Ενδιαφέρουσα βιντεοσκόπησις, του έτους 1994, τη ευλογία του Αγίου Εφραίμ του Κατουνακιώτου, υπό του αειμνήστου π.Εφραίμ (Γεωργίου) Μπουτσουρή, εις το Ιερόν Κουτλουμουσιανόν Κελλίον του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Ξεναγός μας ο γέρων Γρηγόριος.
Πηγή: Αρχείο Γ & Β Μπουτσουρή
Με το πέρας του Όρθρου και προ της Θείας Λειτουργίας της Γ΄ Κυριακής της Μ. Τεσσαρακοστής, δηλαδή της Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως, ο Τίμιος Σταυρός μεταφέρεται από τον Ιερέα, με πομπή, στο κέντρο του Ναού, όπου τελείται, όπως ορίζει το Εκκλησιαστικό τυπικό, η Ακολουθία της προσκυνήσεως του Ζωοποιού Σταυρού!
Στη συνέχεια, οι πιστοί ασπάζονται τον Τίμιο Σταυρό και λαμβάνουν από το χέρι του Ιερέα ως ευλογία διάφορα άνθη, βασιλικό ή κλαδάκια από δενδρολίβανο, τα λεγόμενα Σταυρολούλουδα. Αυτά, μετά τα φυλάσσουν στο εικονοστάσι των σπιτιών τους, όπως και τα άνθη του Επιταφίου.
Παίρνουμε λοιπόν από την Εκκλησία τα λουλούδια που μας δίνει ο Ιερέας και, δυστυχώς, δεν ξέρουμε για ποιόν σκοπό μας τα δίνει...
Ποιά είναι η χρήση τους; Τί να τα κάνουμε;
Ο στόλος των Ενετών και Σταυροφόρων έφθασε προ των τειχών της Κωνσταντινουπόλεως, στις 23 Ιουνίου 1203. Οι νεοφερμένοι έμειναν κατάπληκτοι από όσα έβλεπαν τα μάτια τους:
«Δεν μπορούσαν να φαντασθούν ότι υπήρχε στον κόσμο τόσο οχυρή Πόλις! Είδαν τα υψηλά τείχη, τους ισχυρούς πύργους, τα θαυμαστά παλάτια, τις μεγάλες Εκκλησίες, που ήταν τόσες πολλές, ώστε κανείς δεν θα το πίστευε αν δεν τις έβλεπε με τα μάτια του! Το μήκος της, το πλάτος της, έδειχναν πως ήταν Βασιλεύουσα!», με τα λόγια αυτά περιγράφει τις πρώτες του εντυπώσεις ο ιστορικός και εκ των ηγετών της Σταυροφορίας Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος.
Προ πολλών ετών, επικειμένης της εκλογής Βοηθού τινος Επισκόπου, ενεγράφη δεύτερος εις το τριπρόσωπον ψηφοδέλτιον (ο πατήρ Ιωήλ ο Γιαννακόπουλος). Ο τότε Μητροπολίτης Μεσσηνίας, ελθών εξ’ Αθηνών εις Καλάμας, ανεκοίνωσε τούτο εις τον π. Ιωήλ, όστις ουδέν εγνώριζε, και προσέθηκεν:
«Άντε, την άλλη φορά θα έλθης πρώτος».
«Στο μονοπάτι της ζωής, θα συναντήσετε ανθρώπους, που θα σας πλησιάσουν, προσπαθώντας να εκμεταλλευθούν τις ευαισθησίες σας, την καλωσύνη και την αγαθότητά σας... Θα κάνουν τα πάντα, γιά να συνδεθούν μαζί σας, αφού έχουν νοιώσει το χάρισμά σας, να βοηθάτε και να δίνεσθε στους άλλους.
