Δεν υπερηφανεύεται!
Δεν αποστρέφεται και δεν φθονεί κανέναν!
Δεν κατηγορεί και δεν μισεί κανέναν!
Δεν πολιτεύεται με δόλο και πονηρία!
Δεν χαίρεται γιά τα σφάλματα των άλλων!
Δεν διασύρει τον φταίχτη, αλλά τον συλλυπείται και τον βοηθεί!
Δεν παραβλέπει τον αδελφό, που ευρίσκεται σε κάποια ανάγκη!
Δεν θεωρεί κανέναν ξένο, αλλά όλους τους θεωρεί οικείους!
Δεν παροξύνεται, δεν αντιδρά με βία και δεν ξεσπά με οργή!
Κάποτε επισκέφθηκε τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη ένας έγγαμος, που δεν ήταν καθόλου καλός σύζυγος, ενώ παράλληλα έκτιζε μία Εκκλησία, και λέει στον Άγιο:
"Γέροντά μου, εγώ κτίζω μία ωραία Εκκλησία".
Και ο Άγιος Πορφύριος του απαντά:
<<Λένε πολλοί, κακοπροαίρετοι:
«Το ερωτάς το μωρό και το βαπτίζεις;»'
Και τους απαντώ:
«ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ»!!
Είμεθα απολύτως πεπεισμένοι, όπως αναφέραμε σε σχετική προηγουμένη ανάρτησή μας (βλέπε εδώ: dromokirix.gr), περί του ότι, ο ανθρωποκτόνος εχθρός μας, όταν με τις παραβάσεις και αστοχίες μας του παραχωρούμε δικαιώματα, επιφέρει μεγάλες και ανυπολόγιστες καταστροφές, όπως η πρόσφατη τραγωδία στην περιοχή των «Τεμπών»…
Είναι, όμως, βέβαιο ότι, σύμφωνα και με την γνωστή παροιμία «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά», κάποια από τα θύματα και του τραγικού αυτού γεγονότος ήσαν αθώοι άνθρωποι και μάλιστα, όπως από το ως άνω βίντεο αποδεικνύεται, υπήρξαν και ευλογημένα παιδιά του Χριστού!
Διατί αυτό συμβαίνει, ασφαλώς και δεν το γνωρίζομε, αλλά είμεθα σίγουροι ότι, αυτό το επιτρέπει ο Θεός, μέσα από τις Πανάγαθες και Ανεξιχνίαστες Βουλές Του, όπως ακριβώς συμβαίνει με όλα τα λυπηρά της ζωής. Επί παραδείγματι, πάσχουν από ανίατες ασθένειες ή από πόνο ανείπωτο διά την εκδημία στενών προσφιλών προσώπων (π.χ. παιδιών και εγγονιών) μέσα από αιφνιδίους ή επωδύνους θανάτους, όχι μόνο οι αμαρτωλοί, αλλά ακόμη και οι Άγιοι.
1. Οι Άγιοι Μάρτυρες, αφού υπέφεραν πολλά βασανιστήρια και έδειξαν καρτερία μέχρι το θάνατο, έγιναν άξιοι γιά τα στεφάνια και την δόξα! Και όσο περισσότερα και σκληρότερα ήταν τα βάσανα που υπέφεραν, τόσο περισσότερη δόξα και παρρησία απέκτησαν ενώπιον του Θεού! Κατά τον ίδιο τρόπο, και οι ψυχές που παραδόθηκαν σε διάφορες θλίψεις (είτε εξ ανθρώπων, είτε εκ σωματικών ασθενειών), εάν κάνουν μέχρι τέλους υπομονή και δεν γογγύσουν, θα αξιωθούν τα ίδια στεφάνια και την ίδια παρρησία με τους Μάρτυρες! Και γιά όλα αυτά, όχι μόνο στο μέλλον θα απολαύσουν από τον Θεό, αλλά και εδώ θα αξιωθούν την παρηγοριά του Αγίου Πνεύματος!
«Κάποτε, μία αλεπού και ένας πίθηκος, περπατούσαν μαζί στον ίδιο δρόμο και μάλωναν γιά το ποιός από τους δύο έχει πιό αριστοκρατική καταγωγή. Εξιστορούσαν και οι δυό τους πολλά και διάφορα κατορθώματα, μέχρι που ευρέθησαν σε ένα μέρος με μνημεία και τάφους.
Εκεί ο πίθηκος κάρφωσε το βλέμμα του, πάνω σε κάποια μνήματα και έβγαλε βαθύ αναστεναγμό. Η αλεπού τότε τον ερώτησε, γιατί έτσι ξαφνικά, μελαγχόλησε.
