<Κάποτε, έγινε ένα ναυάγιο. Στο καράβι επέβαιναν πεντακόσια άτομα, ανάμεσα στα οποία υπήρχε και μία σταρ του Χόλυγουντ. Όταν έγινε το ναυάγιο, όλοι έτρεξαν να μπούνε στις βάρκες και να βάλουν το σωσίβιο τους, γιά να σωθούν.
Η σταρ όμως του Χόλυγουντ, η οποία είχε στην καμπίνα της κάποια χρυσαφικά μεγάλης αξίας, θέλησε, αγνοώντας τον κίνδυνο, να πάει πρώτα στην καμπίνα της να πάρει τα χρυσαφικά και μετά να τρέξει προς τις βάρκες, με αποτέλεσμα να μην τα καταφέρει. Το πλοίο βυθίσθηκε και μαζί με αυτό και η σταρ.
Ένα μωρό, που γιά ευνόητους λόγους ονομάσθηκε Λάζαρος, δηλώθηκε ως νεκρό μετά τη γέννησή του, στις 23 εβδομάδες. Ήταν τέσσερις μήνες νωρίτερα από το κανονικό! Αλλά δεν ήταν στ’ αλήθεια νεκρό. Ήταν ζωντανό και πάλεψε ώρες γιά την ζωή του, μέσα στο ψυγείο του νεκροτομείου!
Σε μία κοινωνία που συχνά επαίρεται γιά τον θάνατο και την καταστροφή της έκτρωσης, αυτό το μικρό παιδί είναι μία απόδειξη της ανθρώπινης φύσης και της αντοχής των πολύ μικρών μωρών! Αυτό το πρόωρο μωρό των 23 εβδομάδων, ο Λάζαρος, διασώθηκε, αφού πρώτα κατά λάθος δηλώθηκε ως νεκρό στις 21 Οκτωβρίου.
Εκείνο το πρωί, ο γιατρός έφερε στον κόσμο τον Λάζαρο, στις 04:29 τα ξημερώματα, και τον δήλωσε ως νεκρό. Ο γιατρός υπέγραψε το πιστοποιητικό θανάτου του και έβαλε το μωρό μέσα σε ένα ψυγείο-νεκροθάλαμο. Στις 10 το πρωΐ ήλθαν από το γραφείο τελετών γιά να παραλάβουν το σώμα του μωρού, και να το παραδώσουν στους γονείς του γιά την κηδεία. Αλλά το μωρό βρέθηκε ζωντανό, κινούνταν και ανέπνεε!!
Μιλάμε γιά 6 ώρες μέσα σε ένα ψυγείο… Γιά ένα πρόωρο μικρούλι 23 εβδομάδων, που κανονικά είναι αδύνατον να επιβιώσει χωρίς την φροντίδα της Μονάδας Νεογνών.
<< Ο παπά-Πλανάς γιατί αγίασε;
Εμνημόνευε ολόκληρα χαρτιά, γεμάτα ονόματα!
Και εγώ θυμήθηκα κάτι ονόματα και τα τοιχοκόλλησα στην Προσκομιδή, γιά να τα διαβάζει ο Γέροντας στην Θεία Λειτουργία. Εκεί εκ του προχείρου.
Και στον ύπνο μου βλέπω, λοιπόν, ότι ήλθαν κάτι γέροι παλαιοί, με παλαιϊκὰ ρούχα (όπως τα έλεγε η μητέρα του πατέρα μου) και μου λένε:
1. Ας υποθέσουμε ότι πιάνει φωτιά το σπίτι κάποιου. Εάν θελήσει να σώσει τον εαυτό του, θα φύγει γυμνός, αφήνοντας όλα να καίγονται… Άλλος όμως προσπαθώντας να περισώσει μερικά σκεύη του σπιτιού, περικυκλώνεται από τη φωτιά και καίγεται και αυτός. Βλέπεις πώς από την προσήλωσή του σέ κάτι κοσμικό χάνει κανείς και την ψυχή του και το σώμα του;
2. Είναι λίγοι πράγματι εκείνοι που απέκτησαν την τέλεια αγάπη προς τον Θεόν και έχουν γιά μηδέν όλες τίς ηδονές και τις επιθυμίες του κόσμου, και υπομένουν τους πειρασμούς με μακροθυμία. Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να πετύχουν τη Βασιλεία των Ουρανών χωρίς κόπους και ιδρώτες. Μακαρίζουν βέβαια τους Αγίους, αλλά δεν θέλουν να μετέχουν στους κόπους και τα παθήματά Τους. Αλλά γιά να φανερωθή ποιοί αγάπησαν αληθινά τον Κύριό τους, τους στέλνει ο Θεός πειρασμούς και δοκιμασίες, ώστε δίκαια να κληρονομήσουν τη Βασιλεία των Ουρανών!
