<<Μία φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα ποντίκι πολύ λαίμαργο. Έτρωγε, έτρωγε, ώσπου φούσκωνε τόσο πολύ η κοιλιά του, που πολλές φορές δεν μπορούσε καν να κινηθή.
«Γιατί τρως τόσο πολύ;», του έλεγαν τ’ άλλα ποντίκια.
«Γιατί να µην τρώγω;», απαντούσε ο λαίμαργος ποντικός. «Μου αρέσει το φαγητό».
«Θα πάθης ζημιά από το πολύ φαγητό», του έλεγαν.
«Γιατί να πάθω ζημιά; Έχω πολύ γερό στομάχι και χωνεύω εύκολα ό,τι κι αν φάω», απαντούσε εκείνος.
Μία ημέρα λοιπόν, ο λαίμαργος ποντικός άφησε τη φωλιά του, που ήταν στο υπόγειο του σπιτιού, ανέβηκε µε προφύλαξη, μήπως τον δει καμµιά γάτα και τον γραπώσει, στο ισόγειο και εκεί ανακάλυψε µία τρύπα στον τοίχο, μπήκε δίχως άλλο μέσα, µε δυσκολία βέβαια γιατί ήταν στενή, προχώρησε και, ξαφνικά, τί να δουν τα µάτια του! Βρέθηκε σ’ ένα κελάρι!
Ένα κελάρι γεμάτο τρόφιμα!!
«Πω... πω!», έκανε. «Είμαι πολύ τυχερός! Θα φάω µε την ψυχή µου! Και δε θα πω σε κανένα άλλο ποντικό γι' αυτό το κελάρι. Θα έρχομαι κρυφά και θα τρώγω µόνος µου!».
Και ρίχθηκε µε τα μούτρα στο φαγητό. Έφαγε τυρί, σαλάμι, λίγο κρέας, γύρισε πάλι στο τυρί, ξανά στο σαλάµι... Από το πολύ φαγητό η κοιλιά του είχε γίνει στρογγυλή σαν τόπι. Χάιδεψε λίγο τη φουσκωμένη κοιλιά του και καθώς κοίταζε το τυρί, το λιγουρεύθηκε ακόµη µία φορά.
«Ας φάω µία μπουκιά πριν φύγω», σκέφθηκε. «Είναι τόσο νόστιμο που δεν το χορταίνω!».
Ξαφνικά, ακούστηκαν βήματα...
Κάποιος ερχόταν στο κελάρι…
«Πρέπει να φεύγω», αποφάσισε ο λαίμαργος ποντικός. «Αν µε πιάσουν εδώ μέσα, αλλοίμονό µου! Θα φύγω και θα γυρίσω πάλι το βράδυ...».
Ο άνθρωπος, άρχισε να ξεκλειδώνει την πόρτα του κελαριού. Ο ποντικός έτρεξε προς την τρύπα, έχωσε το κεφάλι του μέσα, µα... δεν προχώρησε. Η τρύπα ήταν στενή, και αυτός με την κοιλιά πρησμένη από το πολύ φαγητό, δεν μπορούσε πλέον να ξεφύγει, διότι είχε σφηνώσει…
Προσπάθησε, προσπάθησε ο ποντικός, µα δε γινόταν τίποτε.
Ο άνθρωπος μπήκε στο κελάρι διέκρινε τον εγκλωβισμένο ποντικό και τον σκότωσε... Έτσι, ο ποντικός τιμωρήθηκε γιά τη λαιμαργία του.
Η λαιμαργία, είναι κακό πράγµα!
Όποιος είναι λαίμαργος, αργά ή γρήγορα, θα το μετανοιώσει πικρά...>>!!
Μύθος του Αισώπου.
