Κάποτε, εταξίδευε από την Αθήνα γιά την Θεσσαλονίκη με το τραίνο, ένας σεβάσμιος και διακριτικός ιερέας. Δίπλα μου, συνταξίδευαν και τρεις φοιτήτριες, οι οποίες και ερώτησαν τον ιερέα, να τους εξηγήσει το μυστήριο της Αειπαρθενίας της Θεοτόκου. Δηλαδή, πώς η Υπεραγία Θεοτόκος εγέννησε τον Κύριο και ταυτόχρονα ήταν και παρέμεινε Παρθένος.
«Ακούστε, παιδιά μου·» είπε ο ιερέας, «βλέπετε τώρα που ταξιδεύουμε, ο ήλιος ρίχνει τις ακτίνες του στην γη. Κάποιες δεσμίδες φωτός, μπαίνουν μέσα στο βαγόνι μας, από το τζάμι. Χρειάζεται να σπάσουν το τζάμι, γιά να μπουν μέσα;»
«Όχι, πάτερ, δεν σπάζουν το τζάμι», απαντούν οι φοιτήτριες.
«Έτσι αναλογικά συνέβη και με το Μυστήριο της Αειπαρθενίας της Θεοτόκου! Εισήλθε μέσα Της το Πυρ του Αγίου Πνεύματος και την άφησε κατά τρόπο ανερμήνευτο Έγκυο, χωρίς να σπάσει τα δεσμά της Αειπαρθενίας Της!!!», συμπλήρωσε ο ιερέας!
