<<Αι κοινωνικαί λειτουργοί έχουν καλωσύνη, τρέχουν, σκοτώνονται γιά τους άλλους. Σπουδάζουν ψυχολογία, αλλά με τον τρόπο που πηγαίνουν να βοηθήσουν, σε κάποιες περιπτώσεις σταματούν.
Πάει λ.χ. κάποια να παρηγορήσει έναν που έχει ένα πόδι και αυτός της λέει:
«Εσύ μου λες "καλημέρα" με 2 πόδια, αλλά εγώ με ένα…».
Τί να του απαντήσει;
Πώς να τον βοηθήσει με την ψυχολογία;
Αν δεν βοηθηθή αυτός ο άνθρωπος, να συλλάβη το βαθύτερο νόημα της ζωής, δεν μπορεί να βοηθηθή με τίποτε. Να καταλάβει, ότι γι’ αυτήν την αναπηρία, που επέτρεψε ο Θεός, αν δεν γογγύζει, θα έχει να λάβει στην άλλη ζωή, αποταμιευμένο Ουράνιο μισθό και να χαίρεται. Και αν ακόμη οι άλλοι περπατούσαν με 4 πόδια, να έλεγε: «Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, που περπατώ με ένα πόδι»!
Αλλά όσες δεν έχουν την πνευματική αντιμετώπιση, πάνε να παρηγορήσουν τους αρρώστους και δεν ξέρουν τί να τους πουν. Πάει η κοινωνική λειτουργός να παρηγορήσει λ.χ. μία γυναίκα 35 χρονών με καρκίνο, που έχει και τρία παιδάκια. Τί να της πει; Αν δεν βοηθηθή αυτή η μητέρα, να συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής, απελπίζεται, γιατί σκέπτεται, «τί θα γίνουν τα παιδιά μου;». Την ίδια απελπισία που έχει η μητέρα έχει και η κοινωνική λειτουργός, αν δεν έχει καταλάβει κάτι το ανώτερο, το βαθύτερα πνευματικό.
Αν δεν υπάρχει, κατ’ αρχάς, βαθύτερη τοποθέτηση στον ίδιο τον εαυτόν της, δεν μπορεί να βοηθήση σωστά, γιά να έλθη η Θεία παρηγοριά στον άλλον. Έτσι οι γυναίκες αυτές κουράζονται και σωματικά, αλλά και στενοχωριούνται, γιατί δεν μπορούν να βοηθήσουν θετικά. Κουράζονται δηλαδή διπλά…>>.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994)
