Ήσαν δύο φίλοι, πολύ αγαπημένοι. Κάθε βράδυ έκαναν παρέα και συζητούσαν με τις ώρες, καθήμενοι σε δυό σκαμνιά. Κάποτε ο ένας από αυτούς, κατάφερε και αναρριχήθηκε στην εξουσία, καταλαμβάνοντας μία μεγάλη θέση στο δημόσιο τομέα.
Από τότε, όμως, που ανέλαβε το αξίωμα αυτό, ξέχασε τον καλό του φίλο. Δεν του έδινε πλέον καμμία σημασία, παρότι ο φίλος του επιχειρούσε αρκετές φορές να τον συναντήση…
Μία φορά, με τα πολλά, κάμφθηκε η σκληρότητά του και δέχθηκε τον φίλο του στο πολυτελές γραφείο του. Πήγε λοιπόν ο φίλος του με χαρά να τον συναντήση μετά από τόσο καιρό… Μπαίνοντας στο γραφείο τον είδε, να κάθεται σε μία μεγαλοπρεπή πολυθρόνα. Κάθησε τότε και άρχισε να περιεργάζεται την πολυθρόνα, κάνοντας πως δεν βλέπει τον φίλο του.
Και εκείνος αντιδρώντας του λέει:
«Καλά την πολυθρόνα περιεργάζεσαι;».
Και ο φίλος του απαντά:
«Φίλε μου, κάποτε καθόμασθαν και κάναμε ατέλειωτες συζητήσεις, βλέποντας ο ένας το πρόσωπο του άλλου, χωρίς να μπορώ να διακρίνω το σκαμνί που καθόσουν. Τώρα, όμως, εδώ που κάθεσαι, βλέπω μόνο την πολυθρόνα σου και δεν μπορώ να διακρίνω εσένα...»!!