Ο αββάς Λογγίνος, είχε μεγάλη κατάνυξη την ώρα της προσευχής και της ψαλμωδίας του!
Κάποτε τον ερωτά ένας μαθητής του:
«Αββά, αυτὸς είναι ο πνευματικός κανόνας, δηλαδή, να κλαίει ο μοναχός, όταν κάνει την Ακολουθία του;»
Και ο φωτισμένος Γέροντας του απαντά:
<<Η υπερηφάνεια του νου, είναι η σατανική υπερηφάνεια, η οποία αρνείται τον Θεόν και βλασφημεί το Άγιο Πνεύμα, γι’ αυτό και πολύ δύσκολα θεραπεύεται. Είναι ένα βαθύ σκοτάδι, το οποίο εμποδίζει τα μάτια της ψυχής, να δουν το φως που υπάρχει μέσα της και που αυτό το φως την οδηγεί στον Θεόν, στην ταπείνωση, στην επιθυμία του αγαθού!
Αντίθετα, η υπερηφάνεια της καρδιάς, δεν είναι γέννημα της σατανικής υπερηφάνειας, αλλά δημιουργείται από διάφορες καταστάσεις και γεγονότα: Πλούτο, δόξα, τιμές, πνευματικά ή σωματικά χαρίσματα (ευφυΐα, ομορφιά, δύναμη, δεξιοτεχνία κ.λ.π.). Όλα αυτά, σηκώνουν ψηλά τα μυαλά των ανοήτων ανθρώπων, που γίνονται έτσι ματαιόφρονες, χωρίς όμως να είναι και άθεοι... Αυτοί πολλές φορές ελεούνται από τον Θεόν, παιδαγωγούνται και σωφρονίζονται. Η καρδιά τους συντρίβεται, παύει να επιζητεί δόξες και ματαιότητες, και έτσι θεραπεύονται.
<<Παρέβησαν ο Αδάμ και η Εύα την προσταγήν του Θεού, και εξωρίσθησαν από τον Παράδεισον. Τώρα τί κάμνομεν, Χριστιανοί μου, ημείς;
Ζητήσατε να μάθετε ότι, εις τους χιλιάδες χρόνους, όλοι όσοι απέθνησκον, επήγαιναν εις την κόλασιν. Ευσπλαγχνίσθη ο Κύριος το γένος των ανθρώπων, και ήλθε και έγινεν Άνθρωπος Τέλειος εκ Πνεύματος Αγίου, από τα καθαρώτατα Αίματα της Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, και μας έβγαλεν από τας χείρας του διαβόλου!!
Ζητήσατε να μάθετε ότι, Κυριακήν ημέραν έγινεν ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, Κυριακήν ημέραν εγεννήθη ο Χριστός και μας έδειξε την Αγίαν Πίστιν, το Άγιον Βάπτισμα, τα Άχραντα Μυστήρια. Υβρίσθη, εδάρθη, εσταυρώθη κατά το ανθρώπινον, Ανέστη την τρίτην ημέραν, επήγεν εις την κόλασιν, έβγαλε τον Αδάμ και την Εύαν και το γένος του, και έγινε χαρά εις τον Ουρανόν, εις τον άδην και εις όλον τον κόσμον. Φαρμάκι και σπαθί δίστομον εις τους Εβραίους και εις τον διάβολον. Ανελήφθη εις τους Ουρανούς και εκάθησεν εκ δεξιών του Πατρός, να συμβασιλεύη αιωνίως και να προσκυνήται από τους Αγγέλους!!
Ζητήσατε να μάθετε πώς σήμερον, αύριον, περιμένομεν το τέλος του κόσμου. Είσθε φρόνιμοι και γνωστικοί. Καταλάβετε και μόνοι σας το καλόν, και κάμνετέ το!
<<Ανηφορίζοντας από τη Γεθσημανή στο όρος των Ελαιών, συναντά κανείς το Μοναστήρι του αββά Αβραμίου. Σ᾿ αυτό το Μοναστήρι, ηγούμενος ήταν ο αββάς Ιωάννης ο Κυζικηνός.
Τον ερωτήσαμε, λοιπόν, κάποια ημέρα:
«Αββά, πώς μπορεί να αποκτήσει κανείς αρετή;».
Και μας απάντησε ο Γέροντας:
<<Ωνόμασεν ο Θεός τον άνδρα Αδάμ, την γυναίκα Εύαν. Έκαμε και ένα Παράδεισον εις το μέρος της Ανατολής όλον χαρά και ευφροσύνη μήτε κανένα λυπηρόν. Τους εστόλισε με τα επτά Χαρίσματα του Παναγίου Πνεύματος. Τους έβαλε μέσα εις τον Παράδεισον, να χαίρωνται ως Άγγελοι!
Λέγει ο Θεός του Αδάμ και της Εύας:
«Εγώ, σας έκαμα ανθρώπους λαμπροτέρους από τον ήλιον. Σας έβαλα μέσα εις τον Παράδεισον, να χαίρεσθε από όλα τα αγαθά του Παραδείσου. Μα διά να γνωρίζετε πως έχετε Θεόν Ποιητήν και Πλάστην σας, σας δίδω μίαν παραγγελίαν: Μόνον από μίαν "συκήν" να μη φάγητε "σύκα", μα να ηξεύρητε και αυτό, πως ανίσως παραβήτε την προσταγήν μου και φάγετε, θα αποθάνετε.
Και έτσι, τους άφησεν ο Θεός μέσα εις τον Παράδεισον και εχαίροντο ως Άγγελοι!
Και έτσι, αδελφοί μου, βλέπων ο μισόκαλος διάβολος την μεγάλην δόξαν οπού έλαβον ο Αδάμ και η Εύα από τον Θεόν, τους εφθόνησε· και τί κάμνει; Ηξεύροντας, ως πνεύμα πονηρόν οπού είναι ο διάβολος, πως ευκολώτερα απατάται η γυναίκα από τον άνδρα, εστοχάσθη ότι, άμα απατήση την γυναίκα, έπειτα με το μέσον της γυναικός εύκολα απατά και τον άνδρα. Και εμβαίνει εις ένα όφιν και πηγαίνει εις την Εύαν και της λέγει:
<<Ήταν στην Ιορδανία ένας πολύ απλός παπάς, που έκανε θαύματα. Διάβαζε ανθρώπους και ζώα που είχαν κάποια αρρώστια και γίνονταν καλά. Πήγαιναν και μουσουλμάνοι σ’ αυτόν, όταν έπασχαν από κάτι και τους θεράπευε. Αυτός, πριν Λειτουργήσει, έπαιρνε ένα ρόφημα με λίγο παξιμάδι και μετά όλη την ημέρα δεν έτρωγε τίποτε.
Κάποτε, έμαθε ο Πατριάρχης, ότι τρώει πριν από τη Θεία Λειτουργία και τον κάλεσε στο Πατριαρχείο. Πήγε εκείνος, χωρίς να ξέρει γιατί τον ζητάνε. Ώσπου να τον φωνάξει ο Πατριάρχης, περίμενε μαζί με άλλους σε μία αίθουσα. Έξω έκανε πολλή ζέστη· είχαν κλειστά τα παντζούρια και από μία τρυπούλα περνούσε μία ακτίνα. Αυτός νόμισε ότι είναι σχοινί. Επειδή είχε ιδρώσει, βγάζει το ράσο του και το κρεμάει πάνω στην ακτίνα. Όταν το είδαν οι άλλοι που κάθονταν εκεί στην αίθουσα, τα έχασαν.
Πάνε, λοιπόν, και λένε στον Πατριάρχη:
Συγκλονιστική κατάθεσις και μαρτυρία ψυχής, από κλίνης οδυνηράς!!
<<Έχω μέσα μου το φρόνημα και την πληροφορία ότι, τα τριάντα χρόνια της ασθενείας μου, έτσι τα βάδισα:
Θεός μου και Σταυρός μου το ίδιο, το ένα γλυκύτερο του άλλου, και γι’ αυτό ποτέ δεν εζήτησα να μου Τον πάρει!
Εδοκίμασα τον πόνο, αλλά όχι την γεύση της πικρίας του πόνου! Δεν με προβλημάτισε και δεν μου εδημιούργησε στενοχώρια και ποτέ δεν αισθάνθηκα μόνο άρρωστη!
Δεν έσυρα το βήμα απλώς υπομονετικά, τούτο καθόλου δεν μου άρεσε, αλλά ήθελα την πορεία χαρούμενη, και έτσι την εβάδισα! Ένα γλέντι, ένα πανηγύρι, ένα χαρούμενο τρέξιμο μέσα στην ακινησία μου!
Η ελπιδοφόρα εμπειρία, τριάντα ετών καθηλωτικών ασθενειών και πόνων!
Η Δήμητρα Κόντου γεννήθηκε το 1952 στο χωριό Λυκούρια Καλαβρύτων και ήταν το δεύτερο παιδί από τα δέκα της οικογενείας… Το 1965 έγινε η διάγνωση ότι πάσχει από «μυασθένεια». Από το έτος αυτό άρχισε η μαρτυρική πορεία της. Άρχισε να δυσκολεύεται σε όλες τις κινήσεις της. Όπως αναφέρει η ίδια:
«Είχα πολύ πεσμένες τις μυϊκές μου δυνάμεις σ’ όλο το σώμα. Έπεφτα απότομα κάτω και δεν μπορούσα να σηκωθώ μόνη μου. Φαγητό και νερό πολύ λίγο, διότι δεν μπορούσα να μασήσω και να καταπιώ, και γιά να μη στενοχωρώ τους γονείς μου, δεν τους το έλεγα και αυτό, γιατί έβλεπα ότι η φτώχεια και η πολλή στέρηση δεν τους έδινε δυνατότητα γιά κάτι καλλίτερο. Πολλές φορές έπεσα στην λάσπη γιά ώρες ή πάνω στα χιόνια γιά πολύ ή μούσκεψα στη βροχή, διότι οι γονείς μου έλειπαν όλη την ημέρα από το σπίτι, δουλεύοντας σε αγροτικές εργασίες.
Έτσι κύλησαν τα πρώτα χρόνια της αρρώστιας στο χωριό. Μετά τρία χρόνια μπόρεσα να μπω σε Νοσοκομείο των Αθηνών. Από εδώ και πέρα αρχίζει μιά άλλη πορεία σε διάφορα Νοσοκομεία. Σε κάθε Νοσοκομείο καθόμουν 6 μήνες, μακριά από την οικογενειακή φροντίδα και με ανάγκες ρουχισμού, χρημάτων κ.τ.λ..
Το 1971 στο Νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού των Αθηνών εξομολογήθηκα.
Έπεσαν τα πρώτα λέπια της αμαρτίας από τα μάτια μου, κάτω από το επιτραχήλι του σεβαστού γέροντος π. Ελπιδίου, πνευματικού του Νοσοκομείου. Διάλεξε (ο Κύριος) γιά τόπο της συναντήσεώς μας το Νοσοκομείο!»!
Το 1975 και γιά πέντε χρόνια ήταν τρόφιμος του ασύλου Ανιάτων Πατρών…
1. Ο λόγος που είπε ο Θεός στον Κάϊν ότι, «η ζωή σου στη γη θα είναι γεμάτη στεναγμούς, τρόμο και αγωνία», ταιριάζει γιά όλους τους αμαρτωλούς. Αλλά και ο Ίδιος ο Κύριος, θέλοντας να δείξει ότι εκείνοι που ακολουθούν τα θελήματα του σατανά, μοιάζουν του Κάϊν, έλεγε: «Εσείς θέλετε να εκτελήτε τις επιθυμίες του πατέρα σας διαβόλου. Εκείνος, ήταν ανθρωποκτόνος από την αρχή και δε στάθηκε ποτέ μέσα στην αλήθεια»…
2. Μόνο οι πνευματικοί άνθρωποι, αδιαφορούν γιά την ανθρώπινη δόξα και την περιφρονούν, επειδή έχουν «πληγωθή» και επιθυμούν άλλη δόξα... Γι’ αυτό και ελευθερώνουν τον εαυτό τους από κάθε φιλία του κόσμου, γιά να μπορέσουν να έχουν μόνο τον Θείο πόθο στην καρδιά τους! Γιατί, όσοι θέλουν να τρέξουν με ασφάλεια μέχρι τέλους το δρόμο, δεν ανέχονται ν’ αναμείξουν άλλον έρωτα και άλλη αγάπη, με Εκείνη - την Επουράνια!
Κάποιος ερώτησε τον γέροντα Επιφάνιο:
«Πού είναι η αγάπη του Θεού, αφού αφήνει και πεθαίνουν και μικρά παιδιά;»
Ο γέρων π. Επιφάνιος, απάντησε ως εξής:
Διηγείται μία μητέρα:
«Κάποια φορά στην εξομολόγηση είπα στον πατέρα Επιφάνιο:
“Ανησυχώ πολύ γιά τα παιδιά μου, μήπως πάθουν τίποτε, μήπως τους συμβή κάτι κακό. Βάζω χίλια-δυό με το μυαλό μου”.
Η απάντηση του π. Επιφανίου προς την μητέρα, ήλθε ταχύτατα, σε έντονο ύφος και συγχρόνως συγκλονιστική:
<<…όπως είναι φυσικό, η νοσταλγία των ανθρώπων τέτοιες χρονιάρες μέρες ταξιδεύει με το γρήγορο τρένο της φαντασίας σε χιονισμένα χωριουδάκια με ευτυχισμένα σπιτικά, με τ' αναμμένα τους τζάκια να σκορπούν σπιτίσια θαλπωρή, και τα γελαστά πρόσωπα των παιδιών, πίσω από τ' αχνισμένα τζάμια, ανακατεμένα με τα ροδοκόκκινα μάγουλα των χάρτινων αγγέλων που τα τριγυρίζουν. Και όλα να βλέπουν προς το καμπαναριό. Πότε θα σημάνει αξημέρωτα η καμπάνα γιά τη Χριστουγεννιάτικη Λειτουργία!
Φέτος, όμως, πάγωσε η θαλπωρή! Το τζάκι βράχηκε, και έσβησε από ένα βρώμικο χιόνι ματωμένο, που το κουβαλούν χαιρέκακα τα διαβολάκια της Κατοχής και της στέρησης. Κι ο κόσμος, παγωμένος και τρομαγμένος, βυθίστηκε σ' έναν συναισθηματικό λήθαργο. Στο σπίτι των Κατσωναίων τα παιδιά μαζεύονταν νωρίτερα τώρα γύρω από την σόμπα, και άρχιζαν να διηγούνται Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες. Μερικές αληθινές από την καλή εποχή, αλλά οι περισσότερες φανταστικές. Πολλά παραμύθια με Χριστουγεννιάτικο περιεχόμενο, αλλά και τραγούδια. Κάμποσα βράδια, ευρισκόταν ανάμεσά τους κι ο Θεόφιλος (ορφανός, φίλος του Γιωργάκη). Απόψε, προπαραμονή των Χριστουγέννων, ο Γιωργάκης παρακαλούσε από νωρίς, ν' ακούσει να λένε γιά μιά ακόμη φορά «πώς γεννήθηκε ο Χριστός».
Παρακάλια και προς τη μητέρα του:
«Πέστε μας απόψε το παραμύθι, που μας ετοιμάσατε γιά τα Χριστούγεννα».
«Μην είστε τόσο ανυπόμονοι! Όλα στον καιρό τους», απαντούσε η μητέρα.
