Ένας νέος, από Χριστιανική οικογένεια, άρχισε να δείχνει αδιαφορία γιά την Εκκλησία, τα πνευματικά, αλλά και γιά την οικογένεια του και τους συνανθρώπους του. Η μητέρα του ήταν απαρηγόρητη, που τον έβλεπε να απομακρύνεται διαρκώς από την σωστή οδό.
Μιά Κυριακή πρωΐ, κάλεσε τον γιό της και του είπε:
«Αγαπητό μου παιδί, σε παρακαλώ πολύ, πάρε αυτό το δέμα και πήγαινέ το στην τάδε οδό, εκεί υπάρχει ένα πτωχό σπιτικό, στο οποίο ζει μιά πολύ πτωχή χήρα, με πολλά παιδιά. Δώσε της αυτό το δέμα...»
«Εγώ να πάω αυτό το δέμα; Αποκλείεται... Δεν είμασθε καλά...»
«Άκουσε με γιέ μου, πήγαινε το δέμα, και εγώ σου υπόσχομαι να σου δώσω, ό,τι μου ζητήσεις».
«Αν είναι έτσι, είμασθε σύμφωνοι. Δώσε μου το δέμα να το παραδώσω…»
Ο νέος έχοντας στο μυαλό του την ανταμοιβή, έφθασε γρήγορα έξω από το πτωχικό σπιτικό, χτύπησε την σπασμένη πόρτα και όταν μπήκε, ευρέθηκε μπροστά σε μία πτωχή γυναίκα με πέντε παιδιά να κλαίνε και να φωνάζουν:
«Μαμά, μαμά, πεινάω...»
Παγωμένος και ανίκανος να αντιδράσει ο νέος, έδωσε το δέμα στην πτωχή γυναίκα και γύρισε να φύγει με κατεβασμένο το κεφάλι...
«Κύριε, του είπε η γυναίκα, φεύγετε χωρίς να σας πω τουλάχιστον ένα “ευχαριστώ”. Ο Θεός να σας ανταμείψει, γιά την χειρονομία σας και την παρηγοριά που μας προσφέρετε!».
Εβγήκε έξω ο νέος κλαίγοντας από συγκίνηση, αλλά και από... αγαλλίαση. Έτρεξε και εμπήκε στην πρώτη Εκκλησία που ευρήκε, χώθηκε σε μία γωνία και έκλαψε, έκλαψε, έκλαψε....
Στην επιστροφή του, η μητέρα τον ερωτά:
«Γιατί άργησες παιδί μου; Πήγες τουλάχιστον το δέμα που σου έδωσα;».
«Ναι μητέρα, το πήγα. Αλλά και εσύ να μην ξεχάσεις, την υπόσχεσή σου...».
«Έχεις δίκιο παιδί μου, εμπρός πες μου τι θέλεις;».
«Ετοίμασέ μου μητέρα άλλο ένα δέμα, διότι θα ήθελα να δοκιμάσω άλλη μία φορά την συγκίνηση και την ικανοποίηση που ένιωσα, προσφέροντας και παρηγορώντας ανθρώπους πτωχούς, βασανισμένους και πεινασμένους»!!!
«Αγαπητό μου παιδί, σε παρακαλώ πολύ, πάρε αυτό το δέμα και πήγαινέ το στην τάδε οδό, εκεί υπάρχει ένα πτωχό σπιτικό, στο οποίο ζει μιά πολύ πτωχή χήρα, με πολλά παιδιά. Δώσε της αυτό το δέμα...»
«Εγώ να πάω αυτό το δέμα; Αποκλείεται... Δεν είμασθε καλά...»
«Άκουσε με γιέ μου, πήγαινε το δέμα, και εγώ σου υπόσχομαι να σου δώσω, ό,τι μου ζητήσεις».
«Αν είναι έτσι, είμασθε σύμφωνοι. Δώσε μου το δέμα να το παραδώσω…»
Ο νέος έχοντας στο μυαλό του την ανταμοιβή, έφθασε γρήγορα έξω από το πτωχικό σπιτικό, χτύπησε την σπασμένη πόρτα και όταν μπήκε, ευρέθηκε μπροστά σε μία πτωχή γυναίκα με πέντε παιδιά να κλαίνε και να φωνάζουν:
«Μαμά, μαμά, πεινάω...»
Παγωμένος και ανίκανος να αντιδράσει ο νέος, έδωσε το δέμα στην πτωχή γυναίκα και γύρισε να φύγει με κατεβασμένο το κεφάλι...
«Κύριε, του είπε η γυναίκα, φεύγετε χωρίς να σας πω τουλάχιστον ένα “ευχαριστώ”. Ο Θεός να σας ανταμείψει, γιά την χειρονομία σας και την παρηγοριά που μας προσφέρετε!».
Εβγήκε έξω ο νέος κλαίγοντας από συγκίνηση, αλλά και από... αγαλλίαση. Έτρεξε και εμπήκε στην πρώτη Εκκλησία που ευρήκε, χώθηκε σε μία γωνία και έκλαψε, έκλαψε, έκλαψε....
Στην επιστροφή του, η μητέρα τον ερωτά:
«Γιατί άργησες παιδί μου; Πήγες τουλάχιστον το δέμα που σου έδωσα;».
«Ναι μητέρα, το πήγα. Αλλά και εσύ να μην ξεχάσεις, την υπόσχεσή σου...».
«Έχεις δίκιο παιδί μου, εμπρός πες μου τι θέλεις;».
«Ετοίμασέ μου μητέρα άλλο ένα δέμα, διότι θα ήθελα να δοκιμάσω άλλη μία φορά την συγκίνηση και την ικανοποίηση που ένιωσα, προσφέροντας και παρηγορώντας ανθρώπους πτωχούς, βασανισμένους και πεινασμένους»!!!
