<<Εγνώρισα κάποιον που εκκλησιαζόταν τακτικά και νήστευε, και είχε την εντύπωση ότι ζούσε πνευματικά… Εν τω μεταξύ, ενώ είχε πέντε διαμερίσματα και δύο μισθούς και παιδιά δεν είχε, δεν έδινε δραχμή σε κανένα πτωχό...
Και του είπα:
«Έχεις τόσους πτωχούς συγγενείς, γιατί δεν τους δίνεις κάτι; Τί θα τα κάνεις; Δώσε σε χήρες, σε ορφανά».
Και ξέρετε τί μου είπε;
«Καλά, να μην παίρνω ενοίκιο από την χήρα αδελφή μου…;;».
Ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι μου, όταν το άκουσα.
Να, αυτή είναι η κοσμική δικαιοσύνη…
«Αφού δεν είναι δικά μου τα παιδιά που θα πεινάσουν», σου λέει ο άλλος, «δεν έχω ευθύνη, αφού δεν τον αδικώ…». Και αναπαύουν τον λογισμό τους με τον δικό τους τρόπο, αλλά ανάπαυση πραγματική δεν έχουν. Με μία ανθρώπινη λογική, με μία δικαιοσύνη κοσμική, αδιαφορούν μπροστά σε σοβαρές καταστάσεις. Πώς να νοιώσουν ύστερα κάτι το πνευματικό;
Υπάρχουν άνθρωποι, που μπορεί να δώσουν ένα σπίτι «ευλογία» (γιά να τους επαινέσει ο κόσμος…) και από την άλλη μεριά, αν τους χρωστάει κάποιος ένα ενοίκιο, του κάνουν μήνυση...
Πώς τους ξεγελάει το “ταγκαλάκι”…>>!!
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994)
