Πέρασαν από το Καλύβι δύο Ρωμαιοκαθολικοί αρχιτέκτονες από την Ρώμη. Είχαν άγνοια, αλλά καλή διάθεση.
«Τί κάνουν οι μοναχοί», μου λένε, «και κάθονται εδώ; Γιατί δεν πηγαίνουν στον κόσμο να κάνουν κοινωνικό έργο;».
«Οι φάροι», τους λέω, «δεν πρέπει να είναι πάντοτε πάνω στα βράχια;;
Τί, πρέπει να πάνε στις πόλεις, να προστεθούν στα φανάρια;;
Άλλη αποστολή έχουν οι φάροι, άλλη τα φανάρια!!
Ο μοναχός δεν είναι φαναράκι, γιά να τοποθετηθή στην πόλη σε μιά άκρη του δρόμου και να φωτίζει τους διαβάτες, να μην σκοντάφτουν... Είναι φάρος, απομακρυσμένος, στημένος ψηλά στα βράχια, που με τις αναλαμπές του φωτίζει τα πελάγη και τους ωκεανούς, γιά να κατευθύνωνται τα καράβια και να φθάνουν στον προορισμό τους, δηλαδή, εις τον Θεόν!!»!!!
