Κάποτε, όταν ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς δεν ήταν ακόμη πολύ ηλικιωμένος, ξεκίνησε να πάει μόνος του σ’ ένα ερημοκκλήσι στο Περιστέρι, όπου θα γινόταν εκεί αγρυπνία. Στην διαδρομή, κάποια στιγμή, έχασε το δρόμο του και πήρε άγνωστα μονοπάτια μέσα στα χωράφια… Και ενώ προχωρούσε θλιμμένος και προσευχόμενος, βλέπει μπροστά του ένα νέο παλληκάρι, το οποίο του λέει:
«Έχασες το δρόμο σου, πάτερ; Να σε οδηγήσω εγώ;».
Εδέχθηκε ο παπά-Νικόλας ευχαρίστως, και με τον οδηγό του έφθασαν μέχρι την πόρτα της Εκκλησίας στο Περιστέρι!
Την συνέχεια, την αφηγείται, ως εξής, ο ίδιος ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς: «Μόλις φτάξαμε ως την πόρτα, γύρισα να του δώσω ευχαρίστηση και αμέσως ηλαμψένε (σε ναξιώτικη προφορά = έλαμψε) και τον έχασα»!!!
