<<Μιά φορά και έναν καιρό, ζούσε στην αυλή ενός χωριάτικου σπιτιού μία χελώνα, που είχε έναν μεγάλο καϋμό. Ήθελε να πετάξει στον ουρανό όπως τα πουλιά.
«Τί κατάρα είναι αυτή…», έλεγε κάθε τόσο αναστενάζοντας. «Σέρνω μέρα και νύκτα αυτό το βαρύ καβούκι και είμαι καρφωμένη πάνω στη γη. Αχ, να 'μουνα και εγώ ένα πουλάκι, να είχα πτερά και να πετούσα… Πώς ζηλεύω τις πάπιες της αυλής που όταν θέλουν πετούν και βλέπουν τον κόσμο από ψηλά…».
Μία ημέρα δύο πάπιες άκουσαν το παράπονο της και τη λυπήθηκαν.
«Θέλεις στ' αλήθεια να πετάξεις, κυρά-χελώνα;», την ερώτησαν.
«Αν θέλω;», απάντησε η χελώνα.
«Αυτό είναι το πιό μεγάλο μου όνειρο. Να πετάξω μία φορά κι ας πεθάνω, που λέει ο λόγος. Αλλά, πώς;».
«Υπάρχει ένας τρόπος», της είπε η μία πάπια.
«Να δαγκώσεις σφιχτά αυτό το ξύλο, εγώ και η αδελφή μου θα πιάσουμε με τα ράμφη μας τις δύο άκρες και... θα σε πάρουμε μαζί μας».
«Ναι, ναι!», φώναξε ενθουσιασμένη η χελώνα.
«Ωραία ιδέα! Εμπρός, ας μην αργούμε!», και βιάσθηκε να δαγκώσει το ξύλο. Το έπιασαν και οι πάπιες με τα ράμφη τους, τίναξαν τα πτερά τους και πέταξαν ψηλά, κουβαλώντας τη χελώνα μαζί τους.
Το πόσο χαιρόταν η χελώνα, δε λέγεται. Τι όμορφα ήταν εδώ ψηλά! Επιτέλους, είχε πραγματοποιήσει το μεγάλο όνειρο της! Πετούσε! Όμως, μέθυσε τόσο πολύ από τη χαρά της, ώστε γιά μιά στιγμή πίστεψε ότι, θα μπορούσε να πετάξει και μόνη της… Έτσι, η κουτή, άφησε το ξύλο που κρατούσε με τα δόντια της και, φυσικά, με το μεγάλο βάρος που είχε, έπεσε στη γη και σκοτώθηκε...
Αυτό το παραμύθι μας διδάσκει ότι, το κάθε πλάσμα πρέπει να είναι ευχαριστημένο με τη μορφή που του έδωσε ο Θεός και να μη ζηλεύει τα άλλα πλάσματα...>>!!
Μύθος του Αισώπου.