Ο πίθηκος έκανε μία χειρονομία, δείχνοντας τις ταφόπλακες και είπε:
Ο ΦΟΒΕΡΟΣ ΑΙΜΑΤΗΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ...
Παρ’ ότι πάντοτε και χωρίς εξαίρεση επιβεβαιώνεται η Μεγάλη Αλήθεια, «οι μακρύνοντες εαυτούς από Σού απολούνται», εν τούτοις, ποτέ δεν συνετιζόμεθα και πεισματικά δεν θέλομε να παραδεχθούμε τις τρομερές συνέπειες της αποστασίας μας…
Όλα, γιά παράδειγμα, τα «παπαγαλάκια» της ποδηγετούμενης και δήθεν προοδευτικής εντύπου και ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας, μετά το συγκλονιστικό συμβάν των Τεμπών, προσπάθησαν και συνεχίζουν να προσπαθούν να μας πείσουν ότι, αυτό οφείλεται σε λάθη και παραλείψεις διαχρονικές όλων των Κυβερνήσεων, που δεν ενδιαφέρθηκαν να εκσυγχρονίσουν το Σιδηροδρομικό δίκτυο και σε φοβερά αδικαιολόγητες παραλείψεις των αρμοδίων στελεχών της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Και αυτά ασφαλώς είναι αδιαμφισβήτητα και αληθή, αλλά ΔΕΝ αποτελούν ΤΗΝ ΒΑΣΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Κανείς δεν θέλει να υπεισέλθη και να διερευνήσει τις ουσιαστικές αιτίες και αυτού του δυστυχήματος, αλλά και άλλων παρομοίων συμφορών.
Εάν, δηλαδή, τέτοια συγκλονιστικά και φοβερά γεγονότα, προσπαθούν κάποιοι να μας αναγκάσουν να πιστέψωμε ότι, οφείλονται μόνο σε απαρχαιωμένα δίκτυα που κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να τα εκσυγχρονίσει ή σε μία σειρά ανθρωπίνων λαθών, τότε ευθαρσώς τους λέμε ότι, εθελοτυφλούν, πλανώνται και μας εξαπατούν.
Και αυτά που εγράψαμε αμέσως παραπάνω, δεν αποτελούν λεκτικές κορώνες. Αποτυπώνουν απλά την Μεγάλη Αλήθεια που στην αρχή αναφέραμε, ότι δηλαδή, τα τελευταία χρόνια συστηματικά αρνούμεθα τον Θεόν, διότι έχομε επιλέξει να βαδίζωμε σύμφωνα με τις επιθυμίες μας και τα κακώς νοούμενα συμφέροντά μας.
Και αυτό, διαρκώς διαπιστώνομε ότι, συμβαίνει και στις προσωπικές μας επιλογές, και στις διαπροσωπικές και κοινωνικές μας σχέσεις, αλλά το χειρότερο (παγκόσμια, δυστυχώς και στο τόπο μας), σε όλες τις αποφάσεις και τις κατευθυντήριες γραμμές της Ηγεσίας, τόσο της Πολιτικής όσο και της (κατ’ ευφημισμόν) Πνευματικής…
Γράφει η Μοναχή Μάρθα, πνευματικό τέκνο του Αγίου παπά-Νικόλα του Πλανά:
<<Παραθέτω με τας ιδίας λέξεις αυτά που μου αφηγήθη ευσεβής χριστιανή:
"Μία φορά, προ 40 χρόνων, είχα παρεξηγηθή, ή μάλλον συκοφαντηθή από κάτι συγγενείς μου. Δεν αντήλλαξα ούτε μία κουβέντα, ούτε ύβριν, τίποτε από όλα αυτά. Όταν εγκατεστάθημεν και οι δύο οικογένειες εις τας Αθήνας, μιλούσαμε μόνο τυπικές κουβέντες.
Εξωμολογήθηκα και είπα εις τον Παππού (Άγιο Νικόλαο τον Πλανά) την υπόθεσιν και, συγχρόνως, ότι δεν θέλω ανταλλαγήν επισκέψεων με την συγγενή μου.
“Καλά είναι ως εδώ”, του λέγω, “αφού χαιρετιόμασθε όταν βλεπόμασθε”.
Εκείνη παντρεμένη, κοσμική, εγώ κοντά στον Παππού, άλλη ζωή. Έτσι το έλεγα και το πίστευα, ότι δεν έχω τίποτε μαζί της…
Να ήτανε άλλος εξομολόγος, δυνατόν να μου έλεγε:
“Ε, ας είναι, παιδί μου, ως εδώ, δεν είναι ανάγκη για περισσοτέρας σχέσεις”.
Αυτό ενόμιζα, πως θα μου έλεγε και ο Παππούς.
Όπου ξαφνικά τον ακούω να μου λέγη:
«Ευρισκόμουν στην Σκήτη μας στο Άγιον Όρος. Εκεί, μία ημέρα, οι αδελφοί ευρίσκονταν σε εκνευρισμό, διότι ένας μάνταλος σφηνώθηκε στην πόρτα και δεν μπορούσαν να τον απελευθερώσουν. Προσπαθούσαν, τον κτυπούσαν, τον τραβούσαν, θύμωναν, τίποτε· ο μάνταλος εκεί, σφηνωμένος…
Τότε, σηκώθηκα και τους είπα, να τον αφήσουν σε μένα. Τον πρόσεξα καλά, έκανα μία απλή κίνηση και τον απελευθέρωσα. Οι αδελφοί, με κοίταζαν με θαυμασμό.
Τους λέω λοιπόν:
<<Όταν βλέπω ότι ο άλλος θα κάνει αντιλογία, οπισθοχωρώ εγώ, γιά να μην πει ο άλλος ότι:
«Γέροντα, μα έτσι...».
Οπισθοχωρώ εγώ...
Οπισθοχωρώ...
Γιά να μην έλθη ο υποτακτικός σε θέση να πει:
«Κάποιοι ψαράδες τραβούσαν την τράτα τους από την ακρογιαλιά, και επειδή την ένοιωθαν βαρειά, χόρευαν από την χαρά τους, νομίζοντας πως η ψαριά τους θα είναι πολύ μεγάλη.
Όταν όμως τελικά τράβηξαν τα δίχτυα τους, δεν βρήκαν μέσα παρά λίγα μόνο ψάρια. Βλέπετε, η τράτα είχε γεμίσει με πέτρες και άμμο. Τους ψαράδες μας τότε τους έπιασε φοβερή στενοχώρια· μάλιστα, δυσανασχετούσαν όχι τόσο γιά την λιγοστή ψαριά, όσο επειδή είχαν αρχικά ελπίσει, σε αντίθετη έκβαση.
Τότε, ένας έμπειρος ηλικιωμένος ψαράς, που ήταν ανάμεσά τους, είπε:
<<Ο Θεός βλέπει από κοντά τις ταλαιπωρίες των παιδιών Του και τα παρηγορεί σαν καλός Πατέρας! Διότι, τί νομίζεις; Θέλει να βλέπη το παιδάκι Του να ταλαιπωρήται; Όλα τα βάσανά του, τα κλάματά του, τα λαμβάνει υπ’ όψιν Του και ύστερα πληρώνει αδρά! Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις, την αληθινή παρηγοριά!
Γι’ αυτό, άνθρωπος που δεν πιστεύει στην Αληθινή Ζωή, που δεν πιστεύει στον Θεό, για να Του ζητήση το έλεός Του στις δοκιμασίες που περνάει, είναι όλο απελπισία και δεν έχει νόημα η ζωή του... Πάντα μένει αβοήθητος, απαρηγόρητος και βασανισμένος σ’ αυτήν την ζωή, αλλά καταδικάζει και αιώνια την ψυχή του...
Μίκρυνε
τον εαυτό σου μπροστά σε όλους τους ανθρώπους και θα υψωθής πάνω απ’ όλους τους
Άρχοντες τούτου του κόσμου!
Πρότρεχε
όλους στον χαιρετισμό και θα τιμηθής πιο πολύ από εκείνους που προσφέρουν
πολύτιμο χρυσάφι!
Καταφρόνησε
την τιμή γιά να τιμηθής, και μη την αγαπήσεις γιά να μην ατιμασθής!
Μην
αηδιάσεις την δυσοσμία των αρρώστων και μάλιστα των πτωχών, γιατί και εσύ σώμα
φέρεις!
Όταν
συναντήσεις κάποιον, ανάγκασε τον εαυτό σου να τον τιμήσει πιο πάνω απ’ ότι
αξίζει. Χαιρέτισέ τον θερμά! Παίνεψέ τον! Όταν απομακρυνθή, πες γι’ αυτόν κάθε καλό
και τίμιο λόγο! Με τον τρόπο αυτό, θα τον κάνεις καλλίτερο απ’ ότι είναι!
