Το φαγητό της Αγίας Σοφίας της Κλεισούρας, ήταν λιτότατο, συνήθως έτρωγε ό,τι έβρισκε στην περιοχή: Μανιτάρια, μούσκλια, αγριόχορτα, φτέρη, φύλλα των δένδρων ή λίγη ντομάτα τουρσί, συνήθως μουχλιασμένη. Τα Σαββατοκύριακα, έβαζε και μιά κουταλιά λάδι στο πιάτο της. Άλλες φορές, άνοιγε καμμιά κονσέρβα ψάρι και έτρωγε, συνήθως από παλαιά ληγμένη… Έτρωγε και σε παλαιά ορειχάλκινα σκεύη, αλλά δεν πάθαινε τίποτε! Νήστευε και με το παλαιό και με το νέο ημερολόγιο, γιά να μη σκανδαλίζει κανέναν και όταν κάποιοι διαμαρτύρονταν γιά τις «υπερβολές» της, τους απαντούσε: «Παιδεύω το σαρκίο μου!»!!.
Και όμως, αυτή η αυστηρή με τον εαυτό της ασκήτρια, ήταν πολύ γλυκιά και επιεικής με τους άλλους. Δεν κρατούσε δραχμή από τα χρήματα που της έδιναν, αλλά τα έκρυβε, γιά να τα δώσει στους αναγκεμένους, όταν θα ερχόταν η ώρα! Τα τότε κοριτσάκια, κάποιες από τις οποίες είναι οι σημερινές γερόντισσες της Κλεισούρας, που μιλούσαν ελληνικά και βλάχικα, αγαπούσαν τη συντροφιά της, έστω κι αν δεν καταλάβαιναν τα ποντιακά της!
Νουθετούσε τις άγαμες κοπέλες που τύχαινε να παραστρατήσουν, φρόντιζε να παντρευθούν, τις προίκιζε από τα χρήματα που της έδιναν και ανέθετε στην Παναγία την προστασία τους! «Η Παναΐα δε θα χαντ’ σας» (δεν θα σας χάσει η Παναγία), τους έλεγε!!!
