδρο, και εσύ το έκοψες χωρίς ανάγκη. Αν και δεν είναι αμαρτία, πώς να το πω, προκαλεί οίκτο. Η καρδιά που έμαθε να αγαπά, λυπάται όλη την Κτίση»!!
1. Να γνωρίζεις ότι, τα σχετικά με τη Θεία Χάρη έχουν ως εξής: Ας υποθέσουμε ότι, η τελειότητα έχει δώδεκα σκαλοπάτια. Συμβαίνει λοιπόν να φθάση κάποιος και στο δωδέκατο σκαλοπάτι, αλλά πάλι υποχωρεί η Θεία Χάρη και κατεβαίνει ένα σκαλοπάτι, σταματώντας στο ενδέκατο. Σε αυτό το σκαλί, και να ακούει και να μιλάει και να φροντίζει γιά κάτι, ο συγκεκριμένος χαριτωμένος αγωνιστής, μπορεί. Αν όμως έμενε στο δωδέκατο σκαλοπάτι, θα ήταν εκστατικός, και δεν θα εφρόντιζε γιά τους αδελφούς του ούτε θα ασχολείτο με τη διακονία του λόγου!
2. Ο Κύριος είπε: «Όταν θα έλθη Εκείνος, το Πνεύμα της Αληθείας, θα σας οδηγήση σε όλη την Αλήθεια!». Εκείνος λοιπόν θα προσευχηθή και Εκείνος θα κλάψη. Γιατί, όπως λέει ο Απόστολος: «Εμείς δεν ξέρουμε να προσευχηθούμε όπως πρέπει, αλλά το Άγιο Πνεύμα, το Ίδιο, μεσιτεύει γιά εμάς με στεναγμούς αλαλήτους»! Διότι, μόνο στο Άγιο Πνεύμα είναι φανερό το Θέλημα του Θεού. Και όταν, κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, επιφοίτησε ο Παράκλητος και η Δύναμη του Αγαθού Πνεύματος σκήνωσε στις ψυχές των Αποστόλων, αφαιρέθηκε από αυτούς το κάλυμμα της κακίας, καταργήθηκαν τα πάθη και ξεσκεπάσθηκαν τα μάτια της καρδιάς τους! Και αφού γέμισαν από σοφία και έγιναν τέλειοι από το Άγιο Πνεύμα, έμαθαν, πώς να πράττουν το Θέλημα του Θεού!
<<Γιατί οι Άγιοι Πατέρες έφθασαν στο σημείο να μη φοβούνται τα άγρια θηρία;
Διότι εγέμιζε η ψυχή τους από Αγιότητα και από Θεία Χάρη!
Τα θηρία, τρόπον τινά, κατά μυστικό τρόπο, πληροφορούνται και, όταν έρχονται κοντά σου, δεν σε ενοχλούν. Εάν όμως ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός, τότε τα θηρία ορμούν επάνω του.
<<Πολλές φορές, έρχονται εδώ διάφοροι άνθρωποι και μου λένε:
«Πες μας, Γέροντα, έναν λόγο Θεού».
Τότε τους απαντώ:
«Βρε παιδιά, εγώ είμαι αγράμματος. Ένα Γυμνάσιο έβγαλα το 1930 και από τότε ήλθα εδώ. Πού ξέρω, τί γίνεται στον κόσμο; Η πείρα, όμως, με δίδαξε κάποια πράγματα, διότι πολλά γράμματα λαμβάνω από ανθρώπους που λένε τον πόνο τους».
Λοιπόν, έρχεται μία Κυριακή, πάρε την γυναικούλα σου και τα παιδάκια σου και πήγαινε στην Εκκλησία. Και μετά από την Εκκλησία, όταν θα πας στο σπίτι σου, θα δεις, μία ειρήνη να βασιλεύει στο σπίτι, μία αγάπη όλη την ημέρα, αλλά και όλη την εβδομάδα!
<<Μιλούσα κάποτε στον άμβωνα και μπροστά υπήρχε μία μητέρα, που είχε ένα μωρό, το οποίο άρχισε να κλαίει δημιουργώντας μία δύσκολη κατάσταση. Οι γύρω της, την παρακινούσαν να βγει έξω.
Κατεβαίνοντας από τον άμβωνα τους λέω:
«Εάν βγει το μωρό έξω, εσείς θα έχετε την αμαρτία.
<<Είναι πολλά πράγματα, τα οποία ο άνθρωπος δεν τα γνωρίζει, ή, εάν τα γνωρίζει, τα καταφρονεί. Παράδειγμα, είναι ένα θέμα, το οποίο διδάσκει κάποιος δάσκαλος στα παιδιά.
Εάν δεν το έχει γευθή (είτε πικρό είναι, είτε γλυκό), τα παιδιά δεν πληροφορούνται.
Θέλουμε να πούμε στα παιδιά:
«Παιδιά, μη φεύγετε από την Εκκλησία. Να πηγαίνετε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία. Να εκκλησιάζεσθε. Η Εκκλησία είναι το ταμείο της Χάριτος. Από εκεί πηγάζει όλη η ευτυχία του ανθρώπου. Την ειρήνη, την αγάπη από την Εκκλησία θα τα πάρεις. Ούτε στα παιγχνίδια ούτε μέσα στην Κοινωνία θα τα βρεις αυτά, αλλά μέσα στην Εκκλησία»!
<<Ένας νεαρός, είχε μπλέξει με κάποιον μάγο και ασχολήθηκε με μαγικά...
Έπαθε μετά ζημιά, αρρώστησε και κατέληξε στο Νοσοκομείο...
Μήνες ξοδεύτηκε ο πατέρας του, γιατί δεν είχαν τότε ασφάλεια, γιά να βρουν τί έχει... Οι γιατροί δεν του έβρισκαν τίποτε... Είχε γίνει χάλια το παλικάρι...
Τί κάνει τότε ο διάβολος...!
Του εμφανίζεται σαν τον Τίμιο Πρόδρομο, που τον είχαν πολιούχο στον τόπο του και του λέει:
«Θα σε κάνω καλά, αν ο πατέρας σου κτίσει μία Εκκλησία»…!
Το είπε το παιδί στον πατέρα του και εκείνος ο καϋμένος λέει:
Τέσσερις Τούρκοι, πήγαν να ληστέψουν τον Όσιο Αρσένιο τον Καππαδόκη. Ο Άγιος, εκείνη την ώρα εμελετούσε. Είδε τους κλέφτες που άνοιξαν την πόρτα του, αλλά δεν τους μίλησε καθόλου. Εκείνοι μπήκαν μέσα στο κελλί του και έψαχναν, νομίζοντας ότι θα έβρισκαν λίρες.
Ο Όσιος Αρσένιος, εξακολουθούσε τη μελέτη του, χωρίς να τους μιλήσει.
Αφού τελικά δεν βρήκαν τίποτε οι κλέφτες, πήγαν να φύγουν και ένας απ’ αυτούς πήρε κάποια σκεπάσματα, που ήταν όλη η περιουσία του Οσίου. Τί έπαθαν όμως; Ενώ ήθελαν να φύγουν, δεν μπορούσαν να βρουν την πόρτα γιά να βγουν έξω, σαν να είχαν τυφλωθή! Γύριζαν γύρω-γύρω μέσα στο κελλί και δεν έβλεπαν την πόρτα!
Επειδή, όμως, ενοχλούσαν τον Όσιο Αρσένιο στην μελέτη του, σηκώθηκε και τους έδειξε την πόρτα γιά να βγουν. Εκείνοι δεν μπορούσαν να την δουν και συνέχισαν να γυρίζουν γύρω-γύρω.
Τότε ο Άγιος πιάνει τον έναν Τούρκο και του λέει:
Η Γερόντισσα Μακρίνα, προσευχόταν γιά όλους τους ανθρώπους και ιδιαιτέρως γιά όσους είχε γνωρίσει όσο ζούσε στον κόσμο! Με πολύ πόνο, ευχόταν υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των κεκοιμημένων, οι οποίοι δεν είχαν εξομολογηθή, κυρίως θανάσιμα αμαρτήματα.
Μία τέτοια περίπτωση, γιά την οποία παρακαλούσε και άλλους ανθρώπους να προσεύχωνται υπέρ αναπαύσεως της ψυχής της, ήταν η Γλυκερία, μία γνωστή της από τα νεανικά της χρόνια. Η Γλυκερία στην Κατοχή, δεν άντεξε την πείνα και γιά να επιβιώση άρχισε να κάνη στην ζωή της παραχωρήσεις, μέχρι που κατέληξε στην αμαρτία.
<<Όποιος θυμάται ότι, το σώμα του και το πνεύμα του ανήκουν εις τον Θεόν, έχει μία ευλάβεια και ένα μυστικό φόβο γι’ αυτά, και τούτο συντελεί στο να τα διατηρεί αγνά και καθαρά από κάθε ρύπο, και σε αδιάλειπτη επικοινωνία με Εκείνον, από τον Οποίον αγιάζονται και ενισχύονται!
Ο άνθρωπος δοξάζει τον Θεόν με το σώμα του και με το πνεύμα του, πρώτα, όταν θυμάται ότι αγιάσθηκε από τον Θεόν και ενώθηκε μαζί Του, και ύστερα, όταν ενώνει τη θέλησή του με τη Θέληση του Θεού, ώστε να εκτελεί πάντοτε το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο Θέλημά Του!
Ο άνθρωπος, δεν κατάλαβε τί εννοούσε ο Άγιος γέροντας.
<<Το Ευαγγέλιο και η κοσμική λογική δεν συμβιβάζονται. Στο Ευαγγέλιο είναι η Αγάπη ενώ στην λογική είναι το συμφέρον. Στο Ευαγγέλιο λέει: «Αν σε αγγαρεύσει κάποιος γιά ένα μίλι, εσύ να πας δύο μίλια». Πού υπάρχει λογική εδώ πέρα; Εδώ είναι μάλλον «τρέλλα»! Γι’ αυτό όσοι πάνε να συμβιβάσουν το Ευαγγέλιο με την κοσμική λογική, μπερδεύονται άσχημα.
Υπάρχουν διάφορες ομάδες που οργανώνουν φιλανθρωπικά έργα. Μαθαίνουν φέρ’ ειπείν, ότι κάποιος έπαθε μεγάλη ζημιά, φτώχυνε και έχει ανάγκη από χρήματα.
«Να τον βοηθήσουμε», λένε, «αλλά, προηγουμένως, ας βεβαιωθούμε αν έχει πράγματι ανάγκη».
Και πάνε κάποιοι να τον επισκεφθούν, γιά να δουν αν πράγματι έχει ανάγκη. Και βλέπουν, ας υποθέσουμε, να έχει πολυτελές σαλόνι και λένε:
Η Απειροσθενής Αγάπη του Επουρανίου Πατρός, εχαρίσατο ημίν ως Αδελφόν και Σωτήρα, τον Μονογενή Αυτού Υιόν!!!
Η θριαμβευτική ιαχή, «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ», πλημμυρίζει με χαρά και ευεξία όλους τους πιστούς Χριστιανούς, επειδή γνωρίζουν ότι, η Ανάστασις του Κυρίου Ιησού, εσήμανε το οριστικό τέλος του θανάτου!!!
Ως εκ τούτου, όλοι συμψάλλομε την μεγάλη αυτή ημέρα τον πανηγυρικό παιάνα, με έκδηλα αισθήματα υπερβαλλούσης χαράς, του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού: