«Ποιοί βλασφημούν κατά του Αγίου Πνεύματος;
-Όσοι αρνούνται τη Χάρη του Θεού, την Θεία ευσπλαχνία Του, τη Φιλανθρωπία Του και την Πρόνοιά Του...
-Όσοι περιφρονούν τον Θείο Νόμο...
-Όσοι αρνούνται τις ενέργειες του Άγιου Πνεύματος και αποδίδουν αυτές σε άλλες (σκοτεινές) δυνάμεις...
-Όσοι αρνούνται τις δωρεές και τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος...
«Εγώ μόνο το Γυμνάσιο έβγαλα, δεν πήγα παραπάνω. Και έγραψα όλους τους συμμαθητάς μου, όλους τους καθηγητάς μου, τους δασκάλους από την πρώτη Δημοτικού μέχρι την τελευταία τάξη του Γυμνασίου. Και όταν τα μνημονεύω, πόση χαρά λαμβάνω!
Ξέρεις πόση χαρά λαμβάνω;
Υπήρχε μία πόλη, στην περιοχή της Θηβαΐδος, που ήταν γεμάτη ασέβεια και ανομία… Οι πολίτες της, διέπρατταν ανεμπόδιστα πολλά μιαρά και διαστροφικά αμαρτήματα... Στην πόλη αυτή, λοιπόν, κάποιος άνθρωπος του ιπποδρόμου, διεφθαρμένος και παράνομος, απόκτησε ξαφνικά κάποια ψευδοκατάνυξη, έφθασε μάλιστα στο σημείο να ενδυθή, αναξίως, το μοναχικό σχήμα. Αυτό, φυσικά, δεν τον εμπόδιζε, από το να συνεχίζει τις παρανομίες και τις πονηρές πράξεις του…
Μετά από καιρό, συνέβη, να κοιμηθή ο Επίσκοπος της πόλεως αυτής. Τότε, παρουσιάσθηκε σε κάποιον άγιο άνθρωπο, Άγγελος Κυρίου και του λέει:
«Με το Βάπτισμα, καθαρίζεται κάποιος από κάθε ενοχή και αμαρτία, ωστόσο η ροπή του προς την αμαρτία παραμένει… Θα πρέπει λοιπόν να προσέξει και να αγωνισθή, γιά να μην βρεθή ένοχος.
Οι παλαιστές, γιά να ξεφεύγουν από τον αντίπαλο, αλείφονται με λάδι. Και τον βαπτιζόμενο, τον αλείφουν με λάδι, διότι πρόκειται να έχει πάλη με τον σατανά και την αμαρτία.
Υπήρχε ένα σμήνος κορακιών το οποίο κατοικούσε στο δάσος, δίπλα σε μία μεγάλη λίμνη. Σ’ αυτό το σμήνος, αρχηγός ήταν ένα πολύ δυνατό και έξυπνο κοράκι, το οποίο αισθανόταν περήφανο γιά τα κατορθώματά του. Παράλληλα όμως, υποτιμούσε όλα τα άλλα κοράκια, άλλα και γενικά όλα τα άλλα δημιουργήματα…
Κάποια ημέρα, εμφανίσθηκε στην λίμνη ένας κύκνος. Τα κοράκια, αμέσως μαζεύθηκαν γύρω του, και τον ερωτούσαν, εάν γνώριζε τον αρχηγό τους και τα μεγάλα κατορθώματά του. Αυτός παραδέχθηκε την άγνοιά του και ζήτησε να τον γνωρίσει. Ο αρχηγός, τότε, εμφανίσθηκε και ρώτησε τον κύκνο γιά διάφορους τύπους και τρόπους πετάγματος. Ο κύκνος, στην απλότητά του, είπε ότι, γνώριζε μόνο έναν τρόπο και ζήτησε από το κοράκι να του δείξει τους δικούς του τρόπους.
Τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο του έτους 1981, νοσηλεύθηκε επί ένα μήνα σε Νοσοκομείο στην Αθήνα ο μακαριστός Άγιος γέρων π. Εφραίμ Κατουνακιώτης (1912-1998), ο Όποιος έπασχε από χρόνια δερματική πάθηση των ποδιών. Το γεγονός αυτό, έγινε γνωστό στους εκκλησιαστικούς κύκλους και επειδή ο Άγιος γέρων δεν εξήρχετο από το Άγιον Όρος, έσπευσαν πολλές Μοναστικές αδελφότητες, και από γυναικεία Μοναστήρια, να Τόν επισκεφθούν χάριν διδαχής και ευλογίας. Ο Γέρων τότε, συνοδευόταν από τον πρώτο του υποτακτικό, Ιερομόναχο π. Ιωσήφ, ο οποίος Τόν βοηθούσε στην νοσηλεία και εκτελούσε χρέη «θυρωρού» στον θάλαμο, γιά να διατηρείται η ησυχία του Γέροντος.
<<Παλαιά, μου έδωσε ο γέρο-Αρσένιος, ο παραδελφός του γέρο-Ιωσήφ, κάτι ονόματα, απ’ όταν ήταν μετανάστης από την Ρωσία και ήλθε στην Ελλάδα. Και εγώ τα μνημόνευα τα ονόματα αυτά. Και έπειτα μου λέει o γέρο-Αρσένιος:
«Ξέρεις, παπά-Εφραίμ, τί είδα;
Είδα στον ύπνο μου αυτούς, που σου έδωσα τα ονόματά τους, να τα μνημονεύεις.
Πήγα στο ένα σπίτι. Λέω: “Πώς τα περνάς εδώ;”.
<<Όταν λειτουργείς, να έχεις υπ’ όψη σου, ότι είσαι μεσίτης! Παραλαμβάνεις από τον κόσμο πόνο, δάκρυα, ασθένειες, παρακλήσεις και τα αναφέρεις επάνω εις τον Θρόνο της Θεότητος. Και μεταφέρεις κατόπιν στον κόσμο παρηγοριά, θεραπεία, ό,τι έχει ανάγκη ο καθένας. Μεγάλο αξίωμα σ’ έχει αξιώσει, παιδί μου, ο Θεός! Να το καλλιεργήσεις. Το Αυτί του Θεού είναι στο στόμα του ιερέως!
Μεγάλη δύναμη έχει το πετραχήλι!
Το πετραχήλι είναι η καταλλαγή του πεπτωκότος ανθρώπου με τον Πατέρα, με τον Δημιουργό του!
Γι’ αυτό, όσο μπορείς περισσότερα ονόματα να μνημονεύεις!
Οσο μπορείς περισσότερα!
«Όταν ελεήσεις τον πτωχό, όταν βοηθήσεις τον πλησίον σου, το δίδεις στον Θεόν!
Αλλά γιά πείτε μου: Ποιός είναι σ’ εμάς ο πιο πλησίον που έχει την ανάγκη μας και ζητεί να τον ελεήσουμε;
Η ψυχή μας!
Η ψυχή μας είναι ο πλησίον μας, την ψυχή μας να βοηθήσουμε και να την ελεήσουμε! Να ελεήσουμε αυτή την πτωχή ψυχή με αρετές! Αν θέλεις να ελεήσεις την ψυχή σου, να καλλιεργείς τις αρετές. Θα πρέπει, λοιπόν, να αγωνίζεσαι, γιά να είσαι:
Κάποτε, εταξίδευε από την Αθήνα γιά την Θεσσαλονίκη με το τραίνο, ένας σεβάσμιος και διακριτικός ιερέας. Δίπλα μου, συνταξίδευαν και τρεις φοιτήτριες, οι οποίες και ερώτησαν τον ιερέα, να τους εξηγήσει το μυστήριο της Αειπαρθενίας της Θεοτόκου. Δηλαδή, πώς η Υπεραγία Θεοτόκος εγέννησε τον Κύριο και ταυτόχρονα ήταν και παρέμεινε Παρθένος.
«Ακούστε, παιδιά μου·» είπε ο ιερέας, «βλέπετε τώρα που ταξιδεύουμε, ο ήλιος ρίχνει τις ακτίνες του στην γη. Κάποιες δεσμίδες φωτός, μπαίνουν μέσα στο βαγόνι μας, από το τζάμι. Χρειάζεται να σπάσουν το τζάμι, γιά να μπουν μέσα;»
Όπως, κατά την Πρόνοια του Θεού,
δίνεται θαυματουργική ιαματική δύναμη στο αγιασμένο Νερό ή στο αγιασμένο Έλαιο,
αντιστοίχως η ίδια δύναμη μεταδίδεται και στις Εικόνες! Ο Μέγας Αθανάσιος
παραθέτει ένα θαυμάσιο παράδειγμα της θαυματουργικής δυνάμεως των ιερών Εικόνων:
Στην πόλη της Βηρυττού, ζούσε κάποτε ένας Χριστιανός, σ’ ένα σπίτι το οποίο ενοικίαζε. Όταν έφυγε απ’ αυτό το σπίτι οριστικά, ξέχασε εκεί μία Εικόνα του Σωτήρος Χριστού. Ύστερα μετακόμισε στο ίδιο σπίτι ένας Εβραίος. Στη Βηρυττό υπήρχαν πολλοί Εβραίοι, που έτρεφαν ιδιαίτερα πικρά αισθήματα γιά την Χριστιανική Πίστη… Έτσι, λοιπόν, όταν ευρέθη η Εικόνα στο σπίτι, οι Εβραίοι την μετέφεραν εκεί όπου έκαναν τις συνάξεις τους και άρχισαν να την χλευάζουν, όπως και οι πρόγονοί τους είχαν άλλοτε χλευάσει τον Ίδιο τον Ζωντανό Σωτήρα... Επίσης, έκαναν στην Εικόνα, ό,τι και οι πρόγονοί τους είχαν κάνει στον Σωτήρα, δηλαδή, τρύπησαν τα χέρια και τα πόδια με καρφιά, άλειψαν με ξίδι τα χείλη της εικόνας, εβεβήλωσαν με κάθε δυνατό τρόπο την Εικόνα του Σωτήρος... Τέλος, κάποιος απ’ αυτούς, πήρε μία λόγχη και έπληξε την αγία Εικόνα κάτω απ’ το Πλευρό του Κυρίου...
Ένα ζευγάρι, μετακόμισε σε ένα καινούργιο σπίτι. Κάθε πρωΐ, συνήθιζαν να τρώνε μαζί το πρωϊνό τους, μπροστά στο παράθυρο. Η γυναίκα, κάποια στιγμή, είδε τη γειτόνισσα της να απλώνει τα ρούχα της, και είπε:
«Χάλια η μπουγάδα της, όλα τα ρούχα βρώμικα φαίνονται. Μάλλον δεν θα βάζει καλό απορρυπαντικό…».
Ο άνδρας παρέμεινε σιωπηλός.
Κάθε φορά που η γυναίκα έβλεπε την γειτόνισσα να απλώνει, έκανε τα ίδια αρνητικά σχόλια, αλλά ο άνδρας της δεν αντιδρούσε καθόλου.
Σήμερα, μου είπε μία νεφροπαθής, που χρόνια τώρα κάνει αιμοκάθαρση:
«Παππούλη, σταυρώστε, σας παρακαλώ, το χέρι μου. Οι φλέβες είναι όλο πληγές και δεν μπορώ να κάνω αιμοκάθαρση…».
«Αυτές οι πληγές», της είπα, «στην άλλη ζωή θα είναι διαμάντια, μεγαλύτερης αξίας από τα διαμάντια αυτού του κόσμου! Πόσα χρόνια κάνεις αιμοκάθαρση;»
«Δώδεκα», μου λέει.
Ο Όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης, ήταν άνδρας υψηλός, μεγαλόσωμος και ρωμαλέος τόσο, ώστε έσερνε μεγάλους κορμούς δένδρων, δεμένους με ένα σχοινί, όταν εκτίζετο η ιερά και πανσεβάσμιος Μονή της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους, από τον Ίδιον ως ηγούμενο και τους άλλους αδελφούς.
Στην Τράπεζα του Μοναστηριού, ο Όσιος παρετήρησε ότι, ένας από τους αδελφούς τον περιεργαζόταν επιτιμητικά, επειδή, ενώ οι λοιποί μοναχοί έτρωγαν ένα πιάτο φαγητό, εκείνος κατανάλωνε ολίγον περισσότερο.
Κάποιος ευσεβής και ενάρετος νέος, μετά από αρκετή αναζήτηση και προσευχή, αποφάσισε να αφιερωθή εις τον Κύριον. Έτσι, εγκατέλειψε το σπίτι του, τους γονείς του, τους φίλους του, τη μεγάλη θέση που είχε σε μία σπουδαία βιομηχανία και ξεκίνησε να γίνει μοναχός. Στο κομοδίνο της κάμαράς του, άφησε το εξής σημείωμα:
«Αγαπητοί μου γονείς, φλέγομαι από τον πόθο της ολόψυχης αφιερώσεώς μου εις τον Κύριον. Τα λόγια του Χριστού: ''Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος...'', με πείθουν γιά την ορθότητα της αποφάσεώς μου. Σας ευχαριστώ γιά όλα όσα μου προσφέρατε. Παρακαλώ να προσεύχεσθε γιά μένα, ώστε να φανώ αντάξιος της κλήσεώς μου. Και εγώ θα προσεύχομαι γιά εσάς»!
-Αν ίσως βρέξει ο Τρυγητής, χαρά στον τυροκόμο!
-Βοηθάει ο Άη- Γιάννης και ο Σταυρός, γιομίζει αμπάρι και ληνός!
-Θέρος, τρύγος, πόλεμος!
-Μάρτη και Σεπτέμβρη ίσια τα μεσάνυχτα! (=ισημερία)
-Στον Τρυγητή σιτάρι σπείρε και στο πανηγύρι σύρε!
Στον αγώνα υπέρ της πατρώας Πίστεως, γράφει ο μεγάλος γέροντας Γερβάσιος, με πόνο ψυχής, γιά τούς ιερούς Κανόνες οι οποίοι συνετάχθησαν εν Πνεύματι Αγίω από τους Θεοφόρους Πατέρας:
«Είναι θλιβερόν ότι, επί του γυμνού και ακαλλιεργήτου σήμερον αγρού των Ιερών Κανόνων επιφέρεται πνεύμα ψυχρότητος και αδιαφορίας. Λόγοις τιμώνται οι Κανόνες, από τους πλείστους, ως τα θεμέλια της Ορθοδοξίας. Έργω όμως, ελάχιστα εφαρμόζονται. Η παγερά αδιαφορία θανατώνει την φωνήν, ήτις τολμά να υπερασπίση τον Άγγελο-Φύλακα της Ορθοδοξίας.
Θεωρούνται οι Κανόνες περγαμηναί πεπαλαιωμέναι…
Είναι εν πολλοίς ο μεγάλος νεκρός...
Κάποιος ασκητής, απέκτησε την φήμη ότι επί πενήντα χρόνια ζει με αυστηρή νηστεία, αποφεύγοντας και αυτό το ψωμί και το κρασί. Έλεγε μάλιστα και ο ίδιος:
«Θανάτωσα την φιληδονία, την φιλαργυρία και την φιλοδοξία».
Όταν το άκουσε ο αββάς Αβραάμ, πήγε να τον συναντήσει και του λέει:
«Εσύ είπες αυτά τα λόγια αδελφέ;».
«Ναι αββά μου», απήντησε ο ασκητής.
«Δεν μου λες: Εάν εισέλθης στο κελλί σου και εύρης μία γυναίκα, μπορείς να μείνεις τελείως αδιάφορος γιά το φύλο της;;».
Το αφεντικό μου, οδηγούσε ένα πολυτελές αυτοκίνητο και εγώ είχα καθήκον να του ανοίγω την πόρτα της βίλας του, καθώς εργαζόμουν εκεί ως φύλακας. Πάντα με την καλημέρα και την καλησπέρα στο στόμα τον χαιρετούσα με μεγάλη ευγένεια, αλλά αυτός ποτέ δεν ανταπέδιδε τον χαιρετισμό μου.
