<<Ένα πρωί στο Καλύβι, κτύπησε κάποιος το σιδεράκι στην πόρτα. Κοίταξα από το παράθυρο να δω ποιός είναι, διότι δεν ήταν ακόμη η ώρα να ανοίξω. Είδα έναν νέο με φωτεινό πρόσωπο και κατάλαβα ότι είχε βιώματα πνευματικά, αφού τον πρόδιδε η Χάρις του Θεού.
Γι’ αυτό, αν και ήμουν απασχολημένος, διέκοψα αυτό που έκανα, άνοιξα την πόρτα, τον πήρα μέσα, του πρόσφερα ένα νερό και με τρόπο άρχισα να τον ερωτάω γιά την ζωή του.
«Τί δουλειά κάνεις, παλληκάρι;», τον ερώτησα.
«Τί δουλειά, πάτερ;» μου λέει. «Εγώ στην φυλακή μεγάλωσα. Τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου εκεί τα πέρασα. Τώρα είμαι 26 χρονών».
«Καλά, βρε παλληκάρι, τί έκανες, και σε έκλεισαν στην φυλακή;», τον ερώτησα.
Και εκείνος μου άνοιξε την καρδιά του:
«Από μικρός», μου είπε, «πονούσα πολύ, όταν έβλεπα δυστυχισμένους ανθρώπους. Ήξερα όλους τους πονεμένους, όχι μόνον από την Ενορία μου, άλλα και από άλλες Ενορίες. Επειδή ο παπάς της Ενορίας μας, με τους επιτρόπους μάζευαν συνέχεια χρήματα και έφτιαχναν κτίρια, αίθουσες κ.λπ. ή έκαναν διάφορους εξωραϊσμούς, είχαν παραμεληθή τελείως οι πτωχές οικογένειες. Εγώ δεν κρίνω εάν ήταν απαραίτητα αυτά που έφτιαχναν, αλλά έβλεπα να υπάρχουν πολλοί δυστυχισμένοι άνθρωποι. Πήγαινα λοιπόν κρυφά και έκλεβα από τα χρήματα που μάζευαν από τους εράνους. Έπαιρνα αρκετά, αλλά δεν τα έπαιρνα όλα. Ύστερα αγόραζα τρόφιμα, διάφορα πράγματα και τα άφηνα κρυφά έξω από τα σπίτια των πτωχών. Αμέσως μετά, γιά να μην πιάσουν άλλον άδικα, πήγαινα στην Αστυνομία και έλεγα: “Εγώ έκλεψα τα χρήματα από την Εκκλησία και τα ξόδεψα”.
Τότε, με άρχιζαν στο ξύλο και στο βρισίδι, “αλήτη, κλέφτη”… Εγώ σιωπούσα. Με έκλειναν και στην φυλακή. Αυτή η δουλειά γινόταν γιά χρόνια. Όλη η Πόλι όπου έμενα, αλλά και άλλες Πόλεις, με είχαν μάθη και αλήτη με ανέβαζαν, κλέφτη με κατέβαζαν... Εγώ σιωπούσα και ένοιωθα χαρά... Κάποτε μάλιστα, με είχαν κλείσει στην φυλακή τρία ολόκληρα χρόνια... Μερικές φορές με έκλειναν άδικα στην φυλακή και όταν έπιαναν τον ένοχο, με άφηναν. Αν δεν τον έπιαναν, καθόμουν μέσα, όσο έπρεπε να καθήση εκείνος. Γι’ αυτό σου είπα, πάτερ μου, ότι τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στις φυλακές».
Αφού τον άκουσα με προσοχή, του είπα:«Βρε παλληκάρι, όσο καλό και αν φαίνεται αυτό, δεν είναι καλό και να μην το ξανακάνεις. Άκου τί θα σου πω. Θα με ακούσεις;».«Θα σε ακούσω, πάτερ», μου λέει.
«Να απομακρυνθής από αυτήν την Πόλι», του λέω, «να πας σε άγνωστο περιβάλλον, στην τάδε Πόλι και εγώ θα φροντίσω να συνδεθής με καλούς ανθρώπους. Να εργάζεσαι και να βοηθάς, όσο μπορείς, τους πονεμένους από το υστέρημά σου, επειδή αυτό έχει μεγαλύτερη αξία. Όταν κανείς δεν έχει τίποτε να δώση σ’ έναν πτωχό και πονάει η καρδιά του, τότε κάνει ανώτερη ελεημοσύνη, διότι κάνει ελεημοσύνη με το αίμα της καρδιάς του! Γιατί, εάν είχε κάτι και το έδινε, θα αισθανόταν και χαρά, ενώ, όταν δεν έχει να δώση, αισθάνεται πόνο στην καρδιά!»!
Μου υποσχέθηκε, ότι θα ακούσει την συμβουλή μου και έφυγε χαρούμενος.
Έπειτα από 7 μήνες παίρνω ένα γράμμα του από τις φυλακές του Κορυδαλλού, στο όποιο έγραφε τα εξής:
«Ασφαλώς, πάτερ μου, θα απορήσης που σου γράφω από την φυλακή, μετά μάλιστα από τόσες συμβουλές που μου έδωσες και μετά τις υποσχέσεις που σου έδωσα. Μάθε ότι, αυτήν την φορά, υπηρετώ μιά άδικη φυλάκισι, αφού έγινε κάποιο λάθος. Ευτυχώς, που δεν υπάρχει ανθρώπινη δικαιοσύνη, γιατί θα αδικούνταν οι πνευματικοί άνθρωποι, επειδή θα έχαναν τον Ουράνιο μισθό»!
Όταν διάβασα αυτά τα τελευταία λόγια, θαύμασα αυτόν τον νέο, που είχε πάρει τόσο ζεστά την πνευματική ζωή και είχε συλλάβει τόσο βαθειά, το βαθύτερο νόημα της ζωής!
"Διά Χριστόν κλέφτης"!!
Μέσα του είχε Χριστό!!
Δεν μπορούσε να φρενάρει τον εαυτό του από την χαρά που ένοιωθε!!
Θεία παλαβομάρα, πανηγύρι είχε!!
Κοσμικός άνθρωπος ήταν, ούτε Συναξάρια, ούτε Πατερικά είχε διαβάσει και, ενώ έτρωγε άδικα ξύλο, τον έκλειναν στην φυλακή, τον είχαν μέσα στην Πόλι γιά αλήτη, γιά παλιόπαιδο, γιά κλέφτη... Γινόταν ρεζίλι και αυτός δεν μιλούσε… Τα αντιμετώπιζε όλα τόσο πνευματικά! Νέος άνθρωπος και δεν φρόντιζε να αποκατασταθή, αλλά πώς να βοηθήση τους άλλους!>>!!!
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994).
