Όταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης επολεμούσε στην Πελοπόννησο, είχε μαζί του κι έναν καλόγερο από το Άγιον Όρος, τον Μιχάλη Φούντα, που έκανε γιά δέκα άνδρες στη μάχη.
Κάποτε ο καλόγερος ευρέθη περικυκλωμένος από τους Αρβανίτες. Φυσικά επολέμησε σαν λιοντάρι, σκότωσε αρκετούς με τη χαντζάρα του, αλλά στο τέλος αναγκάσθηκε να υποκύψη και πιάσθηκε αιχμάλωτος.
Όταν ο Γέρος του Μοριά έμαθε γιά την αιχμαλωσία του, λυπήθηκε κατάκαρδα. Αποφάσισε τότε να τον ελευθερώση με έναν πολύ έξυπνο τρόπο. Επρόσταξε μερικά από τα παλικάρια του, να συλλάβουν κάποιον αξιωματικό του εχθρού, ώστε να μπορέσουν να τον ανταλλάξουν με τον Φούντα.
Πράγματι, δύο ημέρες αργότερα έπεσε στα χέρια τους ο αγάς Κιαμήλ, που εδιοικούσε σχεδόν ολόκληρη τη Στρατιά. Αμέσως, ο Κολοκοτρώνης εζήτησε την ανταλλαγή του. Οι Αρβανίτες όμως ξαφνιάσθηκαν, διότι ο Κολοκοτρώνης εζήτησε γιά αντάλλαγμα μόνο τον καλόγερο τον Φούντα, ενώ θα μπορούσε να ζητήση εκατό πολεμιστές.
Τότε ο Γέρος του Μοριά, είπε χαμογελώντας στον επικεφαλής των Αρβανιτών:
«Τα ράσα δεν κάνουν τον παππά, αγά μου!
Και εγώ τον Φούντα, δεν τον αλλάζω με χίλιους σαν και σένα!»!!!
