Ο Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος, μας λέει ότι, κάποτε ένα καράβι τσακίστηκε πάνω στα βράχια, λόγω μεγάλης θαλασσοταραχής. Έτσι οι άνθρωποι της Πόλεως, βλέποντας από μακριά το γεγονός αυτό, πίστεψαν ότι, από την μεγάλη θαλασσοταραχή και τους ανέμους που υπήρχαν, μάλλον δεν σώθηκε κανείς. Βέβαια, λυπήθηκαν και πένθησαν, διότι οι περισσότεροι από τους ναυτικούς που ευρίσκονταν μέσα σ’ αυτό το καράβι, ήταν από την δικιά τους Πόλη.
Ένας ιερέας, έσπευσε εκείνη τη στιγμή να επιτελέσει την Θεία Λειτουργία γιά την ψυχή του αδελφού του, που ήταν μέλος του πληρώματος! Την άλλη μέρα, βλέπει τον αδελφό του ζωντανό, να πηγαίνει στο σπίτι! Εξεπλάγησαν όλοι και τον ερώτησαν πώς γλύτωσε, ενώ όλοι οι άλλοι οπωσδήποτε θα είχαν πνιγεί.
Και αυτός απήντησε:
«Όταν κτύπησε το πλοίο πάνω στα βράχια, έσπασε, διαλύθηκε και πέσαμε όλοι στη θάλασσα. Εγώ άρπαξα μία σανίδα και όσο μπορούσα, πάλευα μέσα στα κύματα, χωρίς να μπορώ να προσεγγίσω την στεριά... Έπειτα από πολλές ώρες, είχε νυκτώσει μάλιστα, ατόνησα, κόντευα να λιποθυμήσω και να πνιγώ… Τότε, είδα έναν ωραιότατο νέο να έρχεται δίπλα μου, στη σανίδα, μέσα στα κύματα της θάλασσας και να μου προσφέρει ένα κομμάτι ψωμί! Το έφαγα και πήρα τόση δύναμη, ώστε δεν αισθανόμουν πλέον κανέναν κόπο! Βρήκα μάλιστα την δύναμη και πάλεψα με τα τεράστια κύματα και κατάφερα να βγω στην στεριά!»!!
