Προ τριημέρου, δηλαδή στις 13.07.1965, έφυγε γιά την αιωνιότητα ο μεγάλος διδάχος Φώτης Κόντογλου. Ο στενός φίλος και συνεργάτης του, Βασίλης Μουστάκης, έγραψε γι’ αυτόν:
<<Ο Θεός τον είχε χαριτώσει σπάταλα! Του έδωσε μία ψυχή ωραία! Και δύο τάλαντα εξαίσια: Ό,τι έβγαινε από τη γραφίδα ή το χρωστήρα του, έμενε ανεπανάληπτο και άφθαστο σε αισθητική αξία. Κι ό,τι φανέρωσε από τον εσωτερικό του κόσμο, με λόγια ή με πράξεις, ήταν αληθινά πεμπτουσία Ελληνική του Ευαγγελικού βιώματος!
Σ’ όλα του, ένοιωθες ότι είχες να κάνεις με ένα κομμάτι από το νταμάρι της Παραδόσεως. Δεν ήταν ένας υποδυόμενος. Ήταν ένας ποιητής, ταυτισμένος με τα απαυγάσματά του.
