Σ’ ένα από τα μεγάλα χωριά της Αιτωλοακαρνανίας συνέβη το εξής περιστατικό:
Η μητέρα μιάς κοπέλας, καλή και ευσεβής, έφυγε γιά την Αιώνιο Βασιλεία. Ήταν μία γνήσια Χριστιανή σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής της! Κάθε Κυριακή μαζί με την κορούλα της, πρωΐ-πρωΐ, ξεκινούσε γιά την Εκκλησία και εκεί, η καθαρή και φιλόθεη ψυχή της, πραγματικά συναντούσε τον Θεόν και ερχόταν σε επικοινωνία μαζί Του, ενώ συχνά κοινωνούσαν με την κόρη της, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας!
Και η κόρη της, καλή κοπέλα ήταν, αλλά μετά τον θάνατο της μητέρας της, αραίωσε τον Εκκλησιασμό και δεν πήγαινε τακτικά στην Εκκλησία. Και αν πήγαινε, πήγαινε προς το τέλος. Και γιά να δικαιολογηθή στη συνείδησή της, που την έτυπτε, προφασιζόταν ότι, είχε πολλές δουλειές και φροντίδες και δεν της έφθανε ο χρόνος…
Έτσι συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση και η ψυχή της όσο πήγαινε και πάγωνε, όπως ένα κάρβουνο όταν το βγάλεις έξω από την φωτιά, σβήνει και παγώνει. Ένα βράδυ όμως, της εμφανίσθηκε στον ύπνο της η κεκοιμημένη μητέρα της, μέσα σε άπλετο φως, και της είπε στοργικά τα εξής λόγια:
«Κόρη μου, να πηγαίνεις την Κυριακή στην Εκκλησία. Εμείς εδώ επάνω, εκείνη την ώρα είμασθε όλοι κάτω από τον Παντοκράτορα και χαιρόμασθε όταν βλέπουμε κάποιον δικό μας να έρχεται στην Εκκλησία να δοξολογεί τον Θεόν!»!
Και πρόσθεσε:
«Να πηγαίνεις, παιδί μου, πρωΐ στην Θεία Λειτουργία! Ν’ ακούς τα ωραία λόγια του Όρθρου και όχι στην τρίτη καμπάνα»!
Αυτό το Θεόσταλτο όνειρο συγκλόνισε την κόρη!
Από τότε, κάθε Κυριακή, πρωΐ-πρωΐ, πηγαίνει πρόθυμα στην Εκκλησία! Έχει, μάλιστα, την βεβαιότητα ότι, παίρνει και εκείνη την ευλογία του Παντοκράτορα με την ευχή της μανούλας της!!!