«Πέστε το απόψε, καλέ μαμά», επέμενε ο Γιωργάκης.
«Απόψε, καλέ μαμά», επανέλαβε σιγανά χαμογελώντας και ο Θεόφιλος.
«Λοιπόν, αφού επιμένετε τόσο, θα σας το πω απόψε».
«Πολύ ωραία, μαμά», φώναξε ενθουσιασμένος ο Γιωργάκης.
«Πολύ ωραία, μαμά», επανέλαβε χαμογελώντας πάντα και ο Θεόφιλος.
Tης Δωρηθείσης επί γης Ειρήνης, υπό του Επουρανίου Πατρός, καλούμεθα άπαντες να μετάσχωμεν!
Επιπολαίως σκεπτόμενοι νομίζομεν ότι, η Ειρήνη αυτή έχει σχέσιν με την κοσμικήν «ειρήνην» καί τινες μάλιστα, υπερφιάλως και υβριστικώς αντιδρώντες, ειρωνεύονται τον Δωρεοδότην... Πόσον απατώμεθα οι τάλανες..!
Έλεγαν γιά τον αββά Σεραπίωνα ότι, η ζωή του ήταν σαν ενός πουλιού.
Δεν απόκτησε ποτέ κανένα πράγμα του κόσμου αυτού, ούτε έμεινε σε κελλί, αλλά τυλιγμένος με ένα σεντόνι και κρατώντας ένα μικρό Ευαγγέλιο τριγυρνούσε σαν να μην είχε σώμα!
Πολλές φορές τον εύρισκαν στον δρόμο, να κλαίει γοερά, και τον ερωτούσαν:
«Γέροντα, γιατί κλαις έτσι;».
Και εκείνος τους απαντούσε:
Κάποια ημέρα, ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς, ευρισκόταν σ’ ένα από τα αγαπημένα του εξωκκλήσια, γιά να λειτουργήσει. Παρατήρησε πως δεν υπήρχε κανένα πρόσφορο. Δεν ταράχθηκε όμως και προτίμησε να περιμένει, με τη βεβαιότητα ότι, σύντομα κάποιο πρόσφορο θα ευρισκόταν. Άλλωστε τόσα χρόνια, όσες φορές είχε συμβή να μην έχει πρόσφορο, πάντα την κατάλληλη στιγμή, κάποιος θα έφερνε, ή αν έπρεπε, κάποιος από το εκκλησίασμα πήγαινε σε κοντινό φούρνο και αγόραζε ένα. Εκείνη την ημέρα όμως τα πράγματα δυσκόλευαν…
Η ώρα περνούσε και κανένας δεν έφερνε πρόσφορο. Έψαξε καλά στα ράφια του Ιερού, μήπως και υπήρχε κάποιο από προηγούμενη φορά, μα δε ευρήκε τίποτε. Τότε έκανε νόημα σε δύο πνευματικά του παιδιά, να πλησιάσουν στο Ιερό, και τους ζήτησε να πάνε γρήγορα στο φούρνο και να ζητήσουν πρόσφορο. Εάν δεν εύρισκαν, να ζητούσαν από κάποιες ενορίτισσες, που πάντα φρόντιζαν και είχαν.
Ένας αδελφός, προχωρημένος στην πνευματική ζωή, την ώρα που έκαμνε τον κανόνα του μαζί με τον συνασκητή του, του ήταν αδύνατο να συγκρατήσει τα δάκρυά του και τότε, σταματούσε να λέει τον ψαλμό.
Μιά φορά ο συνασκητής του, τον παρακάλεσε να του πει τί σκέπτεται την ώρα του κανόνα και κλαίει τόσο πικρά.
Αυτός του είπε:
«Ήλθε στο κελλί μου ένας Καθηγητής Πανεπιστημίου και παραπονιόταν για κάποια προβλήματα που είχε. Και εγώ του είπα:
“Κύριε Καθηγητά, αυτά τα προβλήματα τα έχεις από την κοιλιά της μητέρας σου”.
Ο καθηγητής δάκρυσε και άρχισε να κλαίει.
Και του λέω:
“Εσύ, ένας Καθηγητής Πανεπιστημίου, να κλαις;”.