Η οικογένεια μου, δεν τα έφερνε εύκολα βόλτα, όλα πτωχικά και μετρημένα, οι ελλείψεις πολλές… Κάποτε μάλιστα, με είδε το αφεντικό μου να σκαλίζω τις σακούλες με τα σκουπίδια της οικίας του… Σκοπός μου ήταν να βρω κάτι χρήσιμο ή κάποιο τρόφιμο σε καλή κατάσταση. Ντράπηκα, αλλά αυτός, πάλι, δεν έδωσε καμμία σημασία. Ήταν σαν να μην υπήρχα...
Την άλλη ημέρα, ευρήκα στο ίδιο σημείο μία σακούλα με φρέσκο φαγητό, λες και κάποιος το είχε μόλις αγοράσει. Χαρούμενος το πήρα και δεν έδωσα μεγάλη σημασία γιά το πώς ευρέθηκε εκεί. Από τότε, κάθε μέρα εύρισκα μία τσάντα με φρέσκο φαγητό και άλλα απαραίτητα γιά το σπίτι. Είχε γίνει πλέον καθημερινότητα. Στο σπίτι, το φαγητό δεν μας έλειψε από τότε, και όλοι μας αναρωτιόμασθαν ποιός ήταν αυτός που ξεχνούσε την τσάντα με τα πράγματα σε καθημερινή βάση…
1.Γέρων Γερβάσιος Παρασκευόπουλος (1877-1964)!
2.Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος Κόμπος (1920-2005)!
3.Γέρων Αθανάσιος Χαμακιώτης (1891–1967)!
4.Πατριάρχης Σερβίας Παύλος (1914-2009)!
Κάποιος μοναχός που μόναζε σε Κοινόβιο, οργιζόταν συχνά… Το πάθος της οργής δεν τον άφηνε και ξεσπούσε στους αδελφούς του. Αποφάσισε λοιπόν και είπε μέσα του:
«Θα πάω να ζήσω μόνος, μακριά από ανθρώπους. Και καθώς δεν θα έχω καμμία σχέση με κανέναν, θα πάψει και το πάθος».
Έφυγε πράγματι, και κατοίκησε σε μιά σπηλιά μόνος.
Το καλλίτερο φάρμακο γιά την κάθε δοκιμασία μας, είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία των συνανθρώπων μας, αρκεί να την συγκρίνουμε με την δική μας δοκιμασία, γιά να διακρίνουμε την μεγάλη διαφορά και την μεγάλη αγάπη που μας έδειξε ο Θεός και επέτρεψε μικρή δοκιμασία σ’ εμάς! Τότε, θα Τον ευχαριστήσουμε και παράλληλα θα πονέσουμε γιά τον άλλον που υποφέρει πιο πολύ και θα κάνουμε καρδιακή προσευχή να τον βοηθήση ο Θεός!
Μου έκοψαν λ.χ. το ένα πόδι, να πω:
«Δόξα Σοι ο Θεός, που έχω τουλάχιστον ένα πόδι. Του άλλου, του έκοψαν και τα δύο…».!
Και αν ακόμη μείνω ένα κούτσουρο, χωρίς χέρια και πόδια, πάλι να πω:
«Δόξα Σοι ο Θεός, που περπατούσα τόσα χρόνια, ενώ άλλοι γεννήθηκαν παράλυτοι…»!
Εγώ, από την στιγμή που άκουσα ότι ένας οικογενειάρχης έχει ένδεκα χρόνια αιμορραγία, είπα:
Η φύση μας διδάσκει:
«Εάν πάρουμε ένα κουκούτσι πορτοκαλιού και το ρίξουμε στη γη, τί θα βγάλει;
Νεραντζιά θα βγάλει, και έχει ανάγκη από μπόλιασμα γιά να βγάλει πορτοκαλιά με γλυκά πορτοκάλια!
Εάν πάλι πάρουμε ένα κουκούτσι καλής ελιάς και το φυτεύσουμε τί θα βγάλει;
