Στην συνέχεια μου παρουσιάσθηκε κάτι σκληρό στην κοιλιά. Μου είπαν ότι ήταν κήλη. Όταν κουραζόμουν, πονούσε και πρηζόταν πολύ. Μία ημέρα, παραμονή του Αγίου Παντελεήμονος, ήταν πρησμένο και πονούσα. Έπρεπε όμως να πάω στην Σκήτη, στην ολονυκτία. Είπα:
«Θα πάω και ό,τι θέλει ας γίνει», γιατί έπρεπε να πάω.
Στην διάρκεια της αγρυπνίας εσκέφθηκα να καθήσω λίγο. Αλλά είπα: «Αν κατεβάσω εγώ το στασίδι, γιά να καθήσω, θα το κατεβάσουν όλοι». Οπότε προτίμησα να μην καθήσω καθόλου. Μετά από δώδεκα ώρες που κράτησε η αγρυπνία υπέθεσα ότι, θα χειροτερέψει πολύ. Όταν επέστρεψα στο Κελλί μου, δεν πρόλαβα καλά-καλά να μπω μέσα, χτύπησε το καμπανάκι.
«Ε, πάτερ, άνοιξε!», ακούω κάποιον να φωνάζει. Έβαλα τα γέλια...
«Εντάξει», είπα, «τώρα θα πάμε συνέχεια».
Και πράγματι σε λίγο ήλθαν και άλλοι και άλλοι... Το βράδυ που ετελείωσα με τον κόσμο, είδα ότι είχε εξαφανισθή τελείως η κήλη!!
Την άλλη ημέρα, ενώ είχα ξεκουρασθή, πάλι επαρουσιάσθηκε. Έπειτα με εμπόδιζε και με πονούσε, αλλά και το καμάρωνα κιόλας. Αφού ο Χριστός το ήξερε, ήξερε ότι με βοηθάει, και γι’ αυτό το άφηνε!!
Πέντε χρόνια εκράτησε αυτό. Ξέρεις τί δυσκολία; Επέρασε εκείνο, μετά άρχισε η αιμορραγία. «Ελκώδη κολίτιδα», μου είπαν. Άλλη ιστορία... Πάνε επτά χρόνια με αιμορραγίες, με πόνους...
Εγώ χαίρομαι που με τίμησε ο Θεός και μου έδωσε αυτό το δώρο, και δεν θέλω να μου το στερήσει. Δόξα τω Θεώ!! Ο Θεός το επιτρέπει, γιά να βοηθηθώ κατ’ αυτόν τον τρόπο. Έτσι δίνουμε εξετάσεις στην υπομονή!!>>!!!
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994).
