<<Ήλθε κάποτε από την Γερμανία στο Καλύβι ένας πατέρας, που το κοριτσάκι του είχε αρχίσει να παραλύη. Οι γιατροί το είχαν ξεγράψει. Ήταν ο καϋμένος τελείως απελπισμένος…
Τότε του είπα:
«Κάνε κι εσύ μία θυσία, γιά την υγεία του παιδιού σου.
Να κάνης μετάνοιες, δεν μπορείς…
Να προσευχηθής, δεν μπορείς…
Εντάξει.
Πόσα τσιγάρα καπνίζεις την ημέρα;».
«Να καπνίζης ένα κουτί», του λέω, «και τα χρήματα που θα έδινες γιά τα υπόλοιπα, να τα δίνης σε κανέναν πτωχό».
«Να γίνη, Πάτερ, καλά το παιδί», μου λέει, «και εγώ θα το κόψω το τσιγάρο».
«Ε, τότε δεν θα έχη αξία. Τώρα πρέπει να το κόψης. Πέταξε το τσιγάρο. Δεν αγαπάς το παιδί σου;» του λέω.
«Εγώ δεν αγαπώ το παιδί μου;; Από τον πέμπτο όροφο πετιέμαι κάτω γιά την αγάπη του παιδιού μου!!», μού λέει.
«Εγώ δεν σου λέω να πεταχθής από τον πέμπτο όροφο κάτω… Θα αφήσης το παιδί σου στον δρόμο κι εσύ θα χάσης την ψυχή σου... Εγώ σου λέω να κάνης κάτι εύκολο. Νά! Πέταξε τώρα τα τσιγάρα!», του είπα.
Με κανέναν τρόπο δεν ήθελε να τα πετάξη… Και τελικά έφυγε έτσι και έκλαιγε!
Πώς να βοηθηθή αυτός ο άνθρωπος;;
Ενώ όσοι ακούνε βοηθιούνται!!>>!!!
Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι / «Οικογενειακή Ζωή» (2ο Κεφάλαιο).
Ι. Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή.