Στην αρχή θα σας αποθεώσουν, αλλά μην ξεχνάτε ότι, ο προδότης είναι πάντα κάποιος που μας εδόξασε… Θα σας τονίζουν το πόσο υπέροχος άνθρωπος είσθε... Αλλά με την πάροδο του χρόνου, και αφού έχουν παίξει με την ψυχή σας, ο θαυμασμός θα γίνεται αδιαφορία, απομάκρυνση και λήθη. Απλά και μόνο, διότι δεν θα εξυπηρετήτε πιά τις ανάγκες τους.
<<Κάποιος νέος μοναχός, είχε την εξής απορία:
«Πώς ο σατανάς αντιλαμβάνεται την νοερά προσευχή του ανθρώπου και απομακρύνεται απ’ αυτόν, εφόσον δεν έχει τη δύναμη να του διαβάσει τον λογισμό, δηλαδή, δεν γνωρίζει το τί σκέπτεται ο άνθρωπος μέσα του;;».
Ένα βράδυ, λοιπόν, του παρουσιάζεται κάποια Αγία στον ύπνο του και του λέει:
Κάποια σύζυγος, μητέρα τριών παιδιών, συνήθιζε να προσβάλλει και να κτυπά τον άνδρα της σε κάθε ευκαιρία, χωρίς αυτός να ανταποδίδει τις προσβολές και τα κτυπήματα!
Ο γείτονας και φίλος αυτού του «ταλαίπωρου», εγνώριζε τί βίωνε ο φίλος του, όπως επίσης εγνώριζε πόσο καλός και ήσυχος άνθρωπος ήταν, οπότε αποφάσισε, χωρίς να του το πει, να επισκεφθή τον κοινό τους εξομολόγο.
Και του είπε:
«Πάτερ, θα ήθελα να σας ρωτήσω εάν ο τάδε, που είναι φίλος μου και εξομολογείται σ’ εσάς, σας έχει αναφέρει ποτέ, πώς περνάει με την οικογένειά του ή εάν εσείς τον έχετε ρωτήσει ποτέ, πώς περνάει στο σπιτικό του».
«Πού να θυμηθώ παιδί μου;», απήντησε ο εξομολόγος.
Έτερον πρόσωπον ηυχήθη εις τον π. Ιωήλ:
«Πάτερ μου, εύχομαι γρήγορα Δεσπότης.
Θα ωφελήσετε πολύ περισσότερον την Εκκλησίαν».
«Τις πρώτες δύο-τρείς βραδιές που ήλθα και έμεινα στο ασκητήριο του γέρο-Ιωσήφ ως κοσμικός, ο διάβολος τέτοια λύσσα είχε, που δεν με άφηνε να κοιμηθώ και να κάνω προσευχή…
Πάω να κοιμηθώ και να, ο διάβολος επάνω μου ολόκληρος... Πότε σαν σκύλος, πότε σαν άνθρωπος, πότε σαν λιοντάρι… Εγώ από τον φόβο μου σηκωνόμουν και έκανα προσευχή. Έμενα άϋπνος τελείως, και την ημέρα δεν μπορούσα ούτε να κάνω τα καθήκοντά μου, αλλά ούτε και να προσευχηθώ…
Ερώτησε κάποιος τον Άγιο γέροντα Παΐσιο:
«Γέροντα, μπορούμε να λέμε γιά τους διαφόρους πειρασμούς που συμβαίνουν στην ζωή μας, ότι αυτό ήταν το Θέλημα του Θεού;».
Και απάντησε ο Άγιος:
«Όχι! Να μην μπερδεύουμε το Θέλημα του Θεού με τον πειρασμό και με όσα φέρνει ο πειρασμός. Ο Θεός αφήνει τον διάβολο ελεύθερο, μέχρις ενός σημείου, να πειράξη τον άνθρωπο, και τον άνθρωπο τον αφήνει ελεύθερο να κάνη το καλό ή το κακό. Δεν πταίει όμως ο Θεός γιά το κακό που θα κάνη ο άνθρωπος. Ο Ιούδας λ.χ. ήταν μαθητής του Χριστού. Μπορούμε να πούμε ότι ήταν Θέλημα Θεού να γίνη προδότης;;
Ασφαλώς όχι!! Ο ίδιος ο Ιούδας επέτρεψε στον διάβολο να μπη μέσα του…
Κάποιος είπε σ’ έναν Ιερέα:
“Πάτερ, σε παρακαλώ, κάνε ένα Τρισάγιο γιά τον Ιούδα”.