Πάντοτε, ο τρόπος αυτός να σε χαρακτηρίζει! Να είσαι, δηλαδή, ευπροσήγορος
πάντοτε και να αποδίδεις την τιμή σε όλους!
Μη
διακόψεις τον συνομιλητή σου, γιά να πεις τη γνώμη σου, σαν αμαθής και
απαίδευτος!
Μη
ξεγυμνώνεσαι μπροστά στους άλλους!
Απομακρύνσου
από την «παρρησία», σαν από τον θάνατο!
Κάποιος αξιωματικός του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τον επλησίασε και άρχισε να κατηγορεί με πάθος κάποιον, που δεν ήταν παρών. Τότε ο Μέγας Αλέξανδρος, έκλεισε με την παλάμη του, το ένα αυτί του, και συνέχισε να ακούει τον «κατήγορο».
Ο συγκεκριμένος, αφού τελείωσε το καταγγελτικό έργο του, ερώτησε τον Μέγα Αλέξανδρο με έκπληξη, να του εξηγήσει, γιατί όσο του μιλούσε, αυτός είχε κλειστό το ένα του αυτί.
Ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος, αποφάσισε κάποτε, να αφήσει την έρημο και να πάει σε κοντινή πόλη, γιά να προσκυνήσει τα Ιερά Λείψανα κάποιου Αγίου. Πριν ξεκινήσει, προσευχήθηκε λέγοντας:
«Κύριε, στείλε μπροστά μου, καθώς θα περνώ την πύλη της πόλεως, έναν άνθρωπο να με διδάξει»!
Μπαίνοντας λοιπόν ο Όσιος στην πόλη συνάντησε μία κοινή γυναίκα, η οποία στάθηκε και τον κοίταζε επίμονα. Ο Όσιος αισθάνθηκε άσχημα, γι’ αυτή την συνάντηση. Εστράφη τότε, με αυστηρό βλέμμα προς τη γυναίκα και της λέει:
<<Ήταν οι τελευταίες στιγμές του αββά Στεφάνου του Βυζαντίου, ο οποίος και είχε χρηματίσει αρχειοφύλακας του στρατηγού Μαυριανού.
Καθισμένοι λοιπόν πλάϊ του, περιμέναμε την εκδημία του. Μαζί ήταν και ο αββάς Θεοδόσιος ο Αφρικανός, Επίσκοπος Βαβυλώνος. Διαβάζαμε τον 118ον ψαλμό, τον «Άμωμο», όπως συνηθίζεται γιά τους ψυχορραγούντες, όταν ξαφνικά ο αββάς Στέφανος στρέφει το βλέμμα του έντονα, σε κάποιον που εμφανίσθηκε μπροστά του, και του λέγει με βαρειά φωνή:
«Τι ήλθες εδώ; Γκρεμίσου στο σκότος το εξώτερο.
Δεν έχεις δουλειά μαζί μου. Μερίς μου ο Κύριος!»!
«Όταν αγαπάμε, νομίζουμε ότι, προσφέρουμε στους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα προσφέρουμε πρώτα στον εαυτό μας!
Η αγάπη χρειάζεται θυσίες!
Να θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, που στην πραγματικότητα είναι του Θεού!
Κάποιος Γέροντας, επισκέφθηκε έναν άλλον Γέροντα, ο οποίος είπε στον μαθητή του:
«Αδελφέ, κάνε μας λίγη φακή».
Και εκείνος την ετοίμασε.
«Μούσκεψε και λίγο ψωμί».
Και ο μαθητής, υπάκουσε και το μούσκεψε.
Μην απορείς…
Στη γη που δεν πρόκαμες να δης,
Ένας νεαρός μοναχός, από το Άγιον Όρος, επισκέφθηκε τον Άγιο γέροντα Πορφύριο στον Ωρωπό και μεταξύ άλλων τον ερώτησε:
«Γέροντα, θέλω να μου πείτε κάτι γιά την Ευχή. Πώς πρέπει να την λέω και με ποιό τρόπο; Μερικοί λένε να κρατούμε την αναπνοή μας· άλλοι πως πρέπει να καθόμαστε σ’ ένα σκαμνί· να σκύβουμε το κεφάλι και να συμμαζεύουμε έτσι το νου μας· και άλλα πολλά...».
Και ο γέροντας απάντησε:
«Eγώ, παιδί μου, δεν ξέρω απ' αυτά τα πράγματα. Θα σου απαντήσω όμως με κάποιο περιστατικό:
