Ο Όσιος Σέργιος του Ραντονέζ (1314-1392) ντυνόταν πάντοτε πτωχικά. Γι’ αυτό, πολλές φορές, δεν τον αναγνώριζαν οι επισκέπτες.
Κάποιος χωρικός από ένα μακρινό χωριό άκουγε πολλά γιά τον Όσιο. Επεθύμησε λοιπόν να τον δει. Ήλθε στο Μοναστήρι και άρχισε να ρωτά, που είναι ο όσιος Σέργιος. Του είπαν ότι ευρισκόταν στον κήπο. Πήγε τότε στον κήπο, αλλά είδε μόνο έναν απλό μοναχό, ντυμένο με ρούχα γεμάτα μπαλώματα, να σκάβει τη γη... Ο χωρικός, περίμενε να δει κάποιο λαμπροφορεμένο ηγούμενο μέσα σε δόξα και τιμή και αυτόν αναζητούσε…, αλλά τίποτε…
Γύρισε λοιπόν στο Μοναστήρι και άρχισε να παρακαλεί:
«Πέστε μου, που είναι ο γέροντας; Ήλθα από πολύ μακριά και θέλω να τον δω και να πάρω την ευχή του».
Οι αδελφοί τότε του απάντησαν:
«Αυτός που είδες στον κήπο είναι ο Όσιος πατέρας μας!»!!
Ο χωρικός στενοχωρήθηκε τόσο πολύ, ώστε, όταν ο Όσιος γύρισε από τον κήπο και μπήκε στο Μοναστήρι, έστρεψε αλλού το πρόσωπό του, γιά να μην τον κοιτάξει.
«Τόσους κόπους έκανα και ήλθα εδώ…» συλλογιζόταν, «γιά να δω έναν ένδοξο προφήτη και το μόνο που βλέπω είναι ένας πτωχός κουρελής μοναχός…».
Ο φωτισμένος Όσιος Σέργιος, κατάλαβε τους λογισμούς τού χωρικού και ολόψυχα ευχαρίστησε τον Κύριο, διότι όσο ο φιλόδοξος χαίρεται στις τιμές και στους επαίνους, τόσο ο ταπεινός χαίρεται στις θλίψεις και στους εξευτελισμούς!! Επειδή όμως συμπάθησε τον απλοϊκό χωρικό, τον κάλεσε κοντά του, χωρίς να του αποκαλύψει ποιός είναι, του πρόσφερε φαγητό και του είπε χαρούμενα:
«Μην λυπάσαι, αδελφέ. Σε λίγο θα αντικρύσεις αυτόν που τόσο πολύ επιθυμείς να δεις…»!
Μόλις ο μακάριος είπε τα λόγια αυτά, ήλθε αγγελιαφόρος και ανήγγειλε την άφιξη του Πρίγκιπα της Χώρας. Ο Όσιος σηκώθηκε και βγήκε να υποδεχθή τον επίσημο επισκέπτη, που ήλθε με μία μεγάλη συνοδεία αξιωματούχων. Ο ηγεμόνας, βλέποντας τον ηγούμενο, έβαλε από μακριά εδαφιαία μετάνοια(!), ζητώντας ταπεινά την ευλογία του! Ο Όσιος τον ευλόγησε και με τιμή τον οδήγησε στο εσωτερικό της Μονής. Κάθησαν ο ένας δίπλα στον άλλο και άρχισαν να συζητούν, ενώ όλοι οι συνοδοί έμειναν όρθιοι!
Ο χωρικός δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Αυτός που με τόσο σεβασμό προσκύνησε ο πρίγκιπας, ήταν ο μοναχός, τον οποίο ο ίδιος περιφρόνησε και δεν ήθελε ν’ αντικρύσει…;;;
Δειλά-δειλά τότε, ρώτησε κάποιον δίπλα του:
«Αδελφέ, ποιός είναι αυτός ο κουρελής που κάθεται πλάϊ στον πρίγκιπα;».
«Δεν τον γνωρίζεις; Είναι ο ηγούμενος Σέργιος!»!!
«Πραγματικά, τόσο πολύ τυφλώθηκα και δεν αναγνώρισα τον γέροντα…;;;», έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό του ο χωρικός.
Πλησίασε αργότερα γεμάτος ντροπή τον Όσιο και προσκυνώντας τον, ζήτησε συγγνώμη γιά την συμπεριφορά του.
Εκείνος, τότε, τον ενθάρρυνε λέγοντάς του:
«Μη λυπάσαι αδελφέ! Να χαίρεσαι, γιατί είσαι ο μόνος που σκέφθηκες σωστά γιά εμένα! Όλοι οι άλλοι πλανώνται νομίζοντας ότι είμαι, κάποιο σπουδαίο πρόσωπο...»!!
Πηγή κειμένου: pemptousia