Ήταν δηλαδή σαν να έλεγε:
<<Εκείνο το οποίο πρέπει να προσέξουμε γιά να έχουμε τον Θεό Βοηθό και τους Αγίους Του να μας βοηθούν, σε κάθε ανάγκη και περίσταση, κάθε ασθένεια και συμφορά, είναι να γίνουμε και εμείς Άγιοι!
Εάν αυτό δεν ήταν δυνατόν, δεν θα έλεγε ο Κύριος:
«Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Α´Πέτρου Α΄16΄)!!!
Εάν δεν ήταν δυνατόν, δεν θα είχαμε τους Αγίους Πάντας! Και εκείνοι άνθρωποι ήσαν σαν και εμάς. Επομένως, να μη προφασιζόμασθε “προφάσεις εν αμαρτίαις”.
Γιά να γίνουμε όμως Άγιοι, πρέπει να αγαπήσουμε τον Θεόν με όλη μας την ψυχή και με όλη μας την καρδιά, και να μιμηθούμε και εμείς τους Αγίους! Οι Άγιοι, όμως, που αγίασαν, δεν αγίασαν έτσι απλά! Αγίασαν, διότι είχαν πίστη προς τον Θεόν! Η δε πίστη οδηγεί τον άνθρωπο προς την αγάπη, όπως λέγει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής:
«Ας πούμε ότι:
Ένας γεωργός έχει ένα σακκουλάκι με σπόρο και τον σπέρνει.
Μετά μαζεύει τον καρπό και από αυτόν γεμίζει μία μεγάλη σακκούλα σπόρο!
Εάν σπείρει ύστερα αυτόν τον σπόρο που έχει στην μεγάλη σακκούλα, θα γεμίσει ένα σακκί!
Εάν τώρα μαζέψει πολύ σπόρο και τον σπείρει, θα γεμίσει ένα αμπάρι!
-Αλί στα Μαρτοκλάδευτα και τ’ Απριλοσκαμένα! [Δηλ. Το Μάρτη δεν πρέπει να γίνεται κλάδεμα και τον Απρίλη δεν πρέπει να σκάβουμε τη γη].
-Αν βρέξει ο Απρίλης δυό νερά κι ο Μάης άλλο ένα τότε τ' αμπελοχώραφα χαίρονται τα καϋμένα!
-Αν βρέξει ο Απρίλης δυό νερά κι ο Μάης μιά και φίνα, αξίζει τ’ αλαφόπουλο μ’ όλη την αλαφίνα!
-Αν βρέξει ο Μάρτης δυό νερά κι ο Απρίλης άλλο ένα, χαρά σ’ εκείνον τον ζευγά που 'χει στη γη σπαρμένα!
Ερώτησις (προς τον γέροντα Ιωήλ) παρ' άλλου Κληρικού:
«Πάτερ Ιωήλ, πώς δεν εγίνατε ακόμη Δεσπότης, σείς που έχετε τόσα προσόντα;
Ως Αρχιερεύς, θα είχετε πολύ περισσοτέρας δυνατότητας διά το έργον σας, καθώς και πολλούς συνεργάτας».
Επιμνημόσυνος δέησις, ενώπιον του σκηνώματος της Θ. Αλεξάνδρας (εκοιμήθη την 29ην Μαρτίου 1983), υπό του αοιδίμου Μητροπολίτου Ύδρας κ.κ. Ιεροθέου Τσαντίλη. Συμπροσεύχονται εξ αριστερών, ασκεπής, ο τότε ηγούμενος του Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου – Τροιζήνος, Αρχιμ.γ.Ησύχιος Πέππας, εκ δεξιών ο Αρχιμ. και αδελφός τού Ησυχαστηρίου π. Ιγνάτιος Πατεστής και, όπισθεν εις την αριστεράν πλευράν (εννοείται πάντοτε όπως βλέπομε την φωτογραφίαν), ο Αρχιμ. π.Πανάρετος Ασημακόπουλος.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟ
Η θεία Αλεξάνδρα (1904-1983) μας έλεγε ότι, από οκτώ ετών, είπε στον εαυτό της:
«Αλεξάνδρα, από σήμερα αναλαμβάνεις τις υποχρεώσεις σου.
Θα μεγαλώσεις τ’ αδέλφια σου και θα βοηθήσεις την οικογένειά σου, όσο μπορείς κι όπως μπορείς καλλίτερα. Το βιβλίο της ζωής περιλαμβάνει γιά όλους τους ανθρώπους δύο τόμους.
Ο ένας έχει τον τίτλο: “Τα δικαιώματά μου”.
Ο (συγκεκριμένος) τόμος o δικός σου, όμως, έχει μόνο εξώφυλλο και καμμία σελίδα!
Ο άλλος τόμος έχει τίτλο: “Οι υποχρεώσεις μου”.
«Την αυταπάρνησι και την αυτοθυσία αυτής της γυναικός, τα έχω συναντήσει μόνο στα συναξάρια των Αγίων...»!!
Αείμνηστος γ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος.
«...Αν ο πατήρ Επιφάνιος έγινε κληρικός οφείλεται πρώτα εις την κλήσιν και εις τον φωτισμόν του Κυρίου! Αλλά εις την κλήσιν και εις τον φωτισμόν του Κυρίου, τον οποίον έλαβε χάρις και στις πολλές προσευχές και εις τον πολύ πόνον της δούλης του Θεού Αλεξάνδρας! Ξέρω ακόμα, ότι η κεκοιμημένη δούλη του Θεού Αλεξάνδρα υπήρξε γιά τον πατέρα Επιφάνιο κάτι πολύ περισσότερον από “μητέρα” σαρκική! Κάτι πολύ περισσότερον θα έλεγα και από πνευματικός πατέρας! Αν έλεγα ότι: “Ό,τι υπήρξε η Αγία Μακρίνα γιά τον Μέγαν Άγιον Βασίλειον, υπήρξε η δούλη του Θεού Αλεξάνδρα γιά τον πατέρα Επιφάνιο”, δεν θα έπεφτα έξω! Γι’ αυτό ακριβώς είπα εις την αρχήν, ότι αν ο Θεός θελήση να απογράψη τα καλά έργα, την καρποφορίαν των κόπων και των προσευχών της δούλης Του Αλεξάνδρας, θα απέγραφε εις το ενεργητικόν της, όλα όσα έχει κάμει ο πατήρ Επιφάνιος και συγχρόνως θα απέγραφε εις το ενεργητικόν της και τον ίδιο τον πατέρα Επιφάνιον...»!!
<< «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην!!!» (Γέν.Α΄1΄) και πάντα τα εν αυτοίς, λέγει ο προφήτης Μωϋσής, πεφωτισμένος εκ Πνεύματος Αγίου, εις την Αγίαν Γραφήν.
Τον παλαιόν καιρόν, Χριστιανοί μου, εγίνοντο καλοί οι άνθρωποι. Ανάμεσα εις τους πολλούς έχομεν και ένα ονομαζόμενον Μωϋσήν. Ο Μωϋσής, αδελφοί μου, από μικρόν παιδίον έλαβε δύο πράγματα εις την καρδίαν του: Αγάπην εις τον Θεόν και εις τους αδελφούς του! Αυτάς τα δύο Αγάπας να έχετε, και χαράν και δόξαν και αγαλλίασιν και πλούτον και θησαυρόν!! Να χαιρώμεθα με αυτάς τας δύο Αγάπας πάντοτε!
Σαράντα χρόνους εσπούδασεν ο προφήτης Μωυσής να μάθη τα γράμματα, διά να καταλάβη πού περιπατεί.
Η ΕΘΝΙΚΟΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΟΡΤΗ!!!
Μία αξιόλογη κινηματογραφική ταινία – νουβέλα, εμπνευσμένη από τον ηρωϊκόν Εθνοαπελευθευρωτικόν αγώνα του 1821!
Το ηρωϊκόν αυτό Έπος, μοναδικόν εις τα παγκόσμια χρονικά(!!!), δυστυχώς υποβαθμίζεται τα τελευταία έτη, κυρίως λόγω του καθαρώς Εθνικοθρησκευτικού χαρακτήρος Του.
Η «παγκοσμιοποίηση» και τα όπου γης, ακόμη και εις την Ελληνορθόδοξον Πατρίδα μας, «τσιράκια» της, δεν ανέχονται τοιαύτα μηνύματα και τα υψηλά διδάγματα που απορρέουν μέσα από αυτά διά τας νεωτέρας γενεάς…
Ο μεγάλος αγωνιστής του 1821 Νικήτας Σταματελόπουλος («Νικηταράς ο Τουρκοφάγος»), το 1841, ήταν τόσο πτωχός, που ζητούσε ελεημοσύνη στα σοκάκια του Πειραιά... Η αρμόδια αρχή, η οποία χορηγούσε θέσεις επαιτείας, του επέτρεπε να επαιτεί, κοντά στην Εκκλησία της Ευαγγελιστρίας του Πειραιώς, κάθε Παρασκευή…
Όταν έμαθε ο πρεσβευτής της Γαλλίας, τα νέα γιά τον Νικηταρά, επήγε στο σημείο όπου ζητιάνευε ο μεγάλος οπλαρχηγός. Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο, μάζεψε αμέσως το απλωμένο χέρι του!
«Τί κάνετε στρατηγέ μου;» ερώτησε ο πρεσβευτής.
Ο αξιότιμος κ. Εμμανουήλ Καπετανάκης (πρ. Διευθ. Δημοτικής Εκπαιδεύσεως), αφηγείται ποικίλες, προσωπικές και μη,πνευματικές εμπειρίες, με Άγιες μορφές της Ορθοδόξου πίστεως! Τον ευχαριστούμε, γι' αυτή την νέα βιντεοσκόπηση και την άδεια να την δημοσιοποιήσουμε!
12/01/2024
<<Οι δοκιμασίες που μας έρχονται, είναι μερικές φορές η “αντιβίωση” που δίνει ο Θεός γιά τις αρρώστιες της ψυχής μας και πολύ μας βοηθούν πνευματικά! Τρώει ο άνθρωπος ένα μαλακό σκαμπίλι και μαλακώνει η καρδιά του! Ο Θεός ξέρει φυσικά σε τί κατάσταση ευρίσκεται ο καθένας μας, αλλά, επειδή εμείς δεν ξέρουμε, επιτρέπει να δοκιμασθούμε, γιά να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να βρούμε τα πάθη που υπάρχουν κρυμμένα μέσα μας και να μην έχουμε παράλογες απαιτήσεις την ημέρα της Κρίσεως! Διότι, και να παρέβλεπε τα πάθη μας και να μας έπαιρνε όπως είμασθε στον Παράδεισο, και εκεί πάλι θα δημιουργούσαμε προβλήματα. Γι’ αυτό ο Θεός επιτρέπει στον διάβολο να δημιουργή εδώ πειρασμούς, γιά να μας ξεσκονίζουν, ώστε να ταπεινωθή και να εξαγνισθή η ψυχή μας με τις θλίψεις, οπότε μετά μας χαριτώνει!
Η πραγματική χαρά γεννιέται, από την πίκρα που γεύεται κανείς με χαρά, γιά τον Χριστό που πικράθηκε, γιά να μας σώση!!! Ο Χριστιανός, πρέπει να χαίρεται ιδιαίτερα, όταν τον βρίσκη κάποια δοκιμασία, χωρίς να έχη δώσει ο ίδιος αφορμή!
Λέμε καμμιά φορά στον Θεό:
